Geboren in 1947 krijg je na een werkzaam leven - als zeeman op de grote vaart - te horen dat de asbest haar werk heeft gedaan en de ongecontroleerde celdeling in je lijf op gang heeft gebracht, je hebt longkanker! Ad is niet meer te redden, maar zijn longarts in het ziekenhuis tipt hem dat hij er nog een dagje uit kan om lekker te varen. Hij weet dat de zeeman dol is op varen en dat hij hem daarmee - tussen alle slechte tijdingen door - een groot plezier doet. Het moet wel snel, want Ad heeft heel weinig tijd meer, dus vult Inge een extra vaardag in. We zijn echter nauwelijks bekomen van de drukke week Hiswa en voorgaande vaarwensen, maar we plannen graag een dag extra in voor Ad!

-

Het waait straf en de zuidwestenwind kracht 6 tot 7 huilt door de masten in de jachthaven, maar het is niet koud en het zonnetje laat zich af en toe ook even zien. Ad komt na de rit vanuit Den Helder aan op de haven en er volgt een warm welkom. We zien direct hoe de ziekte in dit grote sterke lichaam heeft toegeslagen want de flinke man puft en blaast al na de stapjes van de auto naar onze rolstoel. Als we de steiger op rijden, worden Ad zijn ogen groot, maar ze worden nog groter als Evert hem vertelt dat we vandaag met hun ‘huis’ het water opgaan. “Meen je dat werkelijk? Wonen jullie hier?” vraagt Ad verbaast.

Evert wil hem met de lift naar de stuurhut tillen, maar daar is geen sprake van. Nog voordat hij de liftbediening in zijn handen heeft, staat Ad al bovenaan de trap. Hij hijgt even, maar staat daarna ademloos het interieur te bewonderen. “Kom Ad, ik maak hier een lekker plekje voor je!” roept Evert die met kussens in de weer is. “Even wachten man… ik moet dit eerst even tot me door laten dringen! Wat een schip zeg…!”

-

Er is verse koffie en een praatje en Ad hangt (evenals zijn dochter, schoonzoon en de beide kinderen) aan Everts lippen. “Ik had van alles verwacht, maar dit niet!” roept Ad emotioneel en even later gaan de trossen los. De hele familie wondert en verwondert zich aan wat hun geboden wordt en na een onstuimig vaartochtje meren we aan in Volendam. Petra en Kees serveren de lunch en daarna vraagt Evert of Ad het leuk zou vinden om een herinnering aan de dag vast te leggen in een familieportret in Volendams kostuum. “Ik dacht dat je het nooit zou vragen Evert! Ik heb hier zo op gehoopt!”

Even later zijn we bezig met de verkleedpartij en Ad geniet, evenals zijn naasten. Na de fotoshoot is Ad helemaal op en wederom zien we hoe verzwakt de flinke en moedige man door de sluipmoordenaar in zijn lichaam is...

-

We slingeren naar de vuurtoren terwijl witte kammen de golven sieren en Ad geniet! Het kan hem niet gek genoeg, hij vaart weer! Evert weet met moeite de Meander V met dikke wind schuin op de kop bij de vuurtoren te krijgen en het gaat hard. Er knapt een lijn en we waaien weer van de toren weg. Het valt ook niet mee als je gewend bent aan een kopschroef en nu deze stuk is, moet de schipper de ‘waaibak’ met ouderwetse kunstgrepen voor de kant zien te krijgen. Ad besluit zich er mee te bemoeien, want de het beleggen van de meertrossen gaat hem niet naar de zin. Hij ligt op zijn knieën op het voordek en belegt de trossen vakkundig, zoals alleen een ervaren zeeman dat kan! Zijn dochter staat bij Evert achter de stuurstand met bezorgde en grote ogen alles gade te slaan. “Die man blijft me verbazen Evert! Gisteren hadden we gesprekken over pijnbestrijding en zuurstof, over hospices en zijn nog korte levensspanne, nu ligt hij op zijn knieën het schip vast te maken! Wat gebeurt hier eigenlijk!”

