Vaarwens 560 op 17-5-2018
Even verlost van de werkelijkheid…In het hospice in Enschede vertoeft Anke. Ze is alleen, ze is ziek, ze wacht geduldig… Er wordt vanuit het hospice geopperd dat een dagje varen nog tot de mogelijkheden behoort en er wordt informatie ingewonnen. Een paar uren later is de wens geregeld en Anke is opgetogen… ze gaat er nog éénmaal uit!
De ambulance is keurig op tijd in Enschede en Anke gaat op de brancard, want de energie is tot een minimum beperkt en is door de ziekte haar afgenomen. Haar naaste vrienden gaan mee, want Anke is alleen.
Helaas… onderweg staat er een file… Nederland zit weer in blik en maakt brokken, dus wachten totdat het weer gaat rijden. Ruim een half uur later arriveert het gezelschap in Monnickendam…
De ambulance gaat open en er is een warm welkom door drie gastdames. Jaja… Evert heeft hulp van Inge die twee nieuwe vaarvrijwilligster gaat inwerken, dus aan gezelschapsdames geen gebrek! Anke laat zich comfortabel per brancard naar de Meander rijden, maar dan wil ze er toch wel af. Met haar laatste verzamelde krachten gaat ze op eigen kracht via de traplift de stuurhut in waar Evert haar naast hem in nestelt. Als hij begint te kletsen, komt er niemand meer tussen en Anke hangt aan zijn lippen. Ze komt tot rust en voelt zich samen met haar vrienden veilig, en dat is wat de schipper wil!
De trossen gaan los en het waait nog flink. Niemand merkt hoe hard het waait en eenieder laaft zich aan het varen, het vergeten, het beleven en het leven. Er is zoveel te zien, zoveel te absorberen en zoveel te ervaren, dat Anke vergeet dat ze heel erg ziek is. Ze lacht, geniet en (be) leeft… en meer dan eens tovert Evert een ontspannen glimlach op haar gezicht met een kwinkslag en een anekdote. Die glimlach is onze beloning, en is meer waard dan een kist met goud!!
We varen ons rondje en laten de Tukkers de waterwereld van de Gouwzee en het Markermeer ervaren. Ze genieten, en ook de vrijwilligers van de SAW laven zich aan een veelbesproken vaarwens. Er was angst voor zeeziekte, maar ondanks de lichte slingeringen op de vervelende noordwestelijke golven, heeft niemand enig last. Blij en genietend zit het gezelschap bij de stuurstand en beleven de superdag.
De haven komt weer in zicht en de werkelijkheid keert terug. Het besef dat het onverbiddelijke weer werkelijkheid wordt, breekt de ontspannenheid bruut af. Anke vlijt zich weer op de brancard en wordt teruggereden naar de ambulance. Daar nemen we met een traan afscheid van deze lieve moedige vrouw en wensen haar goede reis in de ruimste zin van het woord, maar deze supervaardag neemt niemand haar meer af!
Vaarwel lieve Anke
Auteur Vaarwens.
Met dank aan:
Waterland Monnickendam voor het gratis faciliteren van de ligplaats
Stichting Ambulance Wens Nederland voor het vervoer en verpleging
Haven Volendam voor de gastvrijheid
De Bakkers van Kees Gutter en Dirk Spronk voor de catering
Vaarvrijwilligsters Inge, Marianne en Marijke voor hun inzet
Thijs voor de foto’s
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...
Anke: † 27-6-2018
Reactie van Anke op Facebook:
Geen woord van gelogen. Wat ik heb echt genoten! Bedankt lieve lieve mensen, om je verdriet en angst even te doen laten vergeten en ja, er een tijd op kunnen teren en op terug te kijken...
