Vaarwens 1124 op 30-12-2022

De hele decembermaand was het rustig en niemand dacht in deze wintermaand aan varen, maar vlak voor de jaarwisseling komt er een spoedwens binnen. Onze gaste van vandaag (geb. 1951) is een goede vriendin van Evert (mede oprichter van vaarwens) en ze is getroffen door acute leukemie als gevolg van de speciale chemo’s die ze vijf jaar geleden onderging vanwege longkanker. Ze werd toen ‘schoon’ verklaard en pikte het leven weer op. Het komt echter in één op de honderd gevallen voor dat het gebeurt dat deze chemo na vijf jaar leukemie veroorzaakt en laat onze gaste (die graag anoniem wil blijven) dat nou net overkomen.. Een wreed lot, maar ze ondergaat het met opgeheven hoofd. Ze wil nog graag varen en Inge slaat ogenblikkelijk aan het plannen want het is vijf voor twaalf…

Een ontroerend verslag van Evert:

Tsjah… waar zal ik beginnen? Onze herinneringen gaan ‘a long way back’ en ik spreek over de tachtiger jaren toen we vaak met ons jonge gezin op één van de mooie eilandjes op het Paterswoldsemeer de weekenden doorbrachten met ons kruisertje. We ontmoetten nog een jong gezin en samen speelden onze zeven kinderen leuk op het eilandje terwijl wij ouders kletsten bij een wijntje. We bouwden hutten van gras en stokken, de kinderen zeilden in een optimistje, waren aan het vissen, struinden over het eilandje en het leven was goed. We werden goed bevriend en in latere jaren bevoeren we in de vakanties samen met onze schepen de Waddenzee en brachten menig weekend door op Schiermonnikoog.

Onze relaties vertroebelden nadat onze beide huwelijken op de klippen liepen, maar we bleven contact houden. Dat contact werd weer versterkt toen twee van onze beider kinderen besloten het leven te delen en inmiddels zijn we opa en oma van dezelfde twee prachtige kleinkinderen…
Nu treffen we elkaar in Amsterdam in een emotionele situatie en ik weet er even geen raad mee als de ambulance open gaat. Ze wilde ook graag onze jonge Bordercollie Steffie even zien, want ze is dol op dieren. Inge heeft me gebracht en Steffie is mee. Ik til haar op en leg haar op de brancard. Het lijkt of ze snapt wat er gaande is en kruipt lief tegen haar aan om even close contact te hebben. Heel ontroerend en bijzonder!

Ik neem afscheid van Inge en Steffie en we gaan aan boord. Het is nog droog, maar het gaat vanmiddag hard waaien en regenen. Even later staat de brancard warm en beschut in de stuurhut naast schipper Anita, terwijl Corien de kinderen en de ambu vrijwilligers voorziet van een kop koffie met iets lekkers. Ik heb oliebollen meegenomen en daar waren ze wel aan toe, na de flinke rit uit het noorden des lands. We maken een vaarplan en besluiten - gezien de windvoorspellingen - lekker binnen te blijven en een uitgebreide rondvaart door Amsterdam te maken.

De motor wordt gestart en ik gooi de trossen los. Behendig stuurt schipper Anita de Vaarwens de haven uit en even later schuift de skyline van Amsterdam aan ons voorbij. Het begint al te regenen en de wind trekt aan, maar binnen wordt er genoten van deze laatste keer samen op het water. Er worden herinneringen opgehaald en tegelijk ook gemaakt. Corien schiet plaatjes en als ze eentje van ons samen wil maken zegt ze; “Je plaatst het toch niet op socialmedia he!” Ze heeft niets met socialmedia en daar hebben we alle begrip voor, dus beloven we plechtig haar in deze ontdane situatie niet online te zetten. De foto’s wil ze echter graag als herinneringen voor later voor de kinderen en kleinkinderen die deze vaardag van oma niet mee kunnen maken, want het zijn er gewoon teveel…

We maken ons rondje door Amsterdam en lunchen achter het Java eiland, waarna er een powernap wordt gedaan om even weer op krachten te komen. Daarna gaan we eenzaam de Oranjesluizen door, waar op deze laatste dagen van het jaar nauwelijks nog scheepvaart is en zetten koers naar Durgerdam. Op het Buiten IJ staan al schuimkopjes op het water en Anita heeft er moeite mee om de Vaarwens in de kleine havenkom van Durgerdam aan lagerwal rond te krijgen. “Dan maar achteruit in de wind op de haven uit en buiten draaien!” mompelt Anita en ze stuurt het schip behendig achteruit in de wind op de haven uit.

De sluis staat nog open en we kunnen zo weer invaren. We lezen de vermoeidheid op het gezicht en keren terug naar de Amsterdam Marina waar Anita – ondanks de stormachtige wind - wederom het schip feilloos voor de kant krijgt. We maken nog een aantal gezinsfoto’s en daarna pakken de ambulancevrijwilligers haar in een knalrood gewaad dat haar als poncho tegen de uitbundige regen buiten moet beschermen. “Mam, je lijkt Roodkapje wel!” roepen de kinderen en er wordt hard gelachen. Gelukkig dat het nog kan…
We rijden in de stromende regen snel naar de ambulance, waar ze snel naar binnen wordt gerold en ik samen met haar nog de belofte deel, dat we elkaar weer zullen zien in het hiernamaals. We huilen in onze harten, maar we moeten loslaten. Dat valt nog niet mee…