Vaarwens 724 op 20-05-2020

Met de hofdames aan de vaart…

Onze gaste van vandaag heeft het niet getroffen. Eén van de veel onbehandelbare spierziektes heeft haar gevonden en haar (bijna) alles afgenomen. Elsemiek zit ondertussen in een forse elektrische rolstoel, kan niet meer spreken, en vandaag verzamelt ze alle energie om in een gewone rolstoel de dag door te brengen. Het einde komt echter in zicht, maar toch geeft ze niet op en geniet samen met haar vriendinnen van wat er nog mogelijk is. De twee vaste vriendinnen noemt ze dan ook haar ‘hofdames’ en er wordt ondanks alles veel gelachen en genoten. Diep respect voor dit optimistische team!

Het is een stralende dag als het gezelschap op de Amsterdam Marina aankomt. Er wordt gelachen en gegiecheld en even later rijdt onze gaste aan boord. Er is koffie, een welkomstwoordje van dagschipper René en dan gaan de trossen los. Er wordt genoten van het samenzijn, van Amsterdam, van het weer en van het schip. De ziekte blijft vandaag even aan wal!

Vaarwel dappere Elsemiek

Auteur Vaarwens.

dank aan:

Amsterdam Marina voor het beschikbaar stellen van de ligplaats

KNZ&RV voor de gastvrijheid

Vaarvrijwilligers René, Rochus en Ann voor hun inzet

Oranjesluizen voor de vlotte schutting
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...

Een lieve dankbetuiging van Elesmiek:

Lieve lieve allemaal,

Wat was ik verbaasd dat Liesbeth en Willem aan mij vroegen: “Mogen wij even komen ? We hebben een verrassing voor jou!” Ik had echt geen idee… Je mag gratis mee varen bij een spierziekte wat ik heb, en dan is het niet moeilijk om te huilen, dat doe je bij alles, dus dit was huilen, en al heel snel 20 mei mag je 2 mensen mee nemen, dat is heel moeilijk wie kies je dan?

Ik heb voor mijn zusje en haar man gekozen [Hans en Willem Bosch] en hofdame Esther Nagel.

Woensdag heel vroeg opgestaan , geen gejacht. Uitgezwaaid door W&L [huilen] !

We komen daar aan en ik wordt neergezet bij Loetje. Esther zet de auto neer bij de brandweer, Hans komt mij halen. Dan sta ik helemaal fout, komt René van Vaarwens en zegt; “U bent Elsemiek?” Makkelijk als je in een rolstoel zit, kan je het niet mis hebben. Dat ‘U’ was maar kort gelukkig , gauw ‘JE’. Bij de boot stonden vaarwensvrijwilligers Rook en Ann en zij had een fototoestel om haar nek, de eerste foto was gemaakt.

Wat een mooi schip, ongelooflijk!! Alles is er, keek mijn ogen uit, Willemijn heeft foto’s gemaakt, want lopen kan ik niet meer, maar moest wel alles zien. Toen was er koffie... thee... met een taartje, wat een ontvangst! De trossen gingen los , de haven uit, wat een mooie motor , zo stil, je kon gewoon praten en ik tikken. [Ik praat niet meer]. Amsterdam zie je zo heel anders van af het water, de treinen... Shell gebouw... o, kijk dat is..? Daar moet mijn zwager nog op komen. René met al zijn verhalen, de binnenvaart… met opa mee mogen varen, met schippers school gezeten, vroeger was alles anders, zeiden de heren! We gaan aanmeren bij Durgerdam om te gaan lunchen, maar zijn wij niet welkom bij de havenmeester! Schipper René was helemaal verbaasd, maar hij bedacht wat anders, midden op het IJ het anker uit. Komt Ann met de meest heerlijke broodjes... zalm... ei... tomaat... kaas... en ook nog krentenbollen . Het was verrukkelijk, zo verzorgd allemaal, ook het WEER was geweldig. Zo’n dag vliegt voorbij, voordat je het weet ben je al weer bij de sluis, op de terugreis.

Ik ben er nog stil van.. zo’n leuke dag hebben wij allemaal gehad. Gelachen, verhalen verteld van vroeger, het was echt zooo leuk!

Dat ik er 2 dagen voor moet straffen vind ik niet erg, dit neemt niemand meer af!

Veel dank ook aan Willemijn, Esther en Hans. Ik hoop zo dat de andere mensen die nog mee mogen varen, net zo veel plezier hebben als wij hebben gehad.

Dank, dank, dank,

Elsemiek Rahusen