Vaarwens 1262 op 08-11-2023

Vijf jaren gingen voorbij toen een verkeerde celdeling bij Afke wederom de overhand kreeg. De vele kuren in de daaropvolgende drie jaren konden de borstkanker niet stopzetten en ook zaaide de ziekte zich uit naar haar beenderengestel. Afke was 30 jaar lang verpleegkundige in het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda en kent, nadat ze vele patiënten met deze ziekte heeft bijgestaan, het verloop hiervan. Haar werk moest ze na haar terugval opgeven maar gelukkig houdt ze nog regelmatig contact met haar oud-collega’s. Afke woont thuis en dat wil ze met hulp van het gezin en hulpmiddelen als een traplift volhouden. Via een kennis zijn haar man Eric en zij van het bestaan van de Stichting Vaarwens op de hoogte gesteld. Met de wetenschap dat de Vaarwens voor ieder toegankelijk is en dat het schip dan enkel en alleen voor één patiënt en zijn/haar geliefden vaart, nemen zij contact op en zo rijdt de familie vanuit Waddinxveen op deze natte en winderige 8e novemberdag naar de Vaarwens.

De file hield boots Ada nog wat op, het gezin van Afke heeft daar blijkbaar weinig last van. Reeds voor tienen rinkelt de telefoon aan boord. ‘We zijn bijna bij de parkeerplaats’. Even later snellen we ons met Afke (op wielen) naar het schip, de schrale wind, die langs de gezichten schuurt, trotserend. Binnen zien we wel verder. Afke is tot haar bot verkleumd, daarom zetelen we ons direct in de huiskamer. De tent is goed voor de jassen en tassen. Na de begroeting waarbij alle namen gewisseld worden, de warme koffie, de hete thee en een kort Vaarwens praatje, komt de Zaanse Schans uit het keuzepakket tevoorschijn en kunnen we van wal steken.

Het varen is het gezin niet onbekend. De vader van Afke bouwde eens zelf een boot en deze zomer huurden Eric en Afke nog een barkas in Friesland. Gedurende de dag wordt het stuurwiel dan ook diverse malen overgenomen van de schipper. We zijn vroeg dus kunnen we in de Zaandamse haven de miljoenenjachten bij Huismans Jachtbouw van nabij aanschouwen. ‘2 miljoen Euro de meter’, is onze inschatting. Wat een contrast met de gevangenisboot aan de overzijde, waar op dit moment vele vluchtelingen verblijven. We zullen vandaag meer opvangschepen zien.

De Wilhelminasluis is ons gunstig gezind. Gezwind worden we geschut en daar we tijd genoeg hebben voor de volgende spoorbrugopening, kunnen we op ons gemak al het Zaanse schoon bekijken. Woonpakhuizen, kerken, theehuisjes, Zaansgroene huizen en hier en daar nog industrie glijden voorbij. Voor de spoorbrug wachtend, komt zoon Joep aan z’n trekken. Partner Britt spot de treinen en Joep filmt. "Opa had vroeger een uitgebreid net op zolder en die liefde is altijd gebleven". Afke is op de comfortabele stuurstoel geklommen van waaruit ze dit alles mooi tot zich kan nemen. "Jullie zien het misschien niet aan me, maar ik geniet!"

De ‘Schans’ laten we aan stuurboord liggen en doen eerst een rondje Wormerveer. Kort ontspint zich een discussie over het woordje ‘schans’. "Dat is toch zo’n skiding van 1 januari?" Klaas corrigeert en verhaalt z’n gasten over de strijd van de Zaankanters tegen de Spanjaarden tijdens de 80-jarige oorlog.

We wenden het schip nabij het HMS ‘Elfin’ en Eric kronkelt de ‘Vaarwens’ naar Houtzaagmolen Het Jonge Schaap, waar we na aanmeren prettig lunchen in onze huiskamer. Na de lunch last Afke een rustpauze in en gaan Eric, dochters Inge en Anna en zoon Joep met hun partners Stefan, Tom en Britt, de molen binnen.
De wieken hebben er zin in en zetten de zaagramen flink aan het werk. De molenaar vertelt honderduit en ook kunnen we de werkzaamheden bekijken bij het aanleggen van een verse boomstam voor het zaagraam. Wat een gedoe! We bedanken de verteller hartelijk en gaan weer aan boord voor de terugreis.

Het weer is bozer geworden en boksend tegen de wind in zoeken we onze weg naar de spoorbrug. Joep heeft ‘t roer genomen en voelt wel degelijk de tegenwerking van het weer. Zeker tijdens het gaande houden van het schip voor de spoorbrug. Ook Britt neemt het wiel ter hand en stuurt het schip strak naar de voor ons gereedstaande sluis. Het Noordzeekanaal wordt opgezocht, waarna Eric ons een sightseeing toer door de kommen van de Coenhaven voorschotelt. Een passagierschip gevuld met vluchtelingen en een paar megajachten passeren de revue voor we met Ada aan het roer de eindsprint inzetten naar de Marina.

Het weer leent zich niet voor een buitenplaatje dus wordt na aanmeren besloten in alle knusheid binnen het samen zijn in meerdere samenstellingen op de gevoelige plaat te zetten. De opstap naar de stuurstoel lukt haar niet, wat tot een emotioneel moment leidt. Eric komt met het lumineus idee de stuurstandlift te gebruiken en zo stijgt Afke naar haar troonhoogte. Haar teruggekeerde glimlach is een rijke beloning.

In regen en wind spoeden we ons naar de auto’s, waar we bij het afscheid het gezin alle sterkte en kracht toewensen. Ada, Klaas en de Stichting Vaarwens worden met bedankjes overladen.

Afke, Eric, Inge Stefan, Anna Tom, Joep Britt, heb nog een goede tijd samen. Heel veel sterkte.