Vaarwens 975 op 26-02-2022
Zeekapitein op binnenwater
Een prachtig verslag van dagschipper Frouk:
Vandaag was het de Vaarwensdag van voormalig “zeekapitein” Henk Smit. De 81 jarige Henk kwam met Wensambulance I SANN, bestuurd door chauffeur Henk en verpleegkundige Jolanda, om even voor elf uur aan bij de Amsterdam Marina. Samen met zijn dochter “Frits” en schoonzoon Iwan vertrokken zij al vroeg uit Assen.
Aan boord was het warm, zonnig en gezellig, de koffie klaar en Gerrit serveerde er heerlijke soesjes bij. Het ging er na de reis in, gelijk Gods woord in de bekende ouderling. Na een korte kennismaking en welkom gingen de trossen los en er was gekozen voor het Zaanse. Henk, oud kapitein op grote mammoet schepen ging meteen aan boord van de brancard af en zittend in onze comfortabele stoelen genoot hij al van alles om hem heen. Ook Henk is door een van de vele niet te genezen ziektes getroffen en hij verblijft in een centrum met mensen ‘die het allemaal niet meer zo onder woorden kunnen brengen’. Wanneer we echter al varend praten over de zeevaart, gaat de wereld toch weer wat open en weet hij ons te vertellen dat hij veel op de Middellandse Zee voer en dat hij zijn knappe vrouw heeft meegenomen uit Syrië. Ook zij verblijft in een zorgcentrum, maar omdat ze toch niet van boten en varen houdt is zij niet meegekomen.
Beschut varend op de Zaan met de sluis in zicht, wil Henk graag voorop zitten in het ‘Zwitserleven’ zitje. Hij is slecht ter been, maar gedragen door Frits en Iwan wordt hij daar heerlijk in de kussens geïnstalleerd. Henk controleert of het allemaal goed gaat in de sluis, of de “roerganger” het allemaal wel goed doet. Henk geniet en met het vorderen van de tijd gaat hij meer en meer praten en geniet zichtbaar. Aangemeerd bij “Het Jonge Schaap” serveert Gerrit ons heerlijke broodjes en drinken. Henk wil niet binnen lunchen, maar gewoon lekker aan dek, in het zonnetje, uit de wind en met een heerlijke deken om zich heen heeft hij het prima naar ‘t zin.
Op de terugweg hadden we de zuidenwind op kop en Henk LIEP door het gangboord naar achteren om vervolgens in de rolstoel op het achter plateau verder te genieten van de zon en alles om hem heen. Zijn dochter Frits, zelf ook verpleegkundige en mantelzorger voor beide ouders, week niet van zijn zijde. Henk voelde zich op zijn gemak met haar naast zich en bleef genieten. Een selfie in de spiegelruit bij Duyvis Wiener en zelfs nog een selfie met een zwaaiende Henk op het achterschip! Op naar de sluis en na weer een snelle schutting nam kapitein Henk het roer over! Eerst zittend in de rolstoel, maar later zelf opstaand uit de rolstoel staand! Frits wist niet wat er gebeurde, Henk, een man van de dag, genoot en niet met mate met alle maten aan boord, van deze dag.
We voeren de Marina binnen en ik moest hem zeggen dat het bij de laatste witte paal toch echt tijd was om weer te gaan zitten! Als kapitein controleerde hij of alles goed ging en complimenteerde de roerganger met keurig afmeren! Omdat er nog een beste rit te gaan was naar Assen, had Gerrit nog een heerlijk kopje koffie gezet, waarbij ook de pindarotsjes goed in de smaak vielen. We maakten nog een paar mooie foto’s en Henk wilde niet van boord maar wilde blijven! Gelegen op de brancard namen we afscheid van deze eens kapitein op grote mammoet schepen vol containers en andere goederen. Hij bevoer vele jaren de wereldzeeën en geniet nu na van een heerlijke dag vol herinneringen. .
Vaarwel Henk en een behouden vaart
Auteur Vaarwens/ Frouk
Met dank aan:
Dagschipper Frouk en boots Gerrit voor hun inzet
Wensambulance I SANN voor het ambulancevervoer
Amsterdam Marina / Jachthaven Groep voor het beschikbaar stellen van de ligplaats
Bedrijven Kraanspoor voor de parkeergelegenheid gasten
Brandweerkazerne IJsbrand voor de parkeergelegenheid vrijwilligers
Hema voor de gedeelde sponsoring van de lunch
Houtzaagmolen Het Jonge Schaap voor de gastvrijheid tijdens de lunch
Sluis en bruggen in de Zaan voor de vlotte bediening
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...
