Vaarwens 1115 op 09-11-2022

Onze gast van vandaag is Ton (geb. 1941). Hij zou zijn derde nieuwe heup krijgen en toen bleek dat de kanker, in zijn hoofd, de artsen voor was. Ton is uitbehandeld en wacht in het hospice Vleuten op wat gaat komen. Daar merken ze dat Ton een watermens is en ze stellen hem voor nog een vaarwens te maken. Dochter Irma vult de intake in en vermeldt; “Mijn vader heeft zijn leven lang twee hobby’s gehad, dat waren boten en varen. Hij heeft diverse zeilboten gehad en ook zelf - nog op latere leeftijd - een boot gebouwd van zeven meter waarmee ze weekenden weggingen. Ook heeft hij de nodige modelboten gebouwd, een kano, een roeiboot etc... Dus er kan maar één wens zijn, dat is varen!” Vandaag is het zo ver…
Het is herfst, letterlijk en figuurlijk, want de buienradar is bezaaid met rode pitten en het waait straf. In Amsterdam maken schipper Rochus en boots Carla de MDS Vaarwens gereed voor onze gasten. Ton komt met dochter Irma met de SAW uit het hospice te Vleuten en moet met de brancard aan boord. Zoon Harry komt met moeder Sophie - die sinds kort in verpleeghuis Vijverhof in Harmelen woont - met de auto. De broodjes zijn gehaald, de koffiepot is gevuld en de koeken/soesjes staan op tafel Nu maar wachten op de ambulance...

Een dag impressie van boots Carla:

Om iets over elven staan de ambulance en de auto boven aan de kade. Snel, druppels ontwijkend, komen vader Ton en moeder Sophie, gevolgd door Irma en Harry en de vrijwilligers van de ambulance, aan boord. De lucht is donker, wolken bollen op, maar op de Vaarwens zelf is het al direct een en al zonneschijn.
Omdat Ton een wat mindere start had vandaag, kiest hij niet voor de rolstoel maar blijft hij op de brancard. Verpleegkundige Mariëtte en stagiaire Michell zorgen dat hij zich comfortabel kan nestelen op een plaatsje waar hij alles goed kan zien. Moeder Sophie kiest een gemakkelijke stoel en laat zich het lekkers dat klaar staat direct goed smaken. Ook bij haar is een ongenode gast ‘mijnheer Alzheimer’ blijvend op bezoek gekomen, maar door de boot, het water, het varen dat in het verschiet ligt, lijkt zij deze vandaag de baas.

Nadat Rochus iedereen welkom heeft geheten en e.e.a. over de Vaarwens heeft verteld, wordt koers gekozen en genomen richting IJmuiden. Het grote genieten is begonnen. Ton kijkt rond, heeft ogen te kort en lijkt even te vergeten welke woekeraar zijn hoofd aanvalt. Rochus geeft informatie over wat er te zien is en dochter Irma helpt Ton om de juiste plekken te spotten. Sophie zit comfortabel in haar stoel en verzucht een aantal maal dat het zo heerlijk is dat ze nu kan varen met lossen handen. Niet verantwoordelijk voor het hangen van stootwillen, lijnen, bruggen nemen, het goed doorkomen van sluizen en afmeren. Dit was altijd haar taak toen ze in vroegere dagen samen voeren op hun diverse boten en ze vertelt dat ze dit altijd zo spannend vond. Ze schudt vergenoegd met haar schouders.

Ondertussen draait de vaarwens de Zaan op en keert deze zich voor de sluis opnieuw op weg naar het Noordzeekanaal. Dan horen we van Irma dat het fijn zou zijn wanneer vader Ton ook nog even achter het roer zou kunnen komen. Met een extra pijnstillershotje achter de kiezen wordt Ton met behulp van de sterke armen van chauffeur Ab, Mariët en Michell in de rolstoel geholpen. Rochus heeft al plaats gemaakt voor Ton. Het plateau met zijn rolstoel wordt op hoogte gebracht en dan... is het Ton die zonder veel omhaal het roer overneemt en duidelijke koers weet te kiezen en te houden. Sophie staat naast hem, met de arm op zijn arm, als in de dagen van hun geschiedenis samen. Wanneer Mariët na een tijdje vraagt of ze niet wil gaan zitten, kijkt ze verbaasd naar haar om. “Natuurlijk niet!” is haar antwoord en ze blijft mooi bij Ton. Varen doe je samen. De brancard staat eenzaam, verlaten overbodig te zijn in de kuip.

Met de heerlijke hulp van de ambulancevrijwilligers staat binnen no time de lunch op tafel terwijl we de America haven passeren. Ton - toch wat vermoeid door het varen - schuift in de rolstoel aan de tafel met al het lekkers. Arbeid, water en wind maken hongerig. De lunch is zo verorberd. Ton heeft enkele malen zelf een boot gebouwd en bladert belangstellend door het boek over de bouw van de Vaarwens. Hij bekijkt zorgvuldig het leggen van de kiel en het aanbrengen van de apparatuur en betimmering.
Omdat de vermoeidheid zich opdringt, kiest Ton weer voor het gemak van de brancard, waar hij al snel in slaap valt. Sophie daarentegen kijkt volop rond en trekt een voor haar belangrijke conclusie: “Ik ben ook ziek, dus eigenlijk mag ik ook nog een wens in vervulling laten gaan, dus kunnen we nog eens varen met deze boot?” Het is maar dat we het weten!

Ondertussen koerst de Vaarwens naar de, Bosporushaven en de Westhaven. Bij de laatste is te zien is dat het grote schip de ‘Spar Aries’ wordt gelost. Daarna passeren we de Coenhaven en de Mercuriushaven. Van ieder plekje tijdens de tocht weet Rochus iets te vertellen over de geschiedenis en wat er in het nu te zien is. De kinderen van Ton én de vrijwilligers van de ambulance wens tonen een meer dan gewillig oor hiervoor.

Sophie kijkt vanuit haar eigen stoel in de kuip naar wat ze om zich heen ziet. Ondertussen zegt ze diverse keren tegen eenieder die in haar buurt staat: “Ik kan het hier nog wel 14 dagen volhouden, ik wil hier wel blijven!” Omdat Ton aangegeven had dat hij graag het Centraal Station wil zien, maakt Irma hem even wakker wanneer we dit passeren. Hij is er direct weer helemaal bij en geniet van alle afgeronde bouwwerkzaamheden van grootse bouwproject.

De koers wordt genomen richting Zijkanaal K. Daar wordt door enkelen lonkend naar de mooie woonarken gekeken. Dat dit mooie rustige stukje gewoon ook Amsterdam is, gaat er bij de opvarenden maar moeilijk in. Na nog een blik geworpen te hebben op café Het Sluisje, wordt het schip gekeerd en vaart de Vaarwens terug naar haar thuishaven Amsterdam Marina. Voor Ton en Sophie betekent dit ook het eind van een dag die hen onverbiddelijk leidt (lijdt) naar hun ‘thuis’ van nu, naar niet meer bij elkaar, naar de plek die niemand ze toewenst...

De lucht is weer donker geworden, de regen vergezeld van windvlagen brengt het gezelschap weer naar de ambulance en de auto die staan te wachten. Toch, bij het achterom kijken, lijkt een heldere regenboog de Vaarwens te raken. Ton, hopelijk raken enkele van deze kleuren je toch nog in de tijd die je nog rest.
We wensen je dat toe wat nu goed voor je is.