De dagen worden steeds korter en voor de één is de toekomst glashelder, maar voor een ander een mistig, grijs en onzeker gebied. Net 65 geworden, ligt Cees in het hospice te wachten op wat gaat komen. De ongecontroleerde celdeling heeft ook zijn lichaam doorwoekerd en heeft hem al veel afgenomen. Onze medici kunnen het niet stoppen en ook Cees moeten ze het zware bericht brengen dat het over is. Hoe lang hij nog heeft weet hij niet en leeft momenteel met de dag in reservetijd. In het hospice wordt hij getipt over Vaarwens en daar heeft hij nog wel zin aan. De intake wordt ingevuld en Inge regelt de dag…

-

Ook de natuur geeft vanmorgen een mistig grijze indruk als Evert en Inge het schip klaarmaken. “Doe mij maar harde wind!” moppert Evert die het niet heeft op slecht zicht. “Ach… het is nog vroeg. Over een paar uurtjes lost het volgens de weermannen wel op!” lacht Inge optimistisch.

Snel wordt er op het intakeformulier gekeken om de nodige aanpassingen in het schip klaar te leggen. Ze hoeven weinig te doen, want Cees kan nog stapjes maken en alleen de rolstoel wordt klaargezet om onze onfortuinlijke gast van de parkeerplaats te halen.

-

Het begint een ietsje op et klaren als onze gasten in de Amsterdam Marina arriveren. Vrijwilligsters Trees en Paula staan klaar met de camera terwijl binnen de koffiepot pruttelt. En warm welkom volgt en even later gaat Cees de stuurhut in. We waren iets te optimistisch over zijn conditie, want sterk vermagerd en uiterst broos gaat hij de 4 treden de trap op, waarbij hij af en toe door z’n knieën zakt. “Moet ik de lift er even inzetten Cees?” vraagt Evert bezorgd. Cees wimpelt alles af en zet moedig door. Even later zit hij na wat krachtsinspanningen dan toch met zijn broer Peter op de bank achter de stuurstand. Evert begint te vertellen en hij heeft een luisterend oor. Beide mannen hangen aan zijn lippen en hij neemt ze even mee in vergetelheid…

-

Dan gaan de trossen los en we schuiven de grijze Amsterdamse wereld in. Door de misflarden heen duiken de bezienswaardigheden af en toe op. Evert heeft de radar bij staan en stuurt de Meander V geconcentreerd tussen het drukke scheepvaartverkeer door. Ondertussen neemt hij de mannen mee in zijn belevingswereld en de broers laven zich aan alles wat hen ten deel valt. Als we de Oranjesluizen uitvaren en op open water komen, zit het potdicht en het wordt volgens Evert ‘klokjevaren’. Dan doemt er iets op uit de grijze wereld en het is Pampus. Met fotomateriaal en allerlei informatiesheets vertelt Evert de mannen over de historie van de omgeving en iedereen geniet.

-

We varen Muiden binnen en meren aan voor de lunch. De altijd attente Havenmeester Paul stuurt een zeiljacht weg want de Meander V moet voor de sociëteit liggen en hij vangt een lijntje op van onze gastdames. Er wordt een soepje opgewarmd en gezeefd voor Cees, want slikken gaat niet meer en voor ons staan er schalen met broodjes. Samen delen we de lunch en dan wil Cees nog even naar buiten om een sigaretje te roken. Evert besluit snel de lift te monteren want de heenreis naar binnen ging wel erg moeizaam voor onze sterk vermagerde en zwakke gast. Even later zit hij naast het snorrende kacheltje te genieten van zijn ‘peukie’ en zegt met een glimlach; “Dit zal me nu de kop niet meer kosten!”

-

We varen terug en het wordt langzaam helderder. Paula grijpt haar kans en schiet een kaartje vol met prachtige herinneringen voor Cees, waarvan hij in het hospice hopelijk nog even kan nagenieten. Als we weer aanmeren, komt altijd weer het moment van afscheid. We maken nog een gezamenlijke foto naast de Meander V en zeggen dag tegen deze onfortuinlijke lieve Cees, die - ook na deze mistige herfstdag - een grijze onzekere tijd tegemoet gaat…

Vaarwel Cees

Auteur Vaarwens.

Met dank aan:

Amsterdam Marina voor het beschikbaar stellen van de ligplaats

KNZ&RV voor de gastvrijheid

Oranjesluizen voor de vlotte schuttingen

Vaarvrijwilligers Trees en Paula voor hun inzet

en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...