Een prachtig verslag van Henk's dochter:
Een prachtig verslag van dagschipper Frouk:
Vandaag was het de Vaarwensdag van voormalig “zeekapitein” Henk Smit. De 81 jarige Henk kwam met Wensambulance I SANN, bestuurd door chauffeur Henk en verpleegkundige Jolanda, om even voor elf uur aan bij de Amsterdam Marina. Samen met zijn dochter “Frits” en schoonzoon Iwan vertrokken zij al vroeg uit Assen.
Aan boord was het warm, zonnig en gezellig, de koffie klaar en Gerrit serveerde er heerlijke soesjes bij. Het ging er na de reis in, gelijk Gods woord in de bekende ouderling. Na een korte kennismaking en welkom gingen de trossen los en er was gekozen voor het Zaanse. Henk, oud kapitein op grote mammoet schepen ging meteen aan boord van de brancard af en zittend in onze comfortabele stoelen genoot hij al van alles om hem heen. Ook Henk is door een van de vele niet te genezen ziektes getroffen en hij verblijft in een centrum met mensen ‘die het allemaal niet meer zo onder woorden kunnen brengen’. Wanneer we echter al varend praten over de zeevaart, gaat de wereld toch weer wat open en weet hij ons te vertellen dat hij veel op de Middellandse Zee voer en dat hij zijn knappe vrouw heeft meegenomen uit Syrië. Ook zij verblijft in een zorgcentrum, maar omdat ze toch niet van boten en varen houdt is zij niet meegekomen.
Beschut varend op de Zaan met de sluis in zicht, wil Henk graag voorop zitten in het ‘Zwitserleven’ zitje. Hij is slecht ter been, maar gedragen door Frits en Iwan wordt hij daar heerlijk in de kussens geïnstalleerd. Henk controleert of het allemaal goed gaat in de sluis, of de “roerganger” het allemaal wel goed doet. Henk geniet en met het vorderen van de tijd gaat hij meer en meer praten en geniet zichtbaar. Aangemeerd bij “Het Jonge Schaap” serveert Gerrit ons heerlijke broodjes en drinken. Henk wil niet binnen lunchen, maar gewoon lekker aan dek, in het zonnetje, uit de wind en met een heerlijke deken om zich heen heeft hij het prima naar ‘t zin.
Op de terugweg hadden we de zuidenwind op kop en Henk LIEP door het gangboord naar achteren om vervolgens in de rolstoel op het achter plateau verder te genieten van de zon en alles om hem heen. Zijn dochter Frits, zelf ook verpleegkundige en mantelzorger voor beide ouders, week niet van zijn zijde. Henk voelde zich op zijn gemak met haar naast zich en bleef genieten. Een selfie in de spiegelruit bij Duyvis Wiener en zelfs nog een selfie met een zwaaiende Henk op het achterschip! Op naar de sluis en na weer een snelle schutting nam kapitein Henk het roer over! Eerst zittend in de rolstoel, maar later zelf opstaand uit de rolstoel staand! Frits wist niet wat er gebeurde, Henk, een man van de dag, genoot en niet met mate met alle maten aan boord, van deze dag.
We voeren de Marina binnen en ik moest hem zeggen dat het bij de laatste witte paal toch echt tijd was om weer te gaan zitten! Als kapitein controleerde hij of alles goed ging en complimenteerde de roerganger met keurig afmeren! Omdat er nog een beste rit te gaan was naar Assen, had Gerrit nog een heerlijk kopje koffie gezet, waarbij ook de pindarotsjes goed in de smaak vielen. We maakten nog een paar mooie foto’s en Henk wilde niet van boord maar wilde blijven! Gelegen op de brancard namen we afscheid van deze eens kapitein op grote mammoet schepen vol containers en andere goederen. Hij bevoer vele jaren de wereldzeeën en geniet nu na van een heerlijke dag vol herinneringen. .
Vaarwel Henk en een behouden vaart
Auteur Vaarwens/ Frouk
Met dank aan:
Dagschipper Frouk en boots Gerrit voor hun inzet
Wensambulance I SANN voor het ambulancevervoer
Amsterdam Marina / Jachthaven Groep voor het beschikbaar stellen van de ligplaats
Bedrijven Kraanspoor voor de parkeergelegenheid gasten
Brandweerkazerne IJsbrand voor de parkeergelegenheid vrijwilligers
Hema voor de gedeelde sponsoring van de lunch
Houtzaagmolen Het Jonge Schaap voor de gastvrijheid tijdens de lunch
Sluis en bruggen in de Zaan voor de vlotte bediening
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...
