Vaarwens 1129 op 17-01-2023

Onze vaargast is Gerard (geb. 1950) die samen met zijn vrouw, zus en dochter de vaardag gaat maken. Gerard leeft zijn laatste dagen onder ons en via de WensenAmbulance Amsterdam kregen ze de tip dat een dag op het water nog altijd tot de mogelijkheden behoort. Dochter Melanie schrijft op het aanvraagformulier: “Mijn vader heeft zelf een boot en ja, varen zit er op de boot zeker niet meer in, maar nog één keer het water op zou fantastisch zijn.” Vandaag gaat het gebeuren!

In Amsterdam is het voor het eerst sinds tijden droog en er schijnt een winterzonnetje over de haven. Dagschipper Klaas en boots Pam bereiden het schip voor op brancardbezoek, want Gerard kan niet meer zitten, alleen liggen. Hij is in Amsterdam woonachtig, dus dat scheelt een lange rit voor de Amsterdamse Ambulancewens. We zijn er klaar voor…

Een mooi verslag van schipper Klaas:

Neen, zeker geen lange rit; voor tienen rinkelt de boordtelefoon al. ‘Met 7 minuten zijn we er’. Melanie en Gerards zus Magda glibberen nog voor Gerard over de met fijne hagel bedekte steiger naar de Vaarwens. Mooi weer, strak zonnetje, maar schijnbaar nog te vroeg voor de dooi. Om 10 uur zijn we compleet en kunnen we na verwelkoming en de koffie en thee mooi op tijd het Amsterdamse water op. Gerard leeft in een morfineroes, dus mogen de dames de vaarwens bepalen. Klaas oppert het IJ en al wat er aan vast zit, zodat we bij eventuele calamiteit snel terug zijn, maar Pam tipt - met duidelijk met wat meer enthousiasme -de Zaanse Schans en krijgt de familie mee.

Gerard is classificeerder geweest bij de toenmalige NDSM en daar er diverse vreemd uitziende scheepstypes aan de afbouwsteigers liggen, besluiten we eerst daar een uitgebreid kijkje te nemen. Classificeerder, tja, een ongezond beroep. Zeker als je niet de nodige voorzorgsmaatregelen in acht neemt of kunt nemen. Diana en Magda mopperen over de kwalijke luchtjes die Gerard in de loop van zijn job naar binnen kreeg en die zijn gezondheid bepaald niet ten goede kwamen…

Na de Den Uylbrug varen we de Zaandamse William Pont haven op en neer. Een metamorfose in vergelijk tot de foto’s die Klaas laat zien. Toen houtloodsen, zeeschepen, dekschuiten, nu moderne huizen, binnenvaartschepen en ook twee passagiersschepen met asielzoekers. Het spraakmakende Zaanse huisjes hotel dat verderop torent, levert het nodige commentaar. Na een vlotte schutting neemt Melanie - die veel met Gerard op zijn scheepje voer - het roer en vaart in alle rust door de Prins Bernardbrug en houdt het schip kort gaande voor de spoorbrug. Gerard wordt wat onrustig en na kort overleg besluiten we rechtsomkeert te maken.

Na het schutten vinden we een mooi plekje bij de schouwburg van Zaandam, waar we met uitzicht op de Burcht mogen genieten van ‘Pams’ lunch. Gerard opent sporadisch zijn ogen en we hopen dat hij iets meekrijgt van zijn vaarwens. Hij vaart deze dag met ons mee in een roes… Beurtelings vernemen we van Magda en Diana de ongelukkige loop van Gerards ziekte. Van reuma, via het remmende middel prednison naar een sterk verzwakte huid die na verwonding aan zijn onderbeen slecht geneest en waar bacteriën hun voedingsbodem vinden. Een darmperforatie en een daarop volgende longontsteking worden hem duidelijk te veel. En dan te bedenken dat Gerard begin november vorig jaar nog werkte aan z’n boot…

Na de lunch stevenen we op ons gemakje naar het Noordzeekanaal en maken we - voor we de oversteek naar de Marina aanvangen - nog een rondje door de Coenhaven. De voor ons inmiddels bekende Galaxy blijft voor onze gasten immer een geweldig kasteel. Met alle beesten op de zijde, doet zij denken aan de ark van Noach. Na aanmeren in de Marina nemen we bedrukt afscheid van elkaar. Zou Gerard zijn ingeslapen aan boord van de vaarwens, dan zouden we er allen vrede mee hebben gehad. Helaas kunnen we dit keer ook niet zeggen dat de ziekte aan wal is gebleven.
Gerard heel veel rust en dat je volgende vaart heel mooi mag zijn. Melanie, Diana en Magda heel veel kracht en sterkte.