Vaarwens 1125 op 03-01-2023

Er ligt weer een heel jaar voor ons en we hopen weer velen een mooie dag van vergetelheid te bezorgen.
Frans (geb. 1959) bijt de spits af. Hij is getroffen door alvleesklierkanker en begint na vandaag aan de zwaarste chemokuur die er is! Onze vrijwilligster Lyda tipt de familie op de mogelijkheid om nog een dag te gaan varen en er wordt direct een intake ingevuld. Het blijkt tijd om de vaarwens zo spoedig mogelijk te vervullen, want na vandaag zal Frans zich een tijdlang niet echt lekker voelen. De planning gaat aan de slag met de eerste nieuwe wens van 2023 en vandaag kan Frans nog net voor zijn zware behandeling mee het water op.

In Amsterdam is het mistig, maar de berichten beloven dat het snel op zal klaren. Dagschipper Klaas en boots Lyda hebben de Amsterdam Marina ondanks de mist weer gevonden en maken het schip klaar voor de vaardag. Nu is het wachten op Frans en zijn naasten, want de familie moet uit Amersfoort komen…

Een mooi verslag van schipper Klaas:

Frans, Inge, met hun twee dochters en de drie opa- en oma zeggers vinden mooi op tijd hun plekje tussen de slagbomen van het Kraanspoor. De op papier gewenste rolstoel is verre van nodig en hervindt al gauw z’n plekje onderdeks. ‘Lekker warm hier’, roept kleinzoon Kyano. De opgemaakte tent wordt gehouden wat het is en het gezin+ neemt direct de stuurhut in hun bezit. Plek zat. Bij de koffie en frisdrankjes, gelardeerd met de bekende roomsoesjes, stellen we al snel ons reisdoel vast. Eerst even richting CS en dan naar de Schans. De eerste vraag van Frans was namelijk: Waar ligt de Norderney van Veronica? Hij heeft wat met die piraten. Modelbouwde ooit de Mebo II van radio Noordzee en praat ons bij over de omzwervingen van de Norderney. Dancing, zendschip en ooit, met gestreken masten, Maastricht onveilig gemaakt. En passant komt natuurlijk passeert het REM eiland, bakermat van de TROS de revue.

We wenden de neus richting IJmuiden en bekijken de schepen die bij Damen langs de steigers en in de dokken liggen. Frans vertelt van z’n vele beroepen met als laatste ambacht - hoe ironisch - het sturen van een rouwwagen… We steken over en doen een rondje kom A in de Coenhaven, waar een grote ferry - welhaast een passagiersschip - haar dienstbaar leven nu slijt als opvang voor asielzoekers. Kyano, de - het moet even gezegd - keurig geklede oudste kleinzoon van Inge en Frans, heeft al snel het roer van de schipper overgenomen en vaart lekker rond en later met strakke koers op het Noordzeekanaal. Ook de Den Uylbrug vormt geen obstakel voor hem. Er staat een frisse wind maar dat weerhoudt leden het gezelschap niet om het bankje op het voorschip te bezoeken. Kan je ook even een peuk opsteken! Af en toe even doorwarmen en open gaat de deur weer. Dit soms tot afgrijzen van Frans en Inge, die de koude tocht niet bepaald verwelkomen.

Frans heeft in zijn leven meerdere malen het water doorklieft en laat zich op de Vaarwens ook niet onbetuigd. Tot vermoeiends toe staat hij of zelf achter het roer danwel helpt hij zijn kleinkinderen de juiste koers te sturen. De Wilhelminasluis en de spoorbrug zijn ons welwillig, zodat we al om 12 uur langszij ‘Het Schaap’ liggen. De wieken draaien heftig op dit windje, de zagen gaan gestaag op en neer, maar hout zagen ho maar. Ja, met een elektrischer zaag, die een watte kromme stam moet bijslijpen tot een handzaam geheel.. Enige hilariteit is wel op z’n plek hier. Gelukkig wordt in ’t winkeltje een film getoond, waarin de bouw van de molen en het zagen daarbinnen getoond worden. De familie heeft echter meer belangstelling voor de leuke souvenirtjes, die na aankoop willig in de papieren zak verdwijnen.

Aan boord krijgt opa Frans een cadeautje van de kinderen en wacht de heerlijke - door Lyda verzorgde -lunch, die gretig aftrek heeft. Varen maakt hongerig. Na de lunch door naar Wormerveer. De schipper wil graag de Sinterklaasboot aan de jongens tonen. De forse adelaar op de Zeepziederij doet de dochters denken aan onze minder vriendelijke buurman ooit. Daley keert de Vaarwens op het point of return voor de noodbrug over de Zaan en brengt de Vaarwens wederom op koers naar de Wilhelminasluis. Hij heeft de fluit ontdekt en met groot plezier laat hij de dames op het voordek zich een hoedje schrikken. Met strálende ogen! De Zaansche Schans aan bakboord nu en aan stuurboord oud-Zaandijk met z’n prachtige Zaanse huizen met zogenaamde goedjaarseinden.

Om de tijd te doden - de spoorbrug draait pas over een half uur- steken we een zijtak van de Zaan in richting Haaldersbroek. Eens draaiden langs de oevers van dit rak wel 50 molens! In de gehele Zaanstreek stonden meer dan 600 molens. Veel houtzaagmolens voor de vele scheepswerven die hier waren, maar ook oliemolens, pelmolens, papiermolens. Frans vertelt Klaas z’n kortstondig ziekteverloop. In 3 maanden tijd van onschuldig pijntje, veroorzaakt door vermindering maagbeschermers, via waarschijnlijkheid van nierstenen tot de noodlottige mededeling van de arts. Een stilte volgt, waarna een zichtbaar vermoeide Franst een rustig plekje op de bank opzoekt.

In de Wilhelminasluis maakt schipper Klaas met Kyano en z’n nichtje Charlaine een zijsprongetje naar de Hondsbossche Sluis, die nog met de hand bediend wordt. Frans manoeuvreert de Vaarwens de sluis uit en mag nog een rondje oude Houthaven doen, maar daarna dringen Charlaine en Daley (op schoot) zich op en staan hun plekje achter het roer niet meer af. In de Vlothaven krijgt een enorm zeeschip langs de steiger de nodige aandacht en zien we ook nog waarachtig een schip met thuishaven Vlissingen, de geboortestad van Frans. Het is mooi geweest… De schipper mag het roer overnemen, we steken het Noordzeekanaal over en vinden ons plekje bij Loetje in de Marina,. Na aanmeren wordt de Vaarwens heel hartelijk bedankt. Frans uit zich dat hij genoten heeft van het sturen en het manoeuvreren met het schip. Frans, we wensen je heel veel kracht bij het doorstaan van de komende kuren, Inge en dochters veel sterkte in de komende zware tijd.