Een prachtig verslag van Henk's dochter:
Lieve mensen van de vaarwensboot, Frouk en Gerrit,
Via via heb ik (dochter van dhr. Smit, voor intimi "Frits") een paar weken geleden met iemand gesproken die werkzaam was bij een wensambulance ergens in Nederland. Zij vertelde mij wat ontroerende verhalen over de wensambulance en 1 van deze verhalen ging over de vaarwens. Op het moment dat zij het woord "varen" had uitgesproken, trok dit nog meer mijn aandacht.
Mijn vader, Henk Smit 82 jaar, komt uit een binnenvaart familie. Op jonge leeftijd heeft hij vaak met zijn vader en zijn ome Wolter meegevaren. Op het moment dat zijn leerplicht erop zat, is hij als jong broekie op het schip gestapt van ome Wolter. Tot grote ergernis van zijn vader. Die wilde graag dat Henk door ging studeren maar daar had Henk geen oor na. Zijn vader sprak met zijn broer Wolter met als doel om Henk maar veel rotte klusjes op het schip te geven zodat Henk het zo zat zou worden dat hij wel weer terug naar school wilde maar dat pakte wat anders uit. Rotte klusjes of niet. Henk zijn liefde voor de scheepvaart werd alleen maar groter en op een gegeven moment had Henk wel in de gaten dat hij zonder diploma`s niet verder kwam in de zeevaart dus heeft Henk alsnog zijn zeevaartschool in Groningen doorlopen en al zijn diploma`s gehaald. Henk begon als stuurman en eindigde uiteindelijk als kapitein op de grote zeevaart. Hij heeft de hele wereld afgereisd en heeft de meest gekke dingen meegemaakt. Henk voer veel in het middellandse zeegebied en kwam daar ook zijn huidige vrouw tegen. Ze hebben samen nog een tijdje gevaren en toen ik geboren werd, hebben ze besloten dat mijn moeder en ik aan wal gingen. Henk heeft geprobeerd om een baan aan wal te krijgen voor zijn gezin maar de zee trok hem zo erg, dat hij weer is gaan varen.
Varen heeft hij gedaan totdat hij reumatische artritis kreeg en met veel pijn leefde. Op dat moment heeft hij met heel veel pijn in zijn hart, afscheidt genomen van de zeevaart.
Hij wilde toch de affiniteit houden met het varen dus heeft Henk een plezierbootje gekocht wat zijn lust en zijn leven was. Hij was vaak te vinden in en rondom zijn bootje en als het weer meezat, ging hij lekker varen door Friesland.
Totdat hij op een gegeven moment niet meer wist wat hij bij zijn bootje deed. Hij raakte verdwaald in zichzelf. Henk kreeg de diagnose de ziekte van Alzheimer. Zijn passie van de zeevaart zat er bij Henk nog steeds in maar fysiek lukte hem niet meer om zijn plezierbootje te onderhouden. Wat vroeger vanzelfsprekend was, kon en begreep hij niet meer. De hele grip op zijn leven raakte hij kwijt maar als je het woord "zeevaart" liet vallen, dan vertelde hij over zijn avonturen maar ook deze gingen heel langzaam weg vervagen. Gelukkig dat ik als dochter deze verhalen van hem nog ken en rakel ik de herinneringen nog bij mijn vader op. Helaas lukt dat steeds minder goed naarmate de Alzheimer vordert.
Soms heeft mijn vader nog een helder moment en pak ik dat moment om nog even te vragen wat hij nog graag zou willen. Dan roept hij direct, "ik wil varen". Ik heb vaak nagedacht hoe ik mijn vader een dagje mee kon nemen op een boot. Door zijn Alzheimer is hij niet heel mobiel meer en zag ik het niet zitten om hem op een loopplank naar een boot toe te laten lopen. Een vaartocht organiseren voor mijn vader stond hoog op mijn lijst. Vooral omdat het momenteel een man van de dag is.
Het had zo moeten lopen dat ik iemand ben tegengekomen die mij attendeerde op de stichting vaarwens. Ik heb direct met hun contact gezocht en via de telefoon was de mevrouw al super vriendelijk en welwillend om mee te werken aan de wens van mijn vader. Zij heeft geregeld dat mijn vader s ochtend opgehaald zou worden met een wensambulance.
En dan was het zover 26 februari j.l. Vorige week nog 3 stormen over Nederland gekomen. Hele bomen vielen om, daken van huizen vlogen weg maar op de dag van de wens, was het zo goed als windstil en volop zon. Wat een mooie dag om een stukje te gaan varen.
De wensambulance zou om 08:30 uur voor staan dus Henk moest om 07 uur uit bed om op tijd bij de boot te zijn. Dat ging niet echt van harte. Toen ik zei dat de boot op ons stond te wachten en dan zou vertrekken zonder ons zei Henk : "die vertrekken niet zonder mij want ik ben de kapitein".
Na een goed kop koffie en een lekkere douche kwam Henk op gang en als gauw begreep hij dat wij gingen varen en dat wij een dagje samen op pad gingen. Hij kreeg een vrolijke uitkijk in de ogen en had er wel zin in.
In de wensambulance wilde ik dat hij wat ging slapen omdat ik wist dat het een vermoeiende dag zou worden maar Henk vond het veel te leuk en interessant om rond te kijken dus van slapen kwam weinig.
Eenmaal aangekomen in de marina haven Amsterdam werden wij verwelkomd door Frouk en Gerrit van de vaarwens. Een heerlijk kop koffie en lekkere soesjes stonden ons al op te wachten. Henk werd met de brancard aan boord gebracht maar Henk wilde wel in een stoel zitten.
Henk heeft altijd op de grote vaart gevaren dus hij had genoeg zee gezien had hij nog tegen mij gezegd dus varen door de kanalen gaf zijn voorkeur. Frouk gaf aan dat er een mooie route was over de Noordzeekanaal en Zaan en deze hebben wij van harte aangenomen. Als echte zeeman wilde mijn vader het water zien en de wind voelen en dat kon hij naar eigen zeggen het beste doen als hij daadwerkelijk op het dek stond. Het is de wensdag van Henk dus hebben we Henk naar het voordek gedragen waar hij heerlijk met een kleedje om hem heen genoot van alles wat er om hem heen gebeurde. Binnen lunchen? Nee......dat kon wel op het dek!!!
En ineens wilde Henk gaan staan dus hebben we hem omhoog geholpen maar omdat hij slecht ter been was, waren we bang dat hij om zou vallen. Tot onze grote verbazing pakte hij de reling in het gangboord en liep hij parmantig zoals een echte zeeman van het voor- naar het achterdek, waar hij daar ook ging zitten. Ik ging naast mijn vader zitten en samen keken we uit over het water. Hij lachte en vertelde in zijn taal van Alzheimer hele verhalen. Ik zag dat hij genoot. Niets kwam hem tekort. Zowel de mensen van de wensambulance als de vaarwens deden alles om hem het hof te maken en dat merkte hij ook want hij zei: "goede bemanningsleden heb ik".
Op het Noordzeekanaal is Henk achter het stuur gezet. Hij pakte direct het stuur, ik zag dat hij zenuwachtig was maar zijn natuurlijke instinct als zeeman liet het niet gebeuren dat de zenuwen hem in de weg zou staan. Hij zei ook eerder al in een helder moment die dag dat hij een oude man was en hij bang was dat hij het niet meer kon. Vol positieve aanmoediging van Frouk pakte hij nog eenmaal het stuur en daar ging die. Voor hem vaarde een binnenvaartschip waarop wij tegen Henk zeiden: "pas op Henk dat je niet tegen die boot knalt. Ach zei Henk met een knipoog, maakt niet uit, het is toch een Duitser."
Op een gegeven moment gaf Henk het stuur weer over aan Frouk. Henk werd weer in de rolstoel gezet maar dat was niet de bedoeling. Henk ging op eigen kracht staan en stond naast Frouk om de hele boel in de gaten te houden. Normaliter kan Henk niet lang staan maar nu bleek maar weer dat Henk echte zeemansbenen had.
Eenmaal aangekomen in marina haven hebben we nog samen een lekker kop koffie gedronken en zijn wij in de wensambulance teruggereden naar huis. Halverwege de rit zag ik dat mijn vader met een ontspannen gezicht, rode blosjes op de wangen, lekker in slaap viel.
Terugkijkend; wat een bijzonder en prachtige dag was het. Een echte wens die uitkwam!!! Wat een lieve mensen die dit mede waar hebben gemaakt. Zo gastvrij en niets was ondenkbaar.
Frouk, Gerrit van de vaarwens en Henk, Jolanda van de wensambulance, ontzettend bedankt dat jullie mee hebben geholpen in deze prachtige memorabele dag. Een diepe buiging naar jullie toe!!
Een warme groet, Henk Smit, zijn dochter "Frits" en schoonzoon
