Vaarwens 1297 op 22-03-2024

Lieve mensen,

Nu pas krijg ik eindelijk tijd om jullie te bedanken voor een geweldige dag, die jullie engelen - Wouter en Hanneke - mijn vader Huub, mijn man René en mij hebben bezorgd die herfstachtige vrijdag 22 maart 2024. Na 3 dagen met buikgriep te hebben gelopen hield ik mijn hart een beetje vast.  Stel dat ik zeeziek zou worden door de deining op het water. En hoe zou mijn vader dat ervaren? Gelukkig stelde Wouter voor om het open water te mijden en gaf ons enkele andere opties.Omdat het uitje voor mijn vader bedoeld was, mocht hij kiezen.  Hij koos voor de Zaanse Schans.   Er leuk, omdat 41 jaar geleden onze trouwfoto's daar waren gemaakt. Destijds gekozen om de familie die over de hele wereld verspreid is, weer even Nederland te laten zien. Die dag was papa gelukkig heel helder en erg ad-rem. Hij draaide met zijn ogen, lachte naar Manon zijn verpleegkundige, wees met zijn rechterarm half naar achteren en maakte met zijn hand het bekende " kwek, kwek, kwek " gebaar toen het aan tafel wel erg gezellig werd. Ook keek hij om zich heen, en toen ik over het smalle dek liep, tikte hij tegen het beregende raam en stak zijn hand als groet naar mij op. Wouter vertelde heel veel en leerde ons enkele verkeersregels op het water. "De bruggen over het water gaan op verzoek open, behalve de spoorbrug, anders raakt het treinverkeerontregeld ". Super logisch, maar als landrot denk je daar niet over na! Pas nu ik de foto's heb gezien die in jullie verslag staan, begrijp ik dat Wouter en het ambulancepersoneel papa even op het achterdek hebben gezet toen René en ik de molen bezichtigden.  Dat wisten we helemaal niet. Wat ontzettend lief, zo lief. Wat zal papa dat fijn gevonden hebben. Hanneke liep af en aan. Voorzag ons van hapjes en drankjes en na de bezichtiging van de houtzaagmolen wachtte ons een lunch waarvan wij "3 dagen " konden eten.  Jammer genoeg had papa geen trek. Later wees zij ons ook op het olifantje bij de Verkadefabriek, en toen bleek dat niet iedereen het gezien had, draaide Wouter spontaan de boot en voer terug. De dag ging veel te snel voorbij. Terug op de steiger moesten er nog een paar foto's worden gemaakt en toen gauw terug naar de beschutting van de wensulance die trouw op ons wachtte. Eenmaal terug in de hospice was papa zo moe, dat hij ruim een uur heel diep geslapen heeft. De medewerkers van de hospice en wij waren net klaar met eten, toen de verpleegkundige Monique op haar camera zag dat hij wakker was. Hij wilde uit bed en hij had ook trek. Heel logisch want hij had de hele dag nog niets gegeten.  Zijn bord met Surinaamse bami welke Patrick , de kok speciaal voor hem had gemaakt, ging schoon op. Daarna wilde hij tv kijken, en ging pas om 22.00 u slapen. Toen waren René en ik allang weer thuis. Zaterdag bracht de Zaanse burgemeester Jan Hamming een werkbezoek aan de hospice, waarbij hij ook onze vader bezocht.   Papa was die dag natuurlijk "gevloerd ", maar 's avonds vertelde hij zijn vaaravonturen in geuren en kleuren aan wie het maar wilde horen. Vandaag is het dinsdag, 4 dagen na de tocht en ook vandaag sprak hij weer over die mooie dag die hij met de Vaarwens had gehad.

Dag Wouter, Hanneke en alle medewerkers van de Vaarwens. Wij willen jullie nogmaals heel hartelijk danken voor die geweldige ervaring. René en ik hopen dat nog vele, vele mensen een soort gelijke dag mogen ervaren en wensen jullie een behouden vaart.

Vriendelijke groet,  mede namens Huub,René Felix & Carmen Felix - Gielen