Evert zegt met een glimlach; “Dat is gewoon hier en dat noemen wij de vaarwensboost!”

-

We betreden de vuurtoren en Ad gaat mee! Werkelijk… de getergde man verzamelt al zijn krachten en klautert over de terp. Hij ontmoet vuurtorenbewoner Thijs en de twee raken aan de praat… ze voeren beiden voor dezelfde maatschappij! Daar komen wij niet meer tussen en Evert gaat met zijn kinderen en kleinkinderen de toren in. Boven waaien we haast uit ons ondergoed en iedereen kijkt zijn/haar ogen uit!

We gaan weer aan boord en bij het betreden van het trappetje naar de Meander V gaat Ad door de knieën. Zijn batterijtje is leeg! Met wat hulp komt hij weer aan boord en vlijt zich naast Evert achter de stuurstand neer. Hij kan het allemaal niet bevatten en is helemaal begeesterd van alles wat hem in zijn laatste dagen ten deel valt. Ad wil alle drie de boeken van Evert mee, die hij - enthousiast geworden van alle verhalen - nog wil lezen voordat… Hij doneert gul en dankt eenieder voor deze fantastische dag. Evert geeft de kanjer een dikke hug en ze spreken iets af over later, niet hier, maar daar, aan de andere kant…

Vaarwel dappere zeeman…

Auteur Vaarwens

Met dank aan:

Jachthaven Waterland voor het beschikbaar stellen van de ligplaats

Haven Volendam voor de gastvrijheid

Bakker Gutter en slagerij Spronk voor de gesponsorde catering

Thijs en Liliane voor de gastvrijheid en de mooie foto’s

Vaarvrijwilligers Petra en |Kees voor de inzet

en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...

Ad: † 18-10-2018

Een prachtig verslag van kanjer Ad:

Mensen uit Den Helder zijn nuchtere lui.

Zo begonnen we ook aan de dag met Stichting Vaarwens: we zien het wel.
Eenmaal in de haven van Monnickendam zagen we de Meander V liggen en ik dacht: “Zo, dat is een best bootje". Jarenlang heb ik gevaren op een kustvaarder; prachtig werk en altijd op zee. Toen ik aan boord stapte bij de Meander voelde het zo vertrouwd.
Het was prachtig weer met windkracht 6. Over de Gouwzee naar Marken, de schittering van de zon op het water was prachtig. Het voelde weer even net als toen. Daarna meerden we aan in Volendam. Eerst even met Evert naar de machinekamer om te kijken naar de motoren. Mooi bootje.
Op het achterdek zaten we aan een luxe lunch. Er werd gevraagd of we op de foto wilden in Volendamse kledij. Ik had hier een beetje op gehoopt, maar wat was het leuk om te doen.
Op de terugweg even langs het “Paard van Marken”. Een mooie vuurtoren, die ik eigenlijk alleen kende van foto’s met het kruiende ijs er tegenaan. Die wilde ik wel van dichtbij bekijken. De kinderen en kleinkinderen gingen de toren in. Ondertussen maakte ik kennis met vuurtorenwachter Thijs. Bleek dat we jaren geleden bij dezelfde maatschappij hebben gevaren. Na wat zeemanspraat en mooie foto’s vertrok de Meander weer. Een onverwachte en bijzondere ontmoeting.
Aan boord de benen omhoog en genieten: van het weidse uitzicht, de mooie boot, mijn gezin, de geweldige mensen van Stichting Vaarwens. Wat een humor, wat een inzet, wat een liefde!
Aan het einde van de dag kreeg ik een stick met foto’s van de hele dag. Onbetaalbaar, wat zijn die waardevol. Voor nu, maar ook voor straks.
Mensen uit Den Helder zijn nuchtere lui. Maar wel ontzettend onder de indruk van Stichting Vaarwens.

Bedankt voor de fantastische dag. Ik hoop dat nog veel mensen mogen genieten van een mooie dag met Stichting Vaarwens.