-

Tijdens de MPM roeirace eind oktober troffen we Dick, ‘de fotograaf van Muiden’ en hij voer een paar rondjes mee om Pampus. Toen hoorden we dat Dick was getroffen door een wreed lot. De sluipmoordenaar heeft zich in een onmisbaar orgaan genesteld en Dick vecht als een tijger. Het is bekend de we niet zonder dit orgaan kunnen en stukje bij beetje levert hij in, wetende dat zijn toekomst onzeker, vaag en mistig is, met aan het eind het onomkeerbare... Ook geestelijk krijgt hij hierdoor een enorme klap en je zal het allemaal maar moeten verwerken! Het voelde echter zo veilig bij ons aan boord, dat hij besloot om een vaarwens aan te vragen en een volle dag mee te gaan. Dapper!

-

Na een prachtige week rustig weer, heldere hemel en een mager zonnetje, zitten we vandaag in de overgang naar onstuimig winterweer. Als we wakker worden, trekt het helemaal dicht en even later is het Muiderslot amper zichtbaar. Evert is de radar en de navigatie aan het tunen en Inge maakt aanstalten om haar laatste dag op kantoor in Monnickendam door te brengen en dan komen de vrijwilligers Anneke en Paul al binnen. Even later arriveert ook de nieuwe vrijwilliger René, want hij wordt mede schipper op het nieuwe schip en gaat ook onze honneurs waarnemen op de beurs Boot Holland in februari.

-

De koffie pruttelt en dan komt Dick met zijn naasten aan boord. Bij het weerzien merken we op, dat hij in een paar weken tijd een flinke jas uit heeft moeten doen, maar zijn - altijd prachtige - glimlach staat breed op het gezicht. Hij heeft er zin in! Snel naar binnen want het is guur, maar volgens de mistradar blaast de aantrekkende zuidwestenwind een wak in de mistvelden voor ons en ook wij zien het zicht langzaam toenemen. Evert doet het praatje bij een kop koffie en er wordt gelachen om zijn anekdotes maar we bespeuren ook meermalen natte ogen bij het aanhoren van zijn uitleg over hun bezieling bij vaarwens.

-

Inmiddels kunnen we het havenhoofd een eindje verderop zien en Dick kiest voor de optie om de vuurtoren van Marken te bezoeken. Hij heeft er vaak voor het hek gestaan of is er langs gevaren om plaatjes te schieten van de mooiste vuurtoren van Nederland, maar nu heeft hij nog éénmaal de kans om haar van binnen te zien. Langzaam doemt na een uurtje varen de witte toren op en ze wordt van bovenaf beschenen door een mager zonnetje. We meren aan, pompen direct Thijs en Liliane hun watervoorraad bij en gaan met z’n allen de terp op. Een gure wind trekt aan en een dikke mist omhult even later de toren opnieuw in geheimzinnigheid. We gaan naar boven en Evert geeft een rondleiding. Dick geniet van wat hij ziet en hoort over de bijzondere vuurtoren terwijl Hidde alles met de camera vastlegt. Dick verzamelt zelfs de energie om helemaal naar het lichthuis te klimmen, maar eenmaal buiten staat er een harde wind en het is waterkoud. Dick houdt het niet lang vol want hij is al kouwelijk en wordt nu helemaal grijs om zijn toet. Er is ook werkelijk niets te zien boven en nog snel schiet Thijs een paar plaatjes van zijn gasten boven op de toren.

Hidde maakt nog snel een kenmerkende foto van Dick met de camera voor de borst en dan gaan we weer in de afdaling.

-

Even later zitten we weer heerlijk warm op de Meander V en Dick ploft neer op de bank. Dan ziet hij een foto in een lijstje op de buffetkast staan zegt; “Goh… dat is toch sprekend mijn zus die me enkele maanden terug is ontvallen!” Evert pakt de foto, reikt hem aan terwijl hij zegt;” Het is jouw zus Dick! Ze is er vandaag ook bij!” Dick valt in de armen van zijn dochter en begint zachtjes te huilen… het wordt allemaal even teveel! We troosten en knuffelen zijn magere lichaam maar even later pakt hij zich weer bijeen en gaat in zijn kracht. Iedereen druppelt weer binnen en we genieten aan de voet van de vuurtoren gezamenlijk van de heerlijke lunch die Anneke en Paul hebben klaargemaakt, terwijl de mistflarden ons meer en meer in geheimzinnigheid omhullen.

-

De trossen gaan weer los en ondanks de potdichte mist, staat er 26 knopen wind op de meter. “Die wind deert me niet, maar aan die verrekte mist heb ik een hekel!” moppert de schipper als hij de Meander V bij de palen van de toren vandaan manoeuvreert. Even later varen we buizend recht in de dikke wind op in een kleine wereld terug naar Muiden en het enige dat we gezien hebben, is heel even een schim van een groot vrachtschip dat op enkele meters afstand langs ons vaart. Als we tussen de pieren zijn, zien we weer iets en doen nog een rondje door ‘Dick zijn Muiden’, waarna we weer aanmeren bij de KNZ&RV. We nemen afscheid van Dick, die hierna zijn reis naar de mystieke toekomst zal vervolgen en wensen de kanjer en zijn naasten heel veel sterkte.

-

Sterkte dappere Dick

Auteur Vaarwens.

-

dank aan:

KNZ&RV voor het beschikbaar stellen van de ligplaats

Thijs en Liliane Spijker voor de gastvrijheid op de toren en de foto’s

Vaarvrijwilligers Anneke, Paul en René voor hun inzet

en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...