Vaarwens 1449 op 28-02-2025

In het geheugen gegrift

Bijna de hele week heeft het geregend, maar alle regen die tot nu toe gevallen is, valt vandaag in elk geval niet meer. De dag begon met een aanvankelijk grijze lucht, waarbij af en toe toch wat zonnestralen doorbraken. Mooi – hopelijk verdwijnen die wolken straks als we de trossen mogen losgooien.

De telefoon gaat en schipper Ben neemt op: “We zijn er over 10 minuten.” De lunch is al opgehaald bij de Hema en de koffiepot staat te pruttelen. Op de Vaarwens is het lekker warm, in tegenstelling tot buiten, waar het toch enigszins fris is. Ben haalt de rolstoel tevoorschijn, zodat we Wesley op de parkeerplaats kunnen ophalen.

We halen de familie op. Wesley (geb. 1992) is samen met zijn vrouw Martine en zoontje Milan naar de Amsterdam Marina gekomen. Zijn moeder Ria, stiefvader Hans, broer Maikel, schoonzus Eline en neefjes James en Charlie zijn er ook bij vandaag. Ze kwamen niet met lege handen. Charlie, 8 jaar oud, had een heerlijke taart gebakken met chocola erin… én met een hartje erop. Het hartje was geëvolueerd naar de vorm van een omgedraaide kaart van Nederland, maar was niet minder mooi en lekker. Oma Ria had ook nog appelkruimelvlaai en taart meegenomen. Ze wisten het niet van elkaar – wat wij helemaal niet erg vinden – maar hopelijk is er straks nog wel wat plek over voor de lunch.

Na een welkomstwoord van Ben mag Wesley kiezen waar hij heen wil. Er wordt geopperd om naar Pampus te varen en Wesley vindt dat prima. De jongsten van de familie zitten zich te verwonderen over de grote schepen die ze zien liggen. “Wanneer gaan we varen? We gaan nu!” De jongens doen hun petjes af en ineens springt daar een wilde haardos onderuit. En dan? Dan gaan de trossen los. En geloof het of niet: zodra we de haven uitvaren, begint de zon te schijnen.

Charlie en James komen naar binnen. Ze hebben wat ontdekt. “Als je door het luikje naar beneden kijkt, dan zie je de WC,” giechelen ze. Dat werkt natuurlijk op de lachspieren van iedereen. Oma vertelde later dat ze eerst even naar boven keek voordat ze naar het toilet ging – om te checken of ze niet één van haar kleinzoonsgezichten kon ontwaren boven het luik. Grapjassen.

We gaan dus richting de Oranjesluizen. We kunnen direct de sluiskolk invaren. De jongens hebben hun reddingsvesten aangetrokken en staan buiten te kijken hoe dat in zo’n sluis werkt. Opa houdt hen nauwlettend in de gaten; ze kunnen niet wachten tot de sluisdeuren weer openen en de lampen op groen gaan. We mogen er weer uit. Wesley, Martine en Michael zijn ondertussen ook naar buiten gekomen om even wat vitamine D op te doen. De kleinste van het stel, Milan, heeft het hoogste woord. “BUKKEN!!!” roept hij als we de Schellingwouderbrug in het vizier hebben. Zijn neven volgen trouw Milan’s instructies op – ook al moeten ze dat tien keer doen, ver voordat we bij de brug zijn en qua hoogte eigenlijk onnodig – ze doen het. Milan vindt het prachtig. Hij heeft een lach van oor tot oor, heerlijke roze wangen en wordt gadegeslagen door zijn vader en moeder die op een bankje zitten. Een zonnebril is inmiddels ook niet overbodig, want de zon laat een schittering op het water achter. Wesley draagt een ooglapje en dat staat hem heel goed.

We varen langs Durgerdam, genieten van het uitzicht en Pampus komt steeds dichterbij. De kinderen zijn afwisselend buiten en binnen. Ze vermaken zich met tekenen, kleuren, spelen met een politieauto, magnetisch speelgoed, verstoppertje en met boten bekijken. Alles mag, tot op zekere hoogte. Milan klimt het liefste de mast in als het aan hem zou liggen, maar zijn moeder weet hem daar met wat moeite van te weerhouden.

Wesley en Martine woonden in dezelfde straat en kenden elkaar al als kind. Wesley’s vader overleed, en een paar jaar later ook de moeder van Martine. Ze begrepen elkaar, en dat heeft hen nader naar elkaar toegebracht. Ze zijn al samen sinds 2011. Ze kochten het ouderlijk huis van Martine in de Rijp en mochten in 2021 een zoontje verwelkomen. Toen Martine drie maanden in verwachting was, kreeg Wesley de diagnose: hij bleek een gliablastoom te hebben, een kwaadaardige tumor in de kleine hersenen. Wesley werd behandeld en zorgde ervoor dat hij geen chemo kreeg, rond de tijd dat Milan geboren zou worden, want anders mocht hij zijn eigen kind niet eens kusjes geven. Milan is nog geen 3,5 jaar, maar is voor zijn leeftijd al een grote kerel. Wesley vertelde dat hij al een flinke jongen was bij de geboorte.

