Vaarwens 1128 op 12-01-2023

Vandaag varen we met Hennie (geb. 1965). Ze ligt in het Hospice Opella te wachten op wat gaat komen. Vriendin Jannie vult de intake in met het volgende trieste verhaal; “Ik heb Hennie leren kennen in het revalidatie centrum waar mijn man zit. Ze kwam na een maand met het slechte nieuws dat ze uitbehandeld is en na de hospice moet. Op de Revalidatie hadden ze een fijn clubje, dus allen zijn erg verdrietig. Ze vertelde dat ze nog zo graag een keer wilde varen, gewoon naar het water. Ik heb haar gevraagd of ze het leuk vond of ik kon kijken om dit voor haar te realiseren en dat vond ze helemaal geweldig.”
Zo kwam Jannie bij Stichting Vaarwens uit en vandaag gaat Hennie varen…

Vannacht woei de stront van de dijk en het was slecht! Bij het ochtendgloren luwt de wind een klein beetje en de nattigheid waait het land uit. In Amsterdam maken dagschipper Rochus samen met onze Monnickendammer bootsen Henk en Ellie het schip klaar. Rochus was al vroeg vertrokken vanwege het slechte weer en hij was al om 07.30 uur aan boord, maar voor de files aan! Er trekken nog forse windstoten over de haven en het is ronduit onstuimig te noemen. Als de koffie pruttelt en de broodjes zijn gehaald, is het wachten op de ambulance van de SAW die Hennie uit Bennekom halen…

Vanwege de drukke ochtendspits arriveert de ambu pas rond 11.30 uur en snel rijden we Hennie aan boord. Daar is koffie met iets lekkers en we maken een vaarplan. We hebben echter niet veel te plannen, want open water is geen optie. De keuze valt op een rondvaart door Amsterdam. Henk maakt de trossen los en behendig manoeuvreert Rochus het schip uit haar ligplaats en zoekt het IJ op. Op de vlakte merken we pas hoe hard het echt waait, maar we hebben de ruimte en de Vaarwens trekt zich er weinig van aan.

We scharrelen alle bezienswaardigheden aan het IJ langs en Hennie staat achter het glas warm en droog te genieten van alles wat er op haar netvlies valt. Omdat we zo laat zijn vertrokken, maakt Ellie al varende de lunch en serveert deze onder de vaart. Er wordt flink gegeten, want dit donkere trieste weer maakt hongerig.
Hennie heeft amper tijd om te eten, want er is zoveel buiten te zien…

Onderweg vindt de dochter een luisterend oor en deelt met de vrijwilligers over het stormachtige leven van haar moeder. We zullen eenieder het verhaal besparen, maar er was weinig ruimte voor enige vreugde in haar stormachtige levensloop. Nu ligt ze hier aan boord te genieten van haar laatste dagen in deze verwarde wereld en zal weldra een ander leven tegemoet gaan. Wij leven met Hennie mee en hopen dat ze hierna een leven van louter licht en liefde mag ervaren.

De dag vliegt – net als de vele regenbuien – vandaag aan ons voorbij en we meren weer aan in de Amsterdam Marina. Het wordt stil aan boord als de motor uit gaat en nu horen we ook weer de wind door de vele masten in de jachthaven gieren. Het is ronduit slecht als we van boord gaan en vinden een plekje in de beschutting van restaurant Loetje om nog enigszins droog een groepsfoto te maken.
Behendig wordt Hennie door de vrijwilligers van de SAW weer in de ambulance gereden en even later vertrekt het gezelschap zwaaiend. De chauffeur moet nog een stukje door over ons overvolle verkeerssysteem.