Vaarwens 1155 op 25-04-2023

Minicruise...

Onze gaste van vandaag is Diny (geb 1944). Ze is in de herfst van haar leven getroffen door acute leukemi en wacht in het hospice op wat gaat komen. Ze wilde eigenlijk nog met de kinderen en klein kinderen een cruise maken want ze is dol op varen, maar dat zit er niet meer in. Haar kleinkinderen vonden een vaarwensfolder in het hospice en kwamen met het idee om een dag met de MS Vaarwens het water op te gaan. Dochter Karin vult het aanvraagformuliertje op de website in en vandaag gaat Diny met haar naasten nog één keer het water op…
In Amsterdam maken dagschipper René en boots Ingrid alles klaar voor de vaardag. Het voorjaarsweer laat nog steeds op zich wachten en het is halen en brengen van buien, maar tussendoor laat het zonnetje zich ook even zien. Aan boord is het gezellig als alle voorbereidingen zijn getroffen en nu maar wachten op onze gasten die met eigen vervoer uit Dordrecht moeten komen…

Een pakkend verslag van boots Ingrid:

Dus even voor tienen gaan René en ik met de rolstoel, de kade op om het gezelschap te ontvangen. Zodra dochter Yvonne aan boord stapt, roept ze spontaan ‘wat een mooi schip!’
Bij de aanmelding stond dat de kinderen en kleinkinderen van Diny mee zouden komen. We hebben nog even getwijfeld om voor de kleinkinderen de kleurplaten en blokkendoos klaar te zetten, maar kleinzoons Jordy en Stevy en kleindochter Romy, blijken de leeftijd van de blokken al lang te zijn ontgroeit..
Het gezelschap installeert zich op het achterdek en als ook de soesjes van de Hema op tafel staan, zijn we compleet!

“Waar gaat de reis naar toe?” Stevy wil er graag een mini-cruise van maken en onderweg zwemmen met dolfijnen. Maar Durgerdam lijkt een reëlere optie.. Als de motoren van de Vaarwens worden gestart, blijken we een kenner aan boord te hebben als Jordy opmerkt; “oké het schip heeft dus één schroef achter”.
Jordy werkt als beroepsschipper bij de Port of Rotterdam. Hoe dat zo gekomen is, vraag ik. Hilariteit als moeder Yvonne vertelt dat zij via via - zonder overleg met Jordy, toen hij zijn middelbare school had afgerond - een baantje voor haar zoon geregeld had aan boord van een containerschip. Dus Jordy werd meegedeeld dat hij drie weken ging varen. “Maar hoezo dan mam? Jij kan toch niets, ga jij maar varen..”
Maar Jordy blijkt heel veel te kunnen en ik ben dan ook heel blij met zijn hulp bij het aan- en afmeren.

Voordat we koers zetten naar de Oranjesluizen, maakt schipper René nog een rondje door de Houthaven om het indrukwekkende Pontsteiger gebouw van dichtbij te bekijken. Kleindochter Romy zou ook wel eens willen schommelen op het dak van de Amsterdam Tower! Gauw even googelen wat dat kost…
Diny heeft zich geïnstalleerd in de meest comfortabele stoel op het achterdek met de benen op het voetenbankje. De laatste dagen heeft ze last van vocht in de benen. Dochter Karin spreekt haar waardering uit voor het feit dat de Vaarwensdag al binnen een week na de aanvraag gerealiseerd kon worden.
Toen Diny elke keer zo moe was, is Karin met haar naar de dokter gegaan en na de beenmergpunctie bleek het ‘foute boel..’ Van behandelingen met chemo wordt afgezien en Diny - die sinds twee jaar weduwe is - wordt liefdevol verzorgd in het hospice. Comfort is het hoogste doel.

Als we gaan schutten, bieden we Diny aan om plaats te nemen naast de schipper of op het bankje op het voordek buiten. Dit laatste wil Diny wel proberen. Maar ondanks het zonnetje maakt het windje het toch onaangenaam. Dus nestelt Diny zich lekker op de bank in de kajuit, met uitzicht door het zijraam.
De haven van Durgerdam komt in beeld. Wat een schril contrast, de prachtige oude houten huisjes daar met de moderne architectuur op IJburg waar we net langs gevaren zijn. We hebben een goeie timing voor het aanleggen, want juist op dat moment pakken donkere wolken zich samen boven Durgerdam en valt er zelfs nog een buitje hagel, maar met de deskundige hulp Van Jordy gaat het aanleggen vlot.

Tijd voor de lunch. Lekker hoor, maar dat gras op de broodjes geeft Stevy toch maar liever aan zijn moeder Yvonne… Er wordt gebeld met het thuisfront en zo kunnen zelfs de achterkleinkinderen nog meegenieten met de Vaarwensdag, althans de oudsten, want de jongste van het stel is net een maand oud.

Als we weer terugvaren, vertelt Diny dat ze wel altijd van varen heeft gehouden. Voor elk lustrum van hun huwelijksjubileum organiseerde haar man - hij zat altijd vol mooie ideeën - een reis en een aantal keren is dat een cruise geweest, o.a. vanuit Venetië in het Middellandse zee gebied. De ‘pipowagen’ die Karin in de tuin van een van de woonschepen in zijkanaal K ziet staan, roept ook herinneringen op aan vakanties van vroeger met het gezin. Na kamperen met de tent werd deze ingeruild voor een klein caravannetje. Verder vertelt Diny dat ze - toen de kinderen iets groter waren - altijd voor deurwaarders en advocatenkantoren heeft gewerkt. Kleindochter Romy is in haar voetsporen getreden, want naast haar studie rechten heeft ze een bijbaan bij een advocaat.

Als er tijdens het laatste deel van de tocht ook nog kaas en worst op tafel komt, kan het gezelschap niet uit over de manier waarop ze verwend worden. Alleen de paaseitjes krijgen ze niet op. Maar dat is ook niet zo gek als je de laatste weken vol gestopt bent met een kilo paaseitjes. Je kan maar genoeg hebben hè Karin..
Na het aanmeren in de Marinahaven is het tijd voor de groepsfoto. Eigenlijk vind Diny dat maar niks, ze gaat niet graag op de foto… maar voor ons en haar familie laat ze zich dan toch overhalen om deze prachtige herinnering te maken.

Lieve Diny, wat hebben we genoten van jou en je warme familie. Ook op je laatste werkelijke rondvaart hebben ze je met alle liefde omringt..