-

Als je bijna 65 jaar getrouwd bent, maar van de medici te horen krijgt dat de verwoestende celdeling in je lichaam niet meer te stoppen is en dat je de bewuste trouwdag niet meer zult halen, dan is er nog weinig om voor te vechten. Toch zou Jan graag willen dat hij die heuglijke trouwdag nog zo kunnen mogen vieren, maar schikt zich in zijn lot. “Dan zou ik nog graag een keertje willen varen!” is zijn opmerking, die wordt opgepikt door een zorgende en het intakeformulier wordt ingevuld. Er is op korte termijn nog een dag vrij, dus wordt de spoedwens door Inge ingepland.

-

Alweer is het snikheet, geen weer voor ernstig zieke mensen zoals Jan, maar toch zet hij door en met goede moed gaat de ambulance in voor zijn vaardag, samen met zijn zo geliefde vrouw Jo die ook de nodige zorg nodig heeft. Met de airco aan in de ambulance is het goed te doen en keurig op tijd arriveert het gezelschap op de haven van Monnickendam. Als de deuren open gaan, ligt onze onfortuinlijke vaargast nu al te genieten. Hij wordt door Evert begroet met de woorden; “Dag Jan de zeeman! Ik ga je vandaag meenemen op de Meander V!” Jan antwoord direct; “Ik was maar een scheepskok hoor, maar ik heb vele zeereizen gemaakt! Wat heerlijk dat ik nog een dag het water op kan en… “ Jan overspoelt Evert met een waterval aan woorden, want hij is zo blij en opgewonden… “Mooizo, hij heeft er zin in!” denkt Evert

-

Vrijwilligers Hanneke en Bouk assisteren Evert vandaag en offeren een vrije dag op om onze vaargast een topdag te bezorgen. De camera’s klikken en Jan en Jo lachen terwijl ze zich aan boord laten brengen. Evert wil zijn welkomstpraatje doen, maar hij heeft zijn opponent gevonden. Jan wil alleen maar ‘zenden’ en alles tegelijk vertellen over zijn periode op de grote vaart en vandaag is het Evert die luistert, want Jan krijgt de ‘vaarwensboost’.

-

We gaan varen en scharrelen naar Volendam. Daar ligt de haven bomvol vanwege de vakantieperiode en Evert pleegt een telefoontje naar havenmeester Arjan of er de mogelijkheid bestaat dat we nog voor de kant kunnen om het diamanten jubileumechtpaar nog éénmaal in kostuum te vereeuwigen.

“Ik ga mijn best doen Evert! Ik bel je straks!” antwoord de altijd welwillende tophavenmeester.

Als we aankomen, scharrelen er een aantal flinke jachten door de haven en het lijkt op een grote volksverhuizing. Arjan staat al op de steiger voor het havenkantoor te wenken, ten teken dat deze plaats voor ons vrij is gemaakt. Als we vastliggen vraagt Evert; “Je wilt me toch niet vertellen dat de hele haven moest verkassen om ons voor de kant te krijgen?” Arjan knikt tevreden! Iedereen werkte zonder morren mee om dit voor Jan en Jo mogelijk te maken! Dank beste collega schippers!! Zo hoort het…

-

We gaan met brancard en rolstoel de kade op en mogen in de heerlijk koele fotosalon van Photoshop Volendam het lieve jubileumechtpaar verkleden om een aandenken voor eeuwig te maken. Jo glundert alleen maar en Jan lacht vol verbijstering. “Lieve mensen, wat geweldig dat iedereen voor ons in de weer is! Wat is dit een prachtig cadeau! Onbegrijpelijk!!!”

Na de fotoshoot gaan we lunchen en dan gaan snel de trossen weer los. De temperatuur loopt op tot tegen de 40 graden en op open water is het een graadje koeler met een verfrissend windje.

-

We varen langs de vuurtoren, waar we nu niet kunnen aanmeren want de wind zit in de noordoost en dan is het er niet lekker liggen. Evengoed zit Thijs met de camera in de aanslag en maakt prachtige opnames die even later in de mailbox zitten. Het werkt… iedere keer weer!

We slingeren loom huiswaarts en Evert wordt gepraaid via de marifoon; “Meander, Meander, hier dat motorscheepje wat u net voorbij vaart, varen we zo goed richting Volendam?” Evert kijkt opzij en ziet een motorbootje hevig slingerend wat onzeker een koers zoeken. “Vaar maar achter mij aan. Je kunt een heel eind afsteken, wij gaan ook die richting op…” antwoord Evert. Meteen ziet hij het scheepje van koers veranderen en het tracht in het kielzog van de Meander V te blijven.

“Ik doe er wel een tandje af, want hij is wat onzeker!” lacht Evert en het scheepje volgt.

-

Een half uurtje later meren we aan in Monnickendam en nemen met een dikke traan in de ogen van onze scheepskok afscheid. De werkelijkheid keert terug en die is keihard! We troosten Jan en dan zien we het bewuste motorbootje voorbij varen…

“Hij denkt vast dat ie nu in Volendam is!” lacht Bouk en de traan verandert terstond in een vrolijke glimlach…

-

Vaarwel moedige Jan en sterkte lieve Jo…

Auteur Vaarwens.