Vaarwens 1017 op 25-05-2022
Bad Luck…
Van het concert des levens heeft niemand een program… Zo ook Kim, (geb. 1979) die nog veel plannen met het leven had, maar werd gevonden door de ‘Japanse duizendknoop’ die door haar lichaam woekert. Ze heeft haar strijd nagenoeg verloren en wacht nu palliatief in het ziekenhuis op een plekje in het hospice. Ze wil nog wel herinneringen maken en verpleegster Monique kwam haar kamer binnen en zei: "Ik hoop dat je van varen houdt want ik heb een leuk uitje voor je geregeld." Voor Kim was het dus een enorme verrassing.
Het weer is net als het leven, wisselvallig en wolkenvelden met af en toe een bui wisselen af met opklaringen, terwijl er een stevige wind staat. Eigenlijk mooi vaarweer… In Amsterdam maken dagschipper Sido en boots An de MS Vaarwens klaar voor de vaardag. Broodjes gehaald, schip schoon, koffie gezet… we zijn er klaar voor.
De ambulance arriveert en daaruit komen Kim en haar moeder. Kim heeft naast haar verwoestende ziekte ‘Bad Luck’, want tot voor kort kon Kim nog een paar stapjes doen en een transfer maken, maar gisteren brak ze haar heup en is nu helemaal afhankelijk van de verplegers en de brancard. Er volgt een warm welkom van Sido en An en we gaan aan boord. Even later volgt ook de rest van de opvarenden en tijdens een kopje koffie doet Sido een welkomstpraatje. Er wordt een vaarplan gemaakt en we besluiten een uitgebreid rondje Amsterdam te doen, want buiten waait het straf en de Zaanse Schans is geen optie vanwege een brug in onderhoud.
De trossen gaan los en er is zoveel te zien. Grote vrachtschepen, luxe Cruiseschepen, binnenvaart, plezierjachten, mooie en lelijke gebouwen, kortom, Amsterdam op zijn best. De zon schijnt tussen de wolken door, de vele camera’s (ook van de familie) klikken voortdurend om herinneringen te maken en Kim… Kim vergeet heel af en toe even haar voorland…
Al varende genieten we van de heerlijke lunch die An klaarmaakte en de dag vliegt voorbij. Kim praat honderduit, net als de rest van de familie en het is een oergezellig samenzijn in een bizarre situatie, al lijkt alles soms even heel gewoon… Terug in de Marina nemen we emotioneel afscheid van de veel te jonge Kim wier leven een rare wending heeft genomen.
Een mooi verslag van Kim haar moeder :
Vaarwel lieve Kim
Auteur Vaarwens en Annemieke
Met dank aan:
Dagschipper Sido en boots An voor hun inzet
Stichting Ambulance Wens Nederland voor het vervoer en de verpleging
Amsterdam Marina / Jachthaven Groep voor het beschikbaar stellen van de ligplaats
Bedrijven Kraanspoor voor de parkeergelegenheid gasten
Brandweerkazerne IJsbrand voor de parkeergelegenheid vrijwilligers
Hema Amsterdam voor de deels sponsoring van de lunch
Port of Amsterdam voor de vergunningen
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...
Van het concert des levens heeft niemand een program… Zo ook Kim, (geb. 1979) die nog veel plannen met het leven had, maar werd gevonden door de ‘Japanse duizendknoop’ die door haar lichaam woekert. Ze heeft haar strijd nagenoeg verloren en wacht nu palliatief in het ziekenhuis op een plekje in het hospice. Ze wil nog wel herinneringen maken en verpleegster Monique kwam haar kamer binnen en zei: "Ik hoop dat je van varen houdt want ik heb een leuk uitje voor je geregeld." Voor Kim was het dus een enorme verrassing.
Het weer is net als het leven, wisselvallig en wolkenvelden met af en toe een bui wisselen af met opklaringen, terwijl er een stevige wind staat. Eigenlijk mooi vaarweer… In Amsterdam maken dagschipper Sido en boots An de MS Vaarwens klaar voor de vaardag. Broodjes gehaald, schip schoon, koffie gezet… we zijn er klaar voor.
De ambulance arriveert en daaruit komen Kim en haar moeder. Kim heeft naast haar verwoestende ziekte ‘Bad Luck’, want tot voor kort kon Kim nog een paar stapjes doen en een transfer maken, maar gisteren brak ze haar heup en is nu helemaal afhankelijk van de verplegers en de brancard. Er volgt een warm welkom van Sido en An en we gaan aan boord. Even later volgt ook de rest van de opvarenden en tijdens een kopje koffie doet Sido een welkomstpraatje. Er wordt een vaarplan gemaakt en we besluiten een uitgebreid rondje Amsterdam te doen, want buiten waait het straf en de Zaanse Schans is geen optie vanwege een brug in onderhoud.
