Vaarwens 1131 op 20-01-2023

Onze vaargast is Rob (geb.1949) die samen met zijn vriendin de vaardag gaat maken.
Rob verkeert in de herfst van zijn leven in zwaar weer met code oranje… Hij is getroffen door een scala aan ziektes waaronder afasie, doofheid en de sluipmoordenaar. Het gaat steeds minder met Rob, lopen gaat moeizaam, communicatie verloopt i.v.m. zijn doofheid via gebarentaal en pictogrammen maar hij snapt het niet altijd. Via de SAW krijgt hij de tip om nog één keertje te gaan varen, want Rob houdt van het water. Binnen een week staat Rob op de planning en vandaag is het zo ver!

Nederland gaat gebukt onder winterweer en het KNMI geeft ook code oranje! Vorst, winterse buien met sneeuwval, gladheid… het kan niet op. Toch stappen dagschipper Alex, boots Marjon en de SAW vrijwilligers Leo en Marjan achter het stuur om Rob zijn zo graag gewilde vaardag te geven. Aan boord is het binnen lekker warm en de kuipkachel komt er ook nog bij. Er wordt sneeuw geruimd, koffie gezet en broodjes gehaald. Als we klaar zijn, is het wachten op de SAW met Rob die uit het hospice DSV leven te Rijnsburg moet komen…

Een ontroerende impressie van dagschipper Alex:

Als het wekkertje gaat, is altijd het eerste wat je doet: naar het weer kijken. We zien een witte wereld. Menig watersporter is dan blij dat het bootje op de kant staat en draait zich nog een keer om dromend van een heerlijk warme dag op het water. Vandaag is alles anders, onze gast is oud watersporter, heeft veel genoten van zijn Wibo zeiljacht en heeft daar warme herinneringen aan. Het vooruitzicht een dag op het water geeft zoveel energie, dat wij als Vaarwens vrijwilligers alles in het werk zetten om ook deze dag weer te laten slagen. De Vaarwens is namelijk van buiten winterhard maar van binnen zorgzaamzacht. Precies wat we vandaag nodig hebben…

Deze dag zal niet worden overstemd door gekakel en veel tekst. Gebarentaal en handen-en-voeten communicatie is vandaag de voertaal. Eigenlijk vergelijkbaar met aanleggen van je boot met veel wind en geklepper van zeilen en vallen op een boot. Dan wordt je ook teruggeworpen op de minimale communicatie. Dus dat kunnen we. Gaande de dag worden we allemaal wat handiger in deze basis vorm van communicatie en begrijpen we elkaar goed.

Vandaag wisselen we het beperkte zicht vanuit Rob zijn kamer in de hospice in voor de weidsheid van het IJsselmeer. Tot aan de Oranje-sluizen hebben we sneeuw op de ramen, wat een fraai en bijna romantische sfeer geeft. Na de sluis laten we onze gasten de Vaarwens naar het Markermeer sturen en Rob stuurt de Vaarwens zelfs tot aan de haven van Pampus, want daar was dit lieve stel nog nooit geweest.
Bijna niemand was op het water, hetgeen rust en ingetogen genieten mogelijk maakt. Rob geniet en dat is fijn om te zien. De heerlijke lunch wordt geserveerd door Marjon, waarvan Rob lekker mee knabbelt.

Het blijft een heerlijk gevoel om met onze gasten en de vrijwilligers samen op een boot te zitten terwijl er helemaal niets om ons heen gebeurd. Alleen maar samen het besef ervaren dat je van het moment moet genieten zonder dit te hoeven uiten. Een oogopslag zegt meer dan honderd woorden en Rob laat zien dat hij geniet.

We scharrelen weer naar de ‘bewoonde’ wereld en duiken nog even zijkanaal K in, want dat blijft vreselijk mooi en het is een mooi bruggetje tussen het niets van het IJsselmeer en drukte van het IJ. Enkele Zeeschepen hebben we nog van dichtbij bekeken en het Veronica schip nog dag gezegd, en zo kwamen we weer terug in de Marina. Rob heeft een mooie ingetogen dag mogen ervaren samen met zijn lieve vriendin.
Dat was het, een mooie ingetogen dag met een bijna verliefd stel dat van elkaar genoot.