Vaarwens 746 op 14-07-2020

Niet te bevatten!

Soms is het niet te bevatten hoeveel een gezin te verwerken krijgt. Arnold (geb. 1969) verloor enkele jaren geleden zijn echtgenote aan de grote weeffout van moeder natuur, maar begon samen met zijn zoontjes een nieuwe start. Het samengestelde gezin met inmiddels drie jongens ging een nieuwe levensfase in en dan slaat het noodlot toe! Ook Arnold wordt getroffen door de verkeerde celdelingsziekte die ook bij hem niet te bestrijden is. Enkele jaren geleden moesten zijn dappere zoons afscheid nemen van hun moeder, en nu gaan ze opnieuw het verlatingstraject in… Niet te bevatten!

Arnolds tweede echtgenote Annemarie zorgt dapper voor hem, want ze is verpleegster en samen zoeken ze wegen om het laatste stukje met de drie jongens draaglijk te maken. Er wordt een laatste korte vakantie georganiseerd en het hele gezin gaat in een huisje in Limburg om nog even intens samen te zijn asl een soort huwelijksreis, want ze zijn kort geleden nog snel getrouwd... Zo vinden ze al googelend ook onze Stichting Vaarwens en er komt een hartenkreet binnen middels een berichtje via socialmedia. Inge slaat direct aan het bellen en organiseren. Ze zorgt dat de SAW Arnold met de ambulance uit het vakantieadres in Limburg haalt en naar Monnickendam brengt en dat alles is binnen enkele uren geregeld. Hulde aan de flexibiliteit van beide stichtingen!

Het weer voorspelt niet veel goeds en het regent gestaag als de ambulance arriveert. Dagschipper Hans, stuurman Ewoud en gastvrouw An zijn nog maar net klaar om het schip vaarklaar te maken als de familie al arriveert uit Limburg. Snel tussen de regendruppels door aan boord en dan is er koffie. Arnold is erg ziek, maar wil graag direct van de brancard en nestelt zich in een luie tuinstoel in. De trossen gaan los en de jongens verkennen het schip terwijl de regen met bakken uit de hemel stort. Er wordt koers naar Volendam gezet en onderweg wordt het gestaag wat beter weer.

In Volendam aangemeerd krijgt Arnold de ‘vaarwensboost’ en dan gaat het hele gezelschap de dijk op. De reis gaat naar de fotograaf en daar worden prachtige herinneringen gemaakt dankzij de crew van Fotograaf Volendam. Het was een emotioneel gebeuren, waarbij zowel de traan als de lach beurtelings aanwezig waren… Daarna had Arnold zelfs weer zin in een paling en werd de lekkernij aangeschaft. Weer terug aan boord, wordt er genoten van de heerlijke lunch die An heeft klaargemaakt en dan is het kaarsje op… Arnold heeft alles gegeven, maar kan niet meer. De reis terug naar de haven en naar huis wordt aangevangen, waarna Arnold samen met zijn naasten nog heel even kunnen nagenieten van een dag, die niet te bevatten is…

Vaarwel Arnold

Auteur Vaarwens.

Arnold: † 22-07-2020

Jachthaven Waterland voor de gratis ligplaats van de Vaarwens

Stichting Ambulance Wens Nederland voor het vervoer

Dagschipper Hans en vaarvrijwilligers Ewoud en An voor hun inzet

Bakkerij Kees Gutter voor de broodjes en de koeken

Haven Volendam voor de gastvrijheid tijdens de lunch

Photoshop Volendam voor de foto in klederdracht

en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...

Het ontroerende verslag van Annemarie;

Mijn man Arnold en ik zijn nu 2.5 jaar samen. Hij heeft uit een eerder huwelijk 2 zonen. (14 en 17 jaar jong) Zijn eerste vrouw is 5 jaar geleden overleden aan borstkanker. Arnold kreeg 1,5 jaar geleden zelf ook de diagnose kanker. Eerst ging het alleen om kiemcelkanker maar later bleek er tevens een PTO in het hoofd hals gebied aanwezig te zijn. 22 Juni kregen we de boodschap: Meneer we kunnen niets meer voor u doen. U moet genieten van de mensen om u heen en doen wat u nog graag wilt. Tijd die we verwachten zeggen we niet, maar gezien het feit dat u al zoveel heeft ingeleverd moet u eerder uitgaan van weken dan maanden.

Op 24 juni zijn we met spoed getrouwd om onze liefde voor elkaar alsnog te laten bezegelen. Dit stond gepland op 1 juli maar de conditie van Arnold ging steeds meer achteruit. Maar hij krabbelde weer wat op.
Samen met zijn kinderen en mijn zoon (uit een eerder huwelijk) wilden we toch nog graag een weekje op vakantie. Een laatste vakantie met Arnold, een eerste vakantie als officieel gezin en een huwelijksreis in een. Gezien de gezondheid van Arnold heb ik op het laatste moment alsnog een weekje weg geboekt.