De trossen gaan los en er is zoveel te zien. Grote vrachtschepen, luxe Cruiseschepen, binnenvaart, plezierjachten, mooie en lelijke gebouwen, kortom, Amsterdam op zijn best. De zon schijnt tussen de wolken door, de vele camera’s (ook van de familie) klikken voortdurend om herinneringen te maken en Kim… Kim vergeet heel af en toe even haar voorland…
Al varende genieten we van de heerlijke lunch die An klaarmaakte en de dag vliegt voorbij. Kim praat honderduit, net als de rest van de familie en het is een oergezellig samenzijn in een bizarre situatie, al lijkt alles soms even heel gewoon… Terug in de Marina nemen we emotioneel afscheid van de veel te jonge Kim wier leven een rare wending heeft genomen.
Een mooi verslag van Kim haar moeder :
“Ze hebben me wel in de watten gelegd, he mam” zegt Kim met iets verlegens in haar stem. Kim is eigenlijk nooit verlegen, maar nu wel behoorlijk onder de indruk. “Al die mensen speciaal voor mij” voegt ze er met verbazing aan toe. We kijken allebei onze ogen uit.
En waar halen Jaap en Desiréé, de brancardiers, dat enorme geduld vandaan, als ze met de brancard de kamer op de derde verdieping binnenkomen en constateren dat Kim nog niet helemaal klaar is. De verpleging moet namelijk nog even wennen aan het idee dat Kim door haar gebroken heup geen kant meer op kan en hulp nodig heeft. “Doe maar rustig zegt Jaap, we hebben geen haast”.
Even later krijgt Kim beertje Mario, genoemd naar de oprichter van de Stichting Ambulance Wens en wordt ze de ambulance ingeschoven. Ik, als moeder, mag er naast zitten.
Rond 10 uur arriveren we bij de Marina haven, waar ons weer een warm welkom wacht. Schipper Sido en gastvrouw Anne staan ons op de kade op te wachten. Na een korte kennismaking wordt de brancard voorzichtig de Vaarwens binnen geloodst. Daar wachten ons koffie en heerlijke soesjes en kleine (dus voor de lijn gevaarlijke) mini gevulde koekjes. Na aankomst van de drie andere gasten, Kim’s beste vriendin en haar man en haar mantelzorger/buddy geeft Schipper Sido ons een welkomst speech. De reis kan beginnen.
Het weer is prachtig. Ondanks dat er regen is voorspeld, schijnt de zon tussen de wolken door. Maar de wind is te hard om het IJsselmeer te bevaren. Geen nood, in Amsterdam is genoeg te zien. We zien prachtige architectuur, enorme cruisescheppen en natuurlijk de beroemde rondvaartboten. In de tussentijd maken we allemaal op onze beurt een praatje met Kim, alsof het zo is afgesproken.
Als we aanleggen in de buurt van het Amstelhotel staat ons een feestelijk versierde (mooi hoor Anne) lunch te wachten. We toeren nog verder en genieten volop van de rust Op het water geen toeterende auto’s of bumperklevers, geen stoplichten of zebrapaden. We varen rustig door.
Als we rond drie uur weer terug in de haven zijn, zijn we allemaal zen. Na een laatste kopje thee nemen we afscheid van deze geweldige vrijwilligers Sido en Anne. Jaap en Desiree brengen ons veilig weer thuis en naar het UMCU.
Daar kunnen we doordromen over de dag die wij dankzij hen (en de sponsoren uiteraard) konden beleven. Ongelofelijk veel dank voor deze mooie dagtocht!
Annemieke, moeder van Kim
Vaarwel lieve Kim
Auteur Vaarwens en Annemieke
Met dank aan:
Dagschipper Sido en boots An voor hun inzet
Stichting Ambulance Wens Nederland voor het vervoer en de verpleging
Amsterdam Marina / Jachthaven Groep voor het beschikbaar stellen van de ligplaats
Bedrijven Kraanspoor voor de parkeergelegenheid gasten
Brandweerkazerne IJsbrand voor de parkeergelegenheid vrijwilligers
Hema Amsterdam voor de deels sponsoring van de lunch
Port of Amsterdam voor de vergunningen
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...
