Vaarwens 1230 op 05-09-2023
Even een dag niet ziek zijn…De agenda van de MS Vaarwens staat vol en er komt een spoedwens binnen. Die gaat vandaag gevaren worden door de Meander V vanuit Monnickendam. Jan, (geb. 1947) is een man van de dag en het kan ineens omslaan. Hij wacht in het hospice op wat gaat komen, want de sluipmoordenaar is deze ronde zeer onvoorspelbaar. Op de intake staat: “Jan heeft de beslissing genomen - gezien zijn lichamelijke reactie op twee ziekenhuisopnames en een zware chemokuur - om de behandeling te stoppen. Het leverde geen enkele bijdrage aan zijn kwaliteit van leven op. De verwachting van artsen was, dat hij na het ontslag nog enkele weken of misschien nog iets meer zou hebben. Hij zit nu in zijn reserve tijd, maar hij ervaart nu echter kwaliteit van leven!”
In Monnickendam maken Inge en Evert hun schip klaar voor de dag. De routine zit er nog in, en als bootsen Ellie en Marjon aan boord komen, staat alles al klaar. Ellie is gastvrouw van het eerste uur en vaart al sinds 2012 mee met de Meander V nadat ze zelf een vaarwens (nummer 150) voor haar partner Jan heeft aangevraagd. Ze voelt zich gelijk weer thuis en is verheugd weer te kunnen helpen op het schip, waar voor haar zoveel herinneringen liggen…
We nemen afscheid van Inge, want die heeft een zeer drukke dag met de organisatie van de Stichting en wij blijven met onze jonge bordercollie Steffie achter. Ze zal haar eerste vaarwens meemaken, want we hebben even geen oppas voor haar. Klokslag tien uur wordt er gebeld dat de familie voor de slagboom staat en Evert opent telefonisch de toegang. Als ze elkaar ontmoeten, volgt er een warm welkom. Gisteren had Jan een zeer slechte dag, maar zijn naasten hopen dat hij zich vandaag iets beter gaat voelen. Jan gaat in de rolstoel en al keuvelend gaan we de lange steiger op naar de Meander V.
Als Jan het schip ziet, veert hij op. “Man… wat een mooi schip! Mag ik daar vandaag mee varen?” Evert zegt dat hij zo meteen tijdens de koffie de geschiedenis van de Meander V gaat vertellen. Aan boord gaat Jan in een luie stoel en zakt tevreden onderuit. Steffie schijnt naadloos aan te voelen wie de zieke is onder het gezelschap, want ze vouwt zich gelijk om Jan zijn voeten en blijft er muisstil liggen. Het ontroert iedereen en even is het stil, maar niet voor lang. Evert gaat een welkomstwoordje doen…
Tijdens de koffie wordt het verhaal over de Meander V en het ontstaan van Vaarwens gretig aangehoord en de vertelstijl zorgt voor momenten van hilarische lachpartijen. Geweldig… Jan krijgt kleur op zijn bleke gelaat! We maken een vaarplan en Evert stelt voor om in Volendam te lunchen. Hij geeft echter ook de keuze om deze in alle rust achter het anker te nuttigen en daar heeft Jan wel oren naar. “Volendam ken ik wel. Doe mij die rust maar!” lacht hij gemoedelijk. Partner Diny , Jan zijn zoon, zijn broer en een vriend beamen het ook, dus wordt dat het plan.
De beide motoren gaan grommen, boots Marjon gooit de trossen los en behoedzaam manoeuvreert Evert de Meander V tussen de palen weg. We varen het stadje even in en iedereen geniet nu al met volle teugen. Daarna gaan we richting Marken en Jan absorbeert alles als een spons. Evert vertelt leuke anekdotes en iedereen schatert bij het aanhoren van de verhalen. Het wordt ondertussen knap warm, maar op het water is een verkoelend briesje. Aan het eind van de Bukdijk gaan we onder de rook van Volendam voor anker. Ellie en Marjon serveren een heerlijke lunch en er wordt van genoten. Jan eet de laatste weken haast niets meer, maar Diny verbaast zich als ze hem ziet eten als een dokwerker. Jan voelt zich even niet ziek meer…
Na de lunch gaat het anker weer omhoog en varen we richting vuurtoren ‘Het Paard van Marken’. Jan gaat voor op het schip zitten en zijn zoon schuift even later naast hem. Ze delen samen hun gevoelens en omarmen elkaar. Ze beseffen op momenten als deze, dat het intense gevoel van saamhorigheid vandaag, ieder moment eindig kan zijn. Ze knuffelen en ook Steffie merkt de lading. Liefkozend schuift ze haar koppie tussen beiden en deelt dit innige moment van liefde tussen vader en zoon.
Wat een onwijs mooie dag geef je me! Als ik me zo goed voel als nu, dan denk ik… wat moet ik nog in een hospice!
Als we langs de prachtige witte vuurtoren varen, gaan alles mobieltjes de lucht in en wordt het moment vastgelegd op de ‘gevoelige plaat’. Evert zijn telefoon gaat en hij krijgt van de bewoners van de vuurtoren het aanbod om even aan te meren en de toren te bezichtigen. Dat hoef je geen twee keer te vragen en iedereen slaakt een kreet van opwinding als Evert vertelt dat we er even gaan aanmeren. Zodra we vastliggen, gaat het gezelschap de terp op en kijkt hun ogen uit. Jan schuift naast vuurtorenbewoners Thijs en Liliane aan onder het grote luifel waar schaduw en een briesje voor verkoeling zorgen. Evert gaat met de rest de toren in, want hij weet er veel over te vertellen. We genieten vandaag allemaal, en niet met mate!
Na alle hartelijkheid op de toren, vertrekken we weer en zetten koers naar de plaats van vertrek. Jan zit te mijmeren en overdenkt zijn leven. Plotseling zegt hij tegen Evert; “Wat een onwijs mooie dag geef je me! Als ik me zo goed voel als nu, dan denk ik… wat moet ik nog in een hospice!” en hij lacht, wetende de dat woekeraar in zijn lichaam vandaag of morgen zijn slag zal slaan…
Na nog een rondje door de haven van Volendam, meren we een half uurtje later aan op de prachtige ligplaats van de Meander V. Het uitzicht vanuit de kuip over de Gouwzee vol watersportende, zon aanbiddende en genietende menige mensen, probeert hij op te slaan in zijn geheugen om de herinnering aan deze prachtige wereld nog zo lang mogelijk vast te houden. Hij pakt Evert zijn hand en zegt; “Man… wat lig je hier mooi! Dank dat ik er even van mocht meegenieten door een kijkje in jullie leven te mogen nemen…”
Een zweem van dankbaarheid en vreugde loopt door Everts lichaam en hij weet weer dat dit het ultieme vaarwensgevoel is, dat zoveel liefde kracht, energie en een rijkdom geeft, dat het nooit in een beurs past, alleen tussen je oren…
Vaarwel Jan
Auteur Vaarwens / Evert
Met dank aan:
Schipper Evert en bootsen Ellie en Marjon voor hun inzet
Bewoners van Vuurtoren ‘Het Paard van Marken voor hun gastvrijheid
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...