Een vriendin wees me afgelopen zaterdag op Stichting de Vaarwens. Ik besloot direct een mailtje te sturen want geen idee hoe veel tijd Arnold nog heeft. Wel duidelijk is dat hij iedere dag inlevert.
Inge mailde me zondag terug of ik telefonisch contact op kon nemen. Ik belde haar meteen op. De afstand was even een dingetje want we gingen maandag op vakantie naar Arcen Limburg en geen idee of en hoe hij die week door zou komen. Mijn moeder was op dat moment bij ons en die wilde met de jongens wel van Arcen naar Monnickendam rijden zodat ik bij Arnold in de ambulance kon blijven. Alle belemmeringen waren daarmee van de baan. Inge heb ik zondag nog terug gebeld dat we graag een dagje mee wilden. Dit kon gelijk op dinsdag al. Snel, onwerkelijk snel. Maar oh zo opgelucht dat we op vakantie tenminste een heel leuk uitstapje konden maken.

Dinsdag ochtend zou de ambulance rond 8 uur bij ons zijn op het vakantiepark. Dus dat werd vroeg opstaan. Om 06.00 uur heb ik Arnold geholpen met douchen waarna hij nog even kon uitrusten. Toen iedereen schoon en aangekleed was, gingen we gezamenlijk ontbijten. Arnold at wat yoghurt omdat brood steeds moeizamer gaat. Net klaar met het ontbijt kwam de wensambulance al aangereden. Jan en Joost kwamen ons ophalen. Zij overhandigden Mario aan Arnold waarop Thijmen (14) direct vrolijk keek Want Jaimey(17) kreeg het beertje 5 jaar geleden bij de wensdag van hun moeder. Nu had Thijmen hem ook en ook al was de reden in en in triest dat er twee van deze beertjes in huis zijn, zijn ze heilig voor de jongens. Omdat beide beertjes staan voor een mooie dag van beide ouders. Mijn moeder reed met de kinderen alvast richting Monnickendam. En nadat Arnold op de brandcard geïnstalleerd was, vertrokken ook wij. Een lange reis die Arnold vooral slapend heeft doorgebracht. Maar onderweg kon hij het niet laten om te zeggen dat hij het jammer vond dat hij nooit in Volendam was geweest. Hij had daar altijd al eens heen gewild en dan zo’n klederdracht foto willen laten maken. Maar de kinderen vonden dat niet echt leuk en hij had die wens maar aan de kant geschoven. Hij vroeg me of ik wist waar we heen zouden varen omdat we nu zo dicht in de buurt zouden zijn dat het mooi was als we even in Volendam konden kijken.

In Monnickendam werden we opgewacht door Inge zelf. Ook Evert liet zich even zien. Zij zouden die dag niet met ons meevaren Maar we werden de dag verzorgd door Hans, Ewoud en An. Allemaal zo lief, zo behulpzaam en zo meelevend. Hoe moe Arnold ook was , hij wilde graag in een gewone stoel zitten en niet in de brancard blijven. Hij wilde gewoon bij ons zitten en buiten kijken. Even niet zo ziek zijn maar we wisten natuurlijk allemaal dat we deze dag krijgen omdat er niet zo heel veel dagen meer zullen volgen. We kregen eerst koffie/thee met iets lekkers. We kregen uitleg over de vaarroute. En wat werd Arnold daar vrolijk van. Want we zouden van Marken naar Volendam varen. Daar kregen we de gelegenheid om op de foto te gaan in klederdracht. Gewoon met het hele gezin. De wens van Arnold die hij nietsvermoedend in de ambulance had geuit werd werkelijkheid. En zijn kinderen verzette de weerstand voor het maken van de foto en deden dit nu toch speciaal voor hem.

Het varen was al een feestje. Maar ook vermoeiend. En eenmaal in Volendam gingen we direct foto’s laten maken bij Fotograaf Volendam. Arnold werd door Jan gereden in de rolstoel. Ewoud begeleidde ons naar de juiste fotograaf. An was mee en schoot de ene foto na de andere, deze zouden we later krijgen. We moesten even wachten en Jan en Joost hebben even overleg gehad met mij. Of het een idee was om direct terug te varen na de lunch omdat Arnold heel veel van zichzelf vroeg en hij wel echt in begon te storten. Toen ik dit aan Arnold vertelde dat het voorstel was om na het maken van de foto’s lekker te gaan liggen op de brandcard in de boot schoot hij vol. Mag ik Volendam dan niet meer in vroeg hij. Jan en Joost gaven aan dat het zijn feestje was en als hij dat wilde we Volendam nog verder zouden bekijken. De dame van de fotograaf was zo lief, deed alles even liefdevol en rustig en wist wat ze deed. Terwijl iedereen aangekleed werd voor de foto werd Arnold door Jan geholpen met het uittrekken van zijn vest en schoenen. Want natuurlijk wilde Arnold klompen aan en compleet aangekleed worden. De broek is over zijn benen heen gelegd om die inspanning niet te vragen. De foto’s werden gemaakt en Thijmen wilde nog even met papa alleen op de foto. Ook gingen Arnold en ik nog samen op de foto en Umberto wilde ook met mij alleen. Alles kon en niets was te veel. Ik kreeg de foto’s overhandigd en schoot vol. Zo definitief dat dit de laatste keer echt een onbezorgd dagje weg was. Zo veel zorgen die ik gehad had of dat Arnold de dag wel zou halen, het kwam er allemaal even uit. Maar ook de toewijding die je ervaart door zoveel lieve mensen om ons heen die dag. Het hield niet op. Toen bleek ook nog dat we de foto’s van de fotograaf kregen en alle foto’s kosteloos konden downloaden.