Waar zij als gezin van kunnen genieten, is varen met hun eigen bootje – maar dat kan nu niet, omdat het te koud is. Daarom is varen met de Vaarwens een uitkomst. Martine gaf aan dat Wesley vanmorgen hoofdpijn had en zich niet zo goed voelde, maar ze merkt op dat deze dag op het water hem goed doet.

We gingen voor Pampus liggen en meerden daar af. Inmiddels was het tijd voor de lunch die Marleen al had voorbereid. Wesley zei dat ze thuis ook altijd vroeg eten en kreeg al trek. Eerst maar even zorgen voor de inwendige mens. Het hek dat toegang gaf tot het eiland was dicht, maar na een telefoontje van Ben naar de beheerder werd dit voor ons geopend. Het hele gezelschap ging mee – Wesley in de rolstoel en de rest ervoor of erachteraan – terwijl boots Marleen achterbleef en overuren draaide als vaatwasser.

Iedereen deed zijn of haar ding op Pampus. De kinderen renden lekker rond en keken wat er allemaal te zien was. Wesley kon niet overal komen met de rolstoel, dus bleven we buiten kletsen. Hij werkt als inkoper bij Handicare Trapliften. Kort geleden is er ook eentje bij hen thuis geïnstalleerd, zodat hij lekker in zijn eigen bed kan slapen en boven kan douchen. Groot gelijk – je moet het jezelf ook gemakkelijk maken, toch? Inmiddels stond er een koude wind en begonnen de plooien uit onze broeken te waaien, dus besloten we koers te zetten naar de warme Vaarwens. Daar werd een ieder voorzien van koffie, thee of een ander drankje en werd de appelkruimelvlaai “soldaat” gemaakt. Oma Ria vertelt dat ze met haar man een weekje naar een vakantiepark zijn geweest. Ria en haar man wonen in dezelfde straat als Wesley en zijn gezin, waardoor zij altijd kunnen bijspringen waar nodig. Ria had met haar eerste man gevaren met de Stichting. De Stichting Kinderopvang in De Rijp heeft deze vaardag voor Wesley aangevraagd.

Uiteindelijk moesten we weer aanstalten maken om terug te gaan naar de Amsterdam Marina. Na wat hink-stap-sprongen over de steiger (aangezien ganzen dit de uitgelezen plek vonden om hun darminhoud op te ledigen) kwamen we aan op het schip. Wesley nam plaats naast Ben en had zo een mooi overzicht over alles om hem heen. Waar Milan zich eerder al als fotograaf had uitgelaten, bleek hij ineens ook een kleine boots te zijn. Hij zou de lijn even vasthouden in de sluis (lees: het einde van de lijn; de rest had Silvana natuurlijk vast, in verband met de veiligheid). Wat een bijdehand knaapje! Die kinderen toveren een flinke glimlach op je gezicht, en ze hebben soms humor zonder dat ze het zelf in de gaten hebben. Milan werd wat moe van alle indrukken; hij kreeg roze blosjes op de wangen en, volgens zijn vader, rode oren van de slaap. Daarom ging Milan heerlijk met zijn mama achterin de kuip, op een stoel liggen – even een beetje bijkomen.

Na de sluizen nam Maikel plaats achter het roer om een mooi stukje te sturen. Toen de Marina in het zicht kwam, nam schipper Ben het weer over en konden we veilig afmeren. Wat een dag, en wat hebben we geluk gehad met het weer. Hans had al meerdere malen benoemd dat het een mooie tocht was, en dat kon iedereen beamen. Wesley vroeg aan mij of ik het “leuk” vond. Het was natuurlijk mijn eerste dag als boots in opleiding. Ik moest er even over nadenken, maar kan volmondig ja zeggen – dat is écht dankzij jullie. Aan het begin van de dag zei ik dat ik aan het einde alle namen nog zou weten. Jullie hebben een onvergetelijke indruk achtergelaten. En over 20 jaar weet ik jullie namen nog – vraag het me dan maar. Bedankt dat ik onderdeel mocht zijn van jullie bijzondere vaardag.

Wesley, het was een eer om jou en je familie te leren kennen. Geniet van de kleine momenten en maak grootse herinneringen.

Het ga je goed.

Een warme groet,

Ben, Marleen en Silvana

Auteur Vaarwens / Silvana

Reactie van Ria:

Wesley en de gehele familie hebben echt genoten van deze dag en we hebben zo toch nog een herinnering met Wesley en zijn gezin mogen maken.
Onze hartelijke dank hiervoor. Ik heb dezelfde dag nog een donatie overgemaakt en hoop dat jullie dit nog lang mogen(kunnen) doen!

Met dank aan:
Dagschipper Ben en bootsen Marleen en Silvana voor hun inzet
Stichting Vaarwens voor het plannen van deze vaardag
Amsterdam Marina / Jachthaven Groep voor het beschikbaar stellen van de ligplaats
Jachthaven Naarden voor de ligplaats van het kantoor
HEMA voor de sponsoring van de catering
Bedrijven Kraanspoor voor de parkeergelegenheid gasten
Brandweer Amsterdam Amstelland - kazerne IJsbrand voor parkeerplaatsen vrijwilligers
De Oranje sluizen voor een vlotte schutting
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...