Vaarwens 793 op 28-09-2020

Een klein wereldje…

Er komt een hartverscheurende vaarwens binnen; “Mijn moeder is op 7 september jl. op 65-jarige leeftijd overleden en mijn vader is sinds mei ook ernstig ziek. Hij gaat met de dag achteruit. Het verdriet van het overlijden doet er nog een schepje bovenop m.b.t. de snelheid van achteruit gang. Mijn vader is een geboren Scheveninger en mijn ouders hebben elkaar 50 jaar geleden op een zeilweekend leren kennen. De laatste jaren hadden zij een eigen sloep. Ook ging mijn vader vroeger regelmatig zeevissen. Zelf varen en vissen zit er helaas niet meer in. Het zou geweldig zijn als hij op jullie schip nog één keer een geweldige tocht kan maken…”

Tsjah… eerst je vrouw verliezen en zelf ook vechten tegen de ongecontroleerde celdeling… je wereldje wordt dan klein, zeker als je van weidsheid, water, zee en varen houdt en de mogelijkheden zijn op!

Dan worden bij ons alle registers opengetrokken om deze wens zo spoedig mogelijk te gaan maken. Al snel heeft Ulco de wens in de agenda staan en vandaag is het zo ver!

Dagschipper Rook en vrijwilligers Henk en Nel zijn al op tijd aan boord. Het is een klein wereldje, want het zit dicht van de mist. Snel maken ze de Vaarwens klaar en zetten een flinke pot koffie. Even later komt de familie aan in mistig Monnickendam, maar ze hebben het toch gevonden… Er volgt een hartelijk welkom en even later zit het voltallige gezelschap aan boord. Willem heeft zijn dochter Daniëlle meegenomen, ook dochter Francisca, want zij regelde de aanvraag, zijn broer en zus Han en Ineke en zijn schoonzus Joke zijn van de partij.

Na het welkomstwoordje van schipper Rook, gaan de trossen los en duiken we het grote onbekende in, want een paar honderd meter uit de haven verdwijnt er veel in dit kleine wereldje. Toch is het een en al gezelligheid als Henk en Nel vertellen over de Gouwzee en haar historie, over Marken, Sijtje Boes en de watersnoodramp van 1916. Iedereen geniet, en niet met mate. Het samenzijn is al een groot goed… Daarna koers naar Volendam, lunch en de dijk op, foto maken in klederdracht, naar de vuurtoren ‘Het Paard van Marken’ foto’s maken en dan gaat Willem met een grote glimlach aan het roer… Vandaag werd zijn wereld heel even groot voordat hij aan de grootste reis begint, naar huis, naar zijn lief, waar het licht en helder is…

Vaarwel Willem

Auteur Vaarwens.

Jachthaven Waterland voor de gratis ligplaats van de Vaarwens

Stichting Ambulance Wens Nederland voor het vervoer en de verpleging.

Dagschipper Rook, stuurman Henk en gastdame Nel voor hun inzet

Bakkerij Kees Gutter voor de broodjes en de koeken

Haven Volendam voor de gastvrijheid tijdens de lunch

www.fotograafvolendam.nl voor de foto in klederdracht

en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...

-

Een prachtig verslag van de familie, waarvoor veel dank:

Wie: Willem, Daniëlle, Francisca, Ineke, Han en Joke
Route: Monnickendam, Edam, Marken, Volendam, Monnickendam

De dag waarbij De Vaarwens de wolken raakt. Pap, als je nog één wens mocht doen, wat zou dat dan zijn? Dat was de vraag die dochter Francisca aan Willem stelde. ‘Ik heb geen wensen, ik heb nog twee maanden nodig om alles te regelen, dat is alles wat ik nog wens’, aldus Willem. Mieke, vrouw van Willem werd ziek toen zij 49 jaar was. Zij werd mindervalide en leverde elk jaar lichamelijk en geestelijk wat in. Willem was vanaf het eerste moment haar mantelzorger voor bijna 16 jaar lang. De laatste vijf jaar werd dit steeds zwaarder voor hem omdat zij erg achteruitging en niet meer zelfstandig kon functioneren.
Begin mei werd Willem ziek, longvlieskanker, dat was de diagnose die werd gesteld. Mieke moest toen noodgedwongen naar een zorghotel. In dezelfde week dat Willem in het ziekenhuis lag overleed zijn moeder Marry op 93-jarige leeftijd. De prognose voor Willem was niet fraai. Helaas brachten de behandelingen hem niet wat hij had gehoopt en Mieke kon niet meer thuis wonen en verhuisde naar een verpleeghuis. Slopende weken voor beiden volgde en helaas is Mieke op 7 september op 65-jarige leeftijd overleden. Stichting Vaarwens kwam in het vizier. Willem: een geboren Scheveninger, leerde zijn vrouw Mieke kennen tijdens een zeilweekend en ging vroeger graag zeevissen. De laatste jaren hadden zij zelf een sloep waarmee ze graag vaartochten maakte over de Kaag en Braasem. Helaas kon Willem door zijn ziekte niet meer zelf varen. Zou dit dan toch nog een wens zijn waar Willem zelf niet aan heeft gedacht? Een vaartocht op een prachtig schip met zijn naasten? Dat zou toch geweldig zijn!
Op maandag 28 september werd de vaarwens werkelijkheid. Willem kwam rond 10.15 uur aan boord van het schip. Gevolgd door dochters Daniëlle en Francisca, zus Ineke, broer Han en schoonzus Joke. We werden ontvangen door drie vrijwilligers van Stichting vaarwens: Nel, Henk en Rochus (oftewel: Rook). Wat een prachtige mensen die met zo veel energie iemand die ernstig ziek is een geweldige dag bezorgen. Het was een mistige dag en het zicht was beperkt. Op het schip genoten we van de tocht. Willem was zo aan het genieten. We voeren langs Edam en Marken. De mist was al wat opgetrokken en zo konden we een glimp van de diversiteit aan huisjes opvangen. Zo ook de dijk die was gebouwd om de vloedgolf, als hij kwam, tegen te houden. Echter werd later door hoger hand beslist dat de dijk niet nodig was. Tot op de dag van vandaag ligt hij er zonder doel. Na al dit moois legde we aan in de haven van Volendam. Nel had een heerlijke lunch verzorgd en al dobberend in de haven hebben we met zijn allen heerlijk gegeten. Daarna gingen aan wal en hebben we zo’n hilarische foto laten maken in Volendamse kledendracht. Het was zo stom dat het leuk was en wat hebben we met zijn allen gelachen en dat doen we steeds weer bij het zien van de foto die van het tafereel is gemaakt. Daarna voer de boot langs de vuurtoren ‘het Witte Paard’. Vanaf de wal maakte de vuurtorenwachter ook van de boot, De Vaarwens, waar wij op stonden, een foto. Op de terugweg mocht Willem achter het stuur. Na afloop zei hij: ‘het was een machtig gevoel om achter het stuur van zo’n prachtige boot te zitten, het liefst had ik nog even extra gas willen geven, maar dat durfde ik niet’. Rond 15.00 uur waren we weer terug in de haven van Monickendam. Met nieuwe herinneringen van een mooi samenzijn. Met een Vaarwens die we allen zullen koesteren tot in lengte van dagen. Dank je wel Udo voor het regelen. Dank je wel Henk, Nel en Rook voor deze onvergetelijke dag. Het is geweldig werk dat jullie doen. Weet dat dit zeer wordt gewaardeerd.
Ook al is het leven zwaar of zit het tegen. Zoals Willem altijd zegt:
‘Op den duur komt alles goed!’…………