-

Net 60 jaren oud, en dan zit je als - eens dappere vrouw – hulpeloos aan de beademing in de (elektrische) rolstoel. De ALS heeft je alles ontnomen en neemt steeds meer… Jennie was zwemlerares en sportvrouw, maar dat zijn louter mooie herinneringen, want ze kan helemaal niets meer! Op de revalidatie van het AMC ontmoet Jennie maatschappelijk werkster Liesbeth en die tipt haar om nog een keertje geheel verzorgd een dag het water op te kunnen gaan. Dat houdt ze niet voor mogelijk, maar het kan toch! De intake wordt door haar vriendin ingevuld en een paar dagen later staat ze al in de agenda…

-

De Meander V ligt al weer geheel in gereedheid gebracht voor de ontvangst van een zware elektrische rolstoel. Het weer is goed en daar zijn we blij mee, want Jennie kan niet met haar grote machine in de stuurhut komen en ze is op de kuip aangewezen. Gelukkig is er voldoende ruimte en indien nodig is de kuip verwarmd. De rolstoelbus arriveert en er volgt een warm ontvangst door schipper Evert en vrijwilligsters Anneke en Lydia. We gaan aan boord en Evert doet zijn gebruikelijke kletspraatje, daarna gaan de trossen los!

-

We scharrelen over de Gouwzee en iedereen kletst, keuvelt en geniet. Bij Evert in de stuurhut komt Jennie haar broer Henk staan. Hij laat een traan en sterk geëmotioneerd.

“Ik weet niet wat hier gebeurt, maar ik ben zo geraakt door dit initiatief voor mijn lieve zus! Ik ben helemaal vol emoties vanwege het feit dat er mensen zijn, die met hun varend huis pro deo hun leven delen met mensen als mijn zus! Het wordt me allemaal even teveel!” en hij wrijft dikke tranen weg die over zijn wangen lopen. Evert wordt ook geraakt door deze loftuiting en samen delen ze een moment van gevoel en emotie.

Buiten horen we schaterlachen, want de stemming zit er goed in…

“Kijk Henk… daar doe ik het voor!” glimlacht Evert bemoedigend.

-

We meren aan in Volendam en op ‘Costa del Achterdek’ genieten we van een heerlijke lunch, gemaakt door Anneke en Lydia. Daarna stelt Evert voor een herinnering te maken in klederdracht en even later gaat het gezelschap naar de fotograaf voor een hilarische verkleedpartij.

Jennie haar broer zegt; “Ik ga als vrouw!”, waarop zijn zus zegt; “dan ga ik als man!” Even later lopen de tranen over onze wangen van het lachen als Henk zijn boezem gevuld wordt met doekjes en hij daarbij verleidelijke blikken toont en poses aanneemt. Ook Jennie hapt naar lucht, want deze hilarische scene zal haar nog lang heugen.

We maken de uiteindelijke foto’s en krijgen de prachtige portretten geheel gratis van Photo Volendam.

-

Het gezelschap scharrelt loom over de dijk en geniet van het uitje, komt terug met vis en een uiterst goed humeur. Jennie rijdt als een behendige heftruckchauffeur haar zware bolide weer aan boord en de trossen gaan weer los. Er klinkt heerlijke muziek uit de kuip en de stemming is geweldig. Enkelen mijmeren op het voordek en krijgen het ‘Zwitserleven gevoel’ bij deze heerlijke temperaturen. Eigenlijk willen we nog naar de vuurtoren, maar het ontbreekt ons aan tijd. Ervaring leert dat rolstoeltaxi’s nooit wachten, en als we niet terug zijn, gaat ie weer weg! We willen tijdig terug in Monnickendam zijn, dus zetten we koers naar de Gouwzee. Het deert niemand, want iedereen geniet van het moment, en niet met mate!

-

Weer aangemeerd, nemen we afscheid met hartelijke- en welgemeende knuffels. Iedereen heeft genoten en zal hier nog lang over napraten. Jennie is moe, maar voldaan. Vandaag heeft ze amper de beademingspijp in haar mond gehad, want de waterwereld gaf lucht aan haar, die haast geen lucht meer heeft…