Vaarwens 1141 op 10-03-2023

Onze gaste vandaag is Irene (geb. 1945). De ongecontroleerde celdelingsziekte heeft zich in de herfst van haar leven uitgezaaid in haar lichaam. Momenteel gaat ze erg hard achteruit en dochter Patricia zoekt het internet af om nog iets leuks te doen met haar moeder voordat… Ze vindt Stichting Vaarwens en gaat bellen. Even later is ze bezig de intake in te vullen en vandaag gaat Irene al het water op.

In Amsterdam is het nog steeds herfstweer met stevige wind en veel viezigheid. Als dagschipper Yoni en boots Marjon aan boord komen, wordt direct de kachel aangezet en is het al lekker warm aan boord, de broodjes worden gehaald, de koffiepot gevuld en nu maar wachten op Irene en haar naasten die uit Wassenaar moeten komen.

Een prachtig verslag van boots Marjon:

Gelukkig hoefden we niet lang te wachten op Irene en haar man Tom, hun zoon Jeffrey en partner Patricia en dochter Jessica met partner Komi. De wind en nattigheid trotserend, waren ze er al vroeg en konden Yoni en ik ze ophalen van het parkeerterrein en begeleiden naar de boot. Eenmaal aan boord was de toon van gezelligheid en warmte meteen gezet, mede door hun meegebrachte kleurrijke en heerlijke gebakjes.
De familie had duidelijk zin in een dag lekker te varen. In het verleden hebben Irene en Tom met hun eigen klein kruisertje veel gevaren en waren aan boord meteen in hun element.

De weersomstandigheden en vooruitzichten waren dusdanig, dat we besloten lekker binnen te blijven. De vaarroute werd gemaakt en de keuze viel op Amsterdam, via Shipdock, Oranjesluizen naar Durgerdam. Ondanks het grijze weer was er genoeg te zien en vooral te genieten!!
De koffie en taartjes waren op en we kozen het ruime sop. Irene wilde alles zien en werd helemaal blij toen ze al een mooi plekje kreeg naast schipper Yoni. De brandcardlift werd in maximale hoogste stand gezet zodat Irene en Tom een mooi overzicht hadden over het water. Het kostte maar een half uur varen totdat Tom zelf de achter het roer kroop : “Heerlijk, eindelijk weer eens varen, wat is dit genieten!” riep hij.

Zoals de gemoedelijke sfeer aan boord was, zo scharrelden we met een rustig tempo langs het Centraal Station richting Oranjesluizen. Yoni vertelde hier en daar leuke weetjes, zoals een afbeelding van het VOC schip op de muur van het JAVA hotel.
Aan alle kanten kwamen de handen uit de mouwen als het nodig was: helpen met afruimen, afwassen of lunch klaarmaken. Hierdoor ontstonden leuke en mooie gesprekjes. Met het schutten hielp Jeffrey mee als boots en we stonden met natte regenjassen in het gangboord. We werden snel geschut en na een rondje Durgerdam gingen we voor anker in de baai. Het blijft bijzonder dat niemand misselijk werd want al schommelend aten we de lunch. Zelfs Irene had gezonde trek, want in weken had ze niet zoveel gegeten als nu! 

Ineens stond schipper Yoni op en zei dat de anker ging krabben. De boot verlijerde door de wind. Het anker werd opgehaald en we zetten de reis voort. De familie genoot zichtbaar. Irene en Tom waren zo blij en dankbaar en zeiden tegen elkaar: “Wát bijzonder dat ons dit gegund is, eigenlijk hebben allebei een vaarwens…”
De kinderen genoten om te zien dat hun ouders genieten Hoe mooi is om dit kleine stukje geluk mee te mogen maken! Na een kort rustmoment voor Irene was ze weer voorin bij de schipper te vinden om niks te missen van de woonboten die in het zijkanaal K liggen. Voor deze keer klopten de weersvooruitzichten meer dan goed, we vertrokken met regen in de middag en eindigden met Siberische taferelen. We werden getrakteerd op straffe wind en dikke sneeuwvlokken. In een witte deken meerden we aan bij de vertrouwde haven. De traditionele groepsfoto op de steiger verruilden we verstandig voor warm en droog binnen!!

De warmte en zorgzaamheid voor elkaar die dit gezin uitstraalt, is mooi om te zien, ondanks de storm in hun leven! Met een mooie herinnering nemen we van elkaar afscheid Het was voor ons allemaal een warme dag met een sneeuw-gouden rand!!