Vaarwens 1096 op 28-09-2022

Onze gaste vandaag is Margo (geb. 1933) die haar hele leven bij de Zaanse Schans heeft gewoond. Als je met haar praat, vertelt ze graag over haar leven en vooral het varen rond de Zaanse Schans. Nu nadert haar levenseinde en ze wil dan ook graag nog een keer terug naar het water op, en rond de Zaanse Schans. De verzorging in het tehuis kent Stichting Vaarwens en vult een intake voor haar in. Vandaag gaat Margo nog één keertje varen…

We worden wakker met blauwe luchten waartussen vele witte wolkenformaties bovenaan afplatten, ten teken dat het een bui wordt. Het is fris, maar de wind is de grote afwezige. Dagschipper Bert en boots Johan bereiden de MS Vaarwens voor op de gaste die met de SAW per brancard komt. Een uurtje later pruttelt de koffie en klinkt de radio zacht terwijl de zon naar binnen schijnt. We zijn er klaar voor…

Een prachtig verslag van boots Johan:

De zon verwarmt al snel de binnenruimte en dus kunnen we het achterkant open ritsen. We halen Margo op bij de ambulance waarin ook haar zoon Dirk en verzorgende Cathy in zit.
Margo snapt het nog niet helemaal en is wat sikkeneurig want de deken en veiligheidsgordels van de brancard zitten veel te strak. Vlug bevrijden we haar van die ondingen want Margo wil op een stoel zitten. Eline en Tom van de SAW hoeven haar niet te helpen met opstaan want ze moet volgens haar wel in beweging blijven en dus staat ze zelf op.

Eerst maar een kop koffie met een lekker soesje erbij en dan snel de trossen los. De bestemming is al bekend dus daar hoeven we het niet meer over te hebben. De zon schijnt volop en ook de grote lach op Margo’s gezicht is volop aanwezig en kijkt ze vol verbazing naar alle grote boten. We proberen uit te leggen dat het grote cruiseschip bestemd is voor vluchtelingen. Haar korte termijn geheugen laat haar fors in de steek. “Wie is die Cathy eigenlijk” en “wie heeft de vaartocht geregeld” horen wij de hele dag door. Als we vertellen dat we naar de Zaanse Schans gaan, blijkt haar lange termijn geheugen nog erg goed te zijn en zit Margo de rest van de dag op haar praatstoel.

Haar vader heeft een sleepboot gehad (de Westzaan van ene Piet Wijtekamp) en voer met boomstammen naar Zaandam. Erg leuk dus dat we straks ook nog naar de houtzaagmolen gaan. Margo ging als kind graag mee op de sleepboot met haar vader. De nette kleren moesten dan uit en kreeg zij werkkleding aan. De laatste 10 jaar heeft ze niet meer gevaren zegt ze, maar dat zal wat langer geleden zijn geweest.
Als we langs de Verkade fabriek varen, komen er weer nieuwe verhalen. Daar had ze gewerkt als boekhoudster en kwam de directeur gewoon bij haar thuis. Maar toen ze trouwde en kinderen kreeg, moest ze ontslag nemen want werken en een gezin onderhouden kon in die tijd echt niet. Naast Dirk heeft ze nog een zoon; Simon maar die woont in Curaçao en kan vandaag niet mee. De verschillen tussen beide zoons horen wij gedurende de hele dag.

Naast veel gebouwen die ze weet te herinneren, verbaast ze zich ook over de vele nieuwbouw. Gelukkig weet ze nog precies waar ze zo’n 50 jaar lang heeft gewoond; vlak naast het kleine sluisje voorbij de houtzaagmolen. We besluiten er even naar toe te varen. En dan komen de tranen bij Margo. “Nooit gedacht dat ik dit nog een keer zou meemaken en mijn huis zou zien”, “waar heb ik dit aan te danken” “Vaarwel huis, ik ga je nooit meer zien”. Ja, hier doen we het voor als vrijwilligers…

We leggen aan bij de molen “Het Jonge Schaap”. Helaas staat er geen wind en wordt er niet gezaagd. Onze gasten krijgen echter - lekker buiten in het zonnetje - tekst en uitleg van de altijd aardige vrijwilligers uit de molen. Maar dan ineens breekt de hemel open en worden we getrakteerd op een enorme regendouche. Gelukkig zijn we precies op tijd weer aan boord en genieten we van de lunch die Johan heeft klaargezet. Margo geniet er met volle teugen van en Johan krijgt de complimenten.

In het verpleeghuis waar ze woont, verzorgd ze de planten. Zij meent dat de bloemen op tafel wat water nodig hebben en dus krijgt Johan op zijn kop dat die de bloemen wel wat water moet geven. Als die gelijk met wat water aan komt lopen zien we dat het kunstbloemen zijn en water dus achterwege kan blijven.
We varen weer terug naar de Marina en genieten van de koffie met een lekker chocolaatje terwijl we worden getrakteerd op een enorme hoeveelheid regen die lekker op het zeildoek klettert. Veel omvaren lukt helaas niet meer want Margo wil wel op tijd terug zijn in het tehuis want om 5 uur wordt daar gegeten…

Bij de kade komt de realiteit van haar verlies van het korte termijn geheugen weer terug en wordt Dirk gevraagd waar hij de hele dag geweest is… We nemen haar dat niet kwalijk want we hebben de hele dag genoten van haar mooie verhalen van vroeger en haar gezelligheid. De tijd dat haar nog rest weten we in ieder geval dat ze wordt omringd door haar liefdevolle zoons en verzorging in het tehuis!

Vaarwel Margo, bedankt voor de geweldige dag die je ons hebt gegeven!
Auteur Vaarwens /Johan