Arnold stond inmiddels al buiten en samen zijn we de dijk overgelopen. Arnold genoot al kostte iedere meter hem steeds meer energie. Jan vertelde wat hij wist van Volendam en duwde Arnold de dijk over. Toen we terug bij de wensboot waren wilde Arnold Volendam in. Niet de dijk maar echt het dorp in. Ook gaf hij aan wel trek te hebben in paling. Ook nu was Jan niets te veel en liep met Arnold de dijk af Volendam in zoals Arnold echt graag wilde. Ikzelf ben Paling gaan halen zodat hij in de avond een broodje paling kon eten. Eenmaal weer terug op de boot had Arnold ook echt alles gegeven wat hij kon. Hij werd door Jan en Joost op de brancard geholpen. In middels was er een hele lekkere lunch voorbereid. Dat zag er niet alleen super lekker uit, maar smaakte ook net zo. Arnold eet eigenlijk alleen nog maar yoghurt i.p.v. brood. Maar na een schaaltje yoghurt ging er een boterham met krab in en een krentenbol. Hij straalde helemaal. Na de lunch gingen we terug. Niets geen extra rondje meer. Arnold was op en moest natuurlijk ook nog terug naar Arcen.

Voor de jongens begon toen het leukste gedeelte. Om de beurt mochten ze aan het roer. Umberto(11) zei somber ik kan er niet overheen kijken dus ik kan dat niet. Hierop liet Hans de vloer omhoog komen en kon ook Umberto glunderend het roer vasthouden en buiten kijken wat er gebeurde en waar hij heen moest varen en kreeg uitgebreid les over de koers die hij aan moest houden. Hans hield alles nauwlettend in de gaten. Alle drie de jongens maakte een bocht en hadden ongeveer een zelfde afstand kunnen varen voor we weer aanmeerden. We kwamen langs de boot van Inge en Evert die aan dek stonden te zwaaien. De jongens kregen nog een blikje drinken mee voor onderweg.

Aan de kade namen we afscheid. Afscheid met een lach en een traan. Want wat zijn deze mensen geweldig!!! Wat voor anderen zo vanzelfsprekend is om overal heen te gaan waar ze willen, is het dat voor ons helemaal niet. Maar door dat zij zich zo inzetten en met alle liefde, positiviteit en gewoon puur vanuit het hart, hebben we een dag gehad om nooit meer te vergeten. Arnold heeft genoten. Hij heeft een wens uit zien komen. We hebben nieuwe herinneringen die in ons geheugen staan gegrift. En zullen altijd met dankbaarheid terugkijken naar de foto’s en de herinneringen die we mee zullen nemen. Die ons kracht zullen geven in de toekomst als we zonder Arnold verder moeten. Wat is het dan dubbel om gedag te zeggen na het maken van de groepsfoto. Wat had ik jullie graag een knuffel willen geven als dank voor het onbetaalbare wat ons vandaag is gegeven.

Joost en Jan brachten ons weer veilig terug naar het vakantiepark. Nadat we ook van hen afscheid hebben genomen hebben Arnold en ik eerst in elkaars armen een potje zitten janken. Wat een emoties kwamen er los. En wat een dankbaarheid voelden we dat we dit mee hebben kunnen maken. Die avond lag Arnold om 19.00 uur in bed. Hij was zo moe. Woensdag heeft hij tot 12 uur geslapen. En ook de donderdag zal hij wel een groot deel van de dag in bed liggen. Met de kinderen hebben we de foto’s inmiddels bekeken en we kunnen dan ook niets anders zeggen dan dat dit hele dierbare herinneringen zijn voor later. Vanuit ons kan ik niet vaak genoeg zeggen dank je wel!!!

An, Ewoud en Hans bijzonder veel dank voor jullie persoonlijke inzet om deze dag zo mooi te laten verlopen. Jullie zijn goud waard. Inge en Evert dank voor het regelen en het realistisch maken van de ze dag. Jan en Joost van de wens ambulance dank voor het comfortabele vervoer en de zorg rondom Arnold. De Fotograaf Volendam, super bedankt voor alle mooie foto’s die we hebben gekregen. Verder iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt Dank, Dank ,Dank!!!!

Arnold & Annemarie
Jaimey, Thijmen & Umberto
Lia (de moeder van Annemarie)