Liggend in het hospice wacht Maria op haar lot. De fnuikende celdelingsziekte heeft de meest geschikte plaats gevonden om zich in te nestelen en is daardoor onbehandelbaar. We weten allen dat we niet zonder onze alvleesklier kunnen, dus is het voor velen einde verhaal. Zo ook voor Maria en ze heeft zich er bij neergelegd. Strijden heeft geen zin meer! Vanuit het hospice wordt Maria aangemeld voor een vaarwens en er blijkt enige spoed bij te zijn, want ze gaat snel achteruit… Marga en Inge slaan aan het plannen en vandaag is het al zo ver!

-

De herfst heeft zijn intrede gedaan en dat is te merken. Wind en buien bepalen het weerbeeld, maar binnen in de Meander V is het comfortabel warm als Evert samen met vrijwilligers Sido en Marianne het schip voorbereiden voor ontvangst per brancard. De ambulance komt na een lange rit vanuit Tilburg - met onderweg veel fileleed - aan op de haven en Maria glimlacht als ze haar gastheer ontmoet. “Eindelijk… ben je er dan toch?” lacht Evert. Maria verontschuldigd zich terwijl ze er niets aan kan doen. “Was een grapje, kijk ik heb een pet voor Peter!” en hij zet haar lieve zoon de pet op. Peter is er blij mee als een kind en even later rijden we in de stromende regen naar de Meander V.

-

“Mijn stuitje doet zeer van het liggen, kan ik ook even zitten?” vraagt de sterk vermagerde schat die nog amper 55 kg weegt. We besluiten de rolstoel onder uit het schip te halen en haar comfortabel in kussens gevleid op de stuurhutbank te zetten in plaats van met de brancard naar binnen. Dat was een gouden greep en verpleegster Heini nestelt haar lekker in achter het grote raam. “Dus jullie wonen hier echt? Was dat geen grapje?” lacht Maria onzeker. Evert legt uit de ze in zijn huis verblijft en dat we daarmee een stukje gaan varen. De lieve schat kan het allemaal niet bevatten, totdat de trossen los gaan…

-

Buiten regent het pijpenstelen en waait het hard, maar binnen is het warm en droog als we kalmpjes voor de laatste keer dit seizoen ons rondje over de Gouwzee maken, want de oktobermaand varen we vanuit Muiden.

“heb je het naar de zin Maria?” vraagt Evert, waarop Peter subiet antwoordt: “Het is geweldig! Ik vind het erg leuk!” Maria beaamt de opmerking van haar zwakbegaafde zoon en glimlacht. Nadat we verschillende haventjes hebben aangedaan, meren we aan in Volendam. Daar genieten we van de lunch en praten over haar ziekte en de voorgaande jaren. Dan blijkt dat de arme Maria al veel voor haar kiezen heeft gekregen, want in december vorig jaar verloor ze haar man aan kanker…

-

“Zullen we een herinnering maken bij de fotograaf? Je mag in klederdracht met Peter op de foto!” stelt Evert voor. Maria vergeet op slag even de ellende en veert op. “Dat zou ik erg leuk vinden!” glimlacht ze blij.

Even later rijden we met de rolstoel bij de fotograaf binnen en een mooie verkleedpartij volgt, met als resultaat een prachtig portret van moeder en zoon.

Als de trossen weer los gaan, is het droger geworden en de nattigheid beperkt zich tot wat lichte motregen. Als we zijn aangemeerd nemen we afscheid van de lieve schat waarmee we vandaag letterlijk en figuurlijk ‘in slecht weer’ het laatste rondje Gouwzee voeren, want volgende week verhuizen we naar Muiden…

-

Vaarwel Maria

Auteur Vaarwens.

-

dank aan:

Jachthaven Waterland voor het beschikbaar stellen van de ligplaats

Haven Volendam voor de gastvrijheid

Photo Volendam voor de prachtige portretten in klederdracht

Bakkerij Kees Gutter voor de gedeeltelijke lunch

Stichting Ambulance Wens voor het vervoer en de verpleging

Vaarvrijwilligsters Marianne en Sido voor hun inzet

en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...