Vaarwens 1126 op 07-01-2023

Onze gaste is Nelia (geb. 1983) en ze vecht tegen kanker. Ze heeft de afgelopen periode zes zware chemokuren gehad en hoopt op nog een stukje toekomst met haar jonge gezin. Via een betrokken zuster van ‘Care for cancer’ bij hun gezin krijgt ze de tip om er met haar gezinnetje nog een dag geheel verzorgd uit te kunnen. Even relaxen, even vergeten, even niet ziek zijn. Vandaag komt Nelia met haar man en dochtertjes van 7 en 4 jaar aan boord.

In Amsterdam maken dagschipper René en boots Ingrid de MS Vaarwens klaar vaar de vaardag. Ook aspirant vrijwilliger Piet gaat mee. Hij is schipper van beroep en gaat vaak mee om de MS Vaarwens gasolie te bunkeren. Het varen met gasten lokt en hij gaat vandaag een dag mee om te ervaren. De broodjes zijn gehaald, de koffie geurt en nu is het wachten op Nelia met haar gezin dat uit Scheerwolde (bij Steenwijk) moet komen.

Een prachtig verslag van boots Ingrid:

Even voor half elf rijdt de auto na een kleine omzwerving en een rit van zo’n anderhalf uur het terrein van Kraanspoor op. De kinderzwemvesten die door schipper René uit de hut zijn gehaald worden meteen aangetrokken bij dochters Corina en Amy. Hoewel we het enorm treffen met het weer, kiezen we ervoor om lekker in de stuurhut te gaan zitten en niet in de tent op het achterdek. Als echtgenoot Martinus hoort dat de Vaarwens is voorzien van vloerverwarming , is hij meteen geneigd zijn schoenen uit te trekken. Fijn als je je meteen zo thuis voelt op de Vaarwens. Ook dochter Corina van 7 voelt zich meteen op haar gemak en ze praat honderduit over haar verjaardag in december en over het wisselen van haar tanden. Schipper Rene heeft moeite om er tussen te komen. Maar uiteindelijk lukt dat toch en na een korte uitleg over het reilen en zeilen aan boord van de Vaarwens wordt er voor gekozen vandaag koers te zetten naar Durgerdam.

De koffie, thee, limonade en soesjes staan ondertussen op tafel. Wat fijn voor Nelia, dat nu de chemo gestopt is, het slijmvlies in haar mond zich weer wat hersteld en ze mee kan genieten van het lekkers. Ondertussen laat dochter Corina zien hoe handig die ‘gatten’ tussen je tanden zijn bij limonade drinken!
Dat Corina ook heel opmerkzaam is, blijkt niet alleen uit de opmerking dat schipper Piet dezelfde kleur ogen heeft als zij, maar ook uit het feit dat ze de Oekraïense vlag herkent die aan de gevel van een van de panden hangt als we voorbij het centraal station zijn gevaren. Vol trots vertelt ze dat haar vader helemaal tot de grens van Oekraïne is gereden om de toiletspulletjes en knuffels, die door de kerk waar Nelia en haar gezin bij aangesloten zijn, daar vlak bij het oorlogsgebied af te leveren.

Dit was voordat Nelia in september 2022 ziek wordt. Ontroerend is het om te horen dat één van de klasgenootjes dan voorstelt om nu iets in te zamelen tegen kanker. Daar wordt je toch verliefd op, maar misschien zijn er ook nog wel drie andere jongetjes in de klas waar Corina verliefd op is…
Martinus herkent veel van de gebouwen waar we langs varen in Amsterdam en op IJburg. Hij werkt in de bouw, in de buitendienst, waardoor hij vaak en veel van huis is. Hij is nu aan het solliciteren op andere banen, zodat hij er meer voor zijn gezin kan zijn in de periode die komen gaat.
Ook Nelia vertelt enthousiast over haar werk als les assistent op een middelbare school, waarvoor ze vlak voor ze ziek werd, ook nog een cursus ‘orde houden’ heeft gevolgd. Voor hun eigen kinderen is dit niet nodig, als pappa met de vingers knipt, dan weten ze hoe laat het is, tijd om te luisteren.

Dochter Amy van vier kijkt eerst de kat uit de boom, maar ook zij voelt zich na een tijdje volledig op haar gemak en samen met haar zus speelt ze een tijdje met de blokken die ook nog in één van de hutten van de Vaarwens bleken te liggen. Als ze echter ontdekt dat je ook aan het stuurwiel mag staan op het plateau dat met knopjes omhoog en omlaag kan, is dat natuurlijk veel spannender. Waarschijnlijk is de hydraulische lift van dit plateau nog nooit zo vaak gebruikt als tijdens onze tocht van vandaag met de Vaarwens. En dan moet je natuurlijk zorgen dat je de goede pet op hebt, want met de kapiteinspet op heb je duidelijk een andere rang dan met de blauwe Vaarwenspet op.

Als we de Oranjesluizen gepasseerd zijn, wijst schipper Piet op de ingang van de Zeeburgertunnel. Da’s toch wel bijzonder dat we nu met de Vaarwens over de weg heen varen waar ze net met de auto langs zijn gekomen. Als we aangemeerd zijn in Durgerdam is het tijd voor de lunch. Uiteraard helpen de meiden met het bereiden en blijft het voor de schippers en pappa en mamma een verrassing wat we aan het maken zijn. Als jonge ‘ober’ is het natuurlijk lastig om met een blad vol broodjes het trappetje vanuit de keuken op te klimmen. Maar bijna alle broodjes bereiken de tafel zonder de grond te raken. De broodjes pesto met mozzarella, maar ook de druiven en tomaatjes, alles valt bij een ieder in de smaak.
We zijn blij met de twee ervaren schippers vandaag aan boord, want met een straffe wind die ons tegen de kant aanwaait, hebben we die wel nodig om weer uit de haven van Durgerdam te varen.
Dat Piet niet alleen een ervaren schipper is, maar ook een ervaren opa, blijkt wel uit de manier waarop hij met Corina en Amy omgaat. De meiden hebben het reuze naar hun zin achter het stuurwiel en aan dek.
Ik denk dat het de meiden wel gelukt is Piet ervan te overtuigen, dat hij zeer geschikt is voor het varen met gasten op de Vaarwens!

Tijd voor Nelia om even met de benen omhoog te gaan op de bank. Tuurlijk kost een dag als deze veel energie, maar wat is Nelia dankbaar voor deze dag. Wie denkt er als 39-jarige aan dat je zaken voor je uitvaart moet regelen en dat je antwoord moet geven op de vraag van je dochter van zeven of ze op je kist mag schilderen? En hoe reageer je als boots als dezelfde dochter aan jou vraagt of dat je eigen haar is of dat het ook nep haar is?

Nadat we zijkanaal K aangedaan hebben, naderen we de Amsterdam Marina weer en komt er bijna een einde aan deze dag. De meiden kunnen maar moeilijk afscheid nemen en willen eigenlijk wel blijven slapen aan boord. Maar het idee van een stop voor smurfenijs op de terugweg is toch ook wel heel aanlokkelijk. Dus gaan we toch maar van boord, maar voordat ze in de auto stappen moeten we nog uitgebreid met elkaar op de foto.
Stoere Martinus, we hopen dat jullie nog een tijd met de wind meevaren. En Nelia, dat jij nog tijd krijgt met je prachtige gezin. Sterkte…