-

Inge komt enigszins ontdaan bij Evert staan met de print van een intake en zegt; “Moet je nou eens lezen!”

We lezen de geboortedatum op 2016 en de diagnose meld; “Jayden heeft een zeer zeldzaam kankergen en het is niet, tot zeer lastig behandelbaar. Prognose is slecht. Spoed!”

We moeten even slikken en Inge slaat aan het bellen. Als ze de telefoon weg legt, doet ze verslag van het gesprek. Het blijkt dat ook de moeder het kankergen heeft en ze strijdt als een tijger! Door de week zit de familie dagelijks in diverse ziekenhuizen en behandeling na behandeling volgt elkaar op. Hun leven bestaat momenteel uit ziekenhuisbezoeken en behandelingen door het hele land, maar ze gaan er moedig voor. Respect! “Hoe moeten we dat plannen schat? Als ze iedere doordeweekse dag tot 10.00 uur in het ziekenhuis zijn en dan nog vanuit Drachten naar Amsterdam moeten rijden… dat trekken ze vast niet!” We besluiten een uitzondering op de regel te maken en geven er onze vrije zondag er graag voor op!

-

De zondagmorgen is aangebroken en we zijn er klaar voor. Vrijwilliger Monique komt Inge vandaag assisteren en we wachten enigszins gespannen af tot de familie op de haven arriveert. Het is namelijk een verrassing en ze weten niet wat er gaat komen. Als de auto aankomt en de deuren gaan open, moeten we even slikken. De kleine man zit dapper in zijn stoeltje met een wijze glimlach op de achterbank. We heten ook vader, moeder en broertje Lucas een warm welkom en even later rollen we de dappere Jayden naar de Meander V. Daar is koffie, thee, frisdrank, speculaas en pepernoten en Evert legt het een en ander uit over de Meander V. De kinderen zijn rustig en het lijkt of ze geïnteresseerd zijn in Evert zijn verhaal.

-

“Kom… we gaan varen!” roept de schipper en de trossen gaan los. Een waterig zonnetje, een afwezige wind en een dikke 10 graden maken de dag tot een cadeautje voor het gezin in zwaar weer. Stukje bij beetje delen ze hun strijd tegen de zeldzame ongecontroleerde celdeling die velen in het gezin en de familie plotsklaps vanaf de afgelopen zomer opeist. Af en toe vallen we stil! We willen zoveel zeggen maar hebben nu zo weinig woorden. Het voelt als onrecht, als oneerlijk, als onmacht, als… en we zouden willen dat we dit gezin kunnen helpen, maar als zelfs de artsen het verliezen van een sluipmoordenaar die kinderen tot zich neemt, dan kunnen we alleen maar schikken en onze handen voor hen vouwen!

-

De beide jongens hebben de kleine verrekijker uit de speelgoeddoos gehaald en die is vandaag favoriet. Jayden zet hem aan zijn oogjes en probeert te doorgronden wat hij ziet, maar geeft aan dat hij er niet zo goed door kan kijken. Zijn woordjes bevatten de boodschap dat het zicht onscherp en onzuiver is. Het is echter zijn toekomst! Onze gedachten vallen samen en weer vallen we stil…

-

De dag verstrijkt en we meren aan in Muiden waar we op de Koninklijke steiger de lunch nuttigen. Lucas wil graag met het Kasteel op de foto, hij wil graag de boot besturen, hij wil graag werken met de trossen en meerlijnen… het kan vandaag allemaal! De kleine Jayden en zijn ouders laven zich aan een dagje geen ziekenhuis, geen bestralingen, geen chemotherapie! De blik in de ogen van onze kleine gast, die nog geen 4 jaren oud is, lijkt op de blik van een oude wijsgeer, die het leven al doorziet en vol wijsheden ons een belangrijke boodschap wil brengen. Keer op keer worden we geraakt door de liefde, de berusting en de wijsheid in zijn blik. We mogen er wat van leren!

-

Lucas gaat bij Evert op schoot en stuurt het schip. Hij is voorzichtig met het roer en deze dag dring diep tot hem door. Ook hij is erg wijs voor zijn leeftijd en heeft zijn angsten door wat er om hem heen gebeurt. Op een gegeven moment deelt hij zachtjes met Monique; “Dit is de mooiste dag van mijn leven hoor!”

Als de haven weer in zicht komt, verzamelen we honderden foto’s voor later, want we hebben herinneringen van onschatbare waarde gemaakt voor het gezin. We nemen afscheid en hebben moeite onze emoties te bedwingen. We zwaaien totdat de auto uit het zicht is en gaan terug naar de Meander V. Zwijgend ruimen we ons huis op en daarna delen we de dag en onze ervaringen. We komen samen tot de conclusie dat de wijsheid niet in de geleefde jaren zit, maar in de blik van een kind, dat meer dan duizend woorden zegt!

-

Vaarwel kleine Jayden en sterkte lief broertje en lieve ouders.

Auteur Vaarwens.

Jayden: † 4-7-2020

-

Met dank aan:

Jachthaven Groep voor het beschikbaar stellen van de ligplaats

KNZ&RV voor de gastvrijheid tijdens de lunch

Oranjesluizen voor de vlotte schuttingen

Vaarvrijwilligers Inge en Monique voor haar inzet

en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...


Lieve berichtjes van de ouders: