Vaarwens 1092 op 24-09-2022

Soms… soms zijn er wensen die je gedachten niet meer los kunnen laten. Svetlana (geb. 2002) ontvluchtte met haar ouders de oorlog in Oekraïne en hier aangekomen, blijkt de sluipmoordenaar zich onwrikbaar in haar hoofd te hebben genesteld. Voor deze oorlog met de gemene cellen kan ze niet vluchten en het lot van de jonge vrouw lijkt bezegeld, want ze is uitbehandeld verklaard… De Veluwse Wens Ambulance heeft haar met enige spoed voorgedragen voor een Vaarwens en vandaag is het al zo ver.

In Amsterdam huilt de natuur mee, want het regent pijpenstelen als dagschipper Frouk en boots Saskia de MS Vaarwens klaarmaken voor de wens. Binnen is het lekker warm en droog en het geurt er naar verse koffie. De broodjes zijn gehaald bij de Hema en nu maar wachten op de WensAmbulance die met het gezin vanuit Ermelo naar Amsterdam rijdt.

Een indrukwekkend verslag van Frouk:

Hoe hard kan het leven zijn, hoe hard kun je erdoor getroffen worden en wat kun je nog verdragen……
De Veluwse wensambulance kwam om goed tien uur aangereden met aan boord onze gaste van vandaag; Svetlana, haar zus Alena en haar vader Slava. Ook tolk Leah was mee, de ambulance chauffeur was Nick en als verpleegkundige maakten we vandaag kennis met Jolanda.

Snel gingen we aan boord, waar het lekkerder was dan buiten en waar de koffie geurde. Toen viel het stil, waar te beginnen; er was even een gevoel van een wereld van wij en zij. Voor mij voelde dat niet goed en omdat Svetlana met veel moeite had plaatsgenomen in een van de grote mooie stoelen, ben ik op de rand van de brancard bij hen gaan zitten en heb geprobeerd iets over hun herkomst te weten te komen onder het genot van koffie of thee en soesjes. Dat de taal hierbij een grote barrière was zal niemand verwonderen. Svetlana en haar familie spraken uitsluitend Oekraïens en om nu een heel verhaal over de Vaarwens, haar doel, de stichting en Tara te beginnen in het Engels, wat dan weer vertaald moest worden door Leah de tolk, dat ging hem niet worden. We hebben de keuze voor de vaardag besproken en gekozen werd voor de Zaan. Verder hebben we ons in hen verdiept, in hun verhaal, waar zij vandaan kwamen en zo. Wel heb ik hen kunnen vertellen dat ik in 2012 zelf in hun land was en Cherson kende en ook in Odessa ben geweest. Dat was toch wel een contact en wederzijds begrip momentje.

Een half jaar geleden zijn zij uit Cherson in de Oekraïne naar Nederland gekomen. Slava heeft er gewerkt als een Naval Officer’. Zes maanden geleden zijn zij in Nederland aangekomen en wonen nu op de Veluwe. Dan laat je echt wel alles achter je en word je ook nog getroffen door een vreselijk gezwel in je hoofd. Tegen weinig mensen in je omgeving kun je dan echt vertellen wat er in je omgaat en je smartphone is je trouwe kameraad met de verre vertrouwde wereld in het thuisland.

Svetlana heeft het moeilijk en ook haar familie heeft het zwaar. Ze zijn in een nieuwe wereld, de taal is onbegrijpelijk, de warmte is enorm, maar hoe daarmee om te gaan? Leah de tolk, een jonge Oekraïense vrouw - en een leeftijd genote van Svetlana - studeert in Nederland. Zij spreekt Engels, doet vreselijk haar best met Nederlands, maar is ook nog maar amper zes maanden in ons land. Vandaag was ze mee als tolk en dat deed ze goed, maar echt makkelijk werd het niet. Gelukkig was er veel te zien onderweg en Svetlana legde veel vast op haar eigen smartphone.

Ditmaal hielden cacao, koffie etc… - de zo bekende geuren van de Zaanstreek - weekend en we roken ze helaas niet. Saskia maakte een gezellige lunchtafel en voor Svetlana plaatsten we de statafel in de kajuit. We hadden haar inmiddels met vereende krachten plaats gegeven op de stuurstoel naast Frouk en kon alles goed zien, maar weer een transfer naar een andere stoel aan tafel maken… ach, meubels verplaatsen en alles zoveel mogelijk aan haar aanpassen was eenvoudiger!

Ondanks dat alle molens draaiden (het was een speciale molendraaidag) hebben we niet aangelegd bij het de molen ‘Het Jonge Schaap’, maar zijn door gevaren en door de noodbrug bij Wormerveer gegaan, met de afspraak bij de brugwachter voor een ‘retourtje’ een uur later. Aan het einde van de Zaan zijn we tenslotte omgedraaid en hebben we de terugweg aangevangen. Bij de Schans nog net kunnen genieten van ‘vreugde water’ van blusboot ‘de Weer’ en toen weer op de sluis aangestuurd. Alles draaide super vlot!

Nick vertelde ons na een onderonsje met Leah dat een laatste wens van haar was, het zien van het Centraal Station in Amsterdam. Nu dat kon ook en onderweg konden we nog wijzen naar de hoge schommels en meer leuke dingen om naar te kijken. Vader Slava heeft ook nog een stukje gestuurd. Het was meer voor de foto en toen wilde hij dat ik het maar weer over nam. Inmiddels was Svetlana moe en wilde graag weer op de brancard, maar wel op het zelfde plekje bij het raam, voorin bij Frouk!

Zo kwamen we weer terug in de Marina waar het onherroepelijk afscheid volgde. We hebben elkaar omarmd en zijn ervan overtuigd dat ons gevoel van warmte en medeleven - meer dan prachtige gesproken en vertaalde woorden - duidelijk bij hen binnen kwam. Het was een hele bijzondere vaardag in meerdere opzichten. Veel van wat voor ons vanzelfsprekend is, blijkt voor dit gezin heel bijzonder. Ook al het heerlijke eten en drinken is in hun ogen heel bijzonder en soms moeilijk om aan te nemen…

Шановна Світлано, бажаємо Вам і Вашим близьким любові та сил! Shanovna Svitlano, bazhayemo Vam i Vashym blyzʹkym lyubovi ta syl!

Vaarwel lieve Svetlana, wij deden dit heel graag en vonden de dag heel bijzonder!
Auteur Vaarwens / Frouk

Met dank aan:
Dagschipper Frouk en boots Saskia voor hun inzet
Veluwse wens ambulance voor het vervoer en de verpleging
Amsterdam Marina / Jachthaven Groep voor het beschikbaar stellen van de ligplaats
Bedrijven Kraanspoor voor de parkeergelegenheid gasten
Brandweerkazerne IJsbrand voor de parkeergelegenheid vrijwilligers
Hema Amsterdam voor de deels sponsoring van de lunch
Sluis en bruggen in de Zaan voor de vlotte bediening
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...