Vaarwens 1075 op 24-08-2022

Een mensenleven… een tijd van komen en een tijd van gaan, maar dat gaan is altijd te vroeg! Zeker als je op 49 jarige leeftijd al gesloopt bent door een spierziekte. In de kracht van het leven is Ronald (geb. 1973) getroffen door de spierziekte PSMA en het gaat hard… heel hard! Op de revalidatie wordt hij door Asila van het maatschappelijk werk in Klimmendaal te Arnhem getipt op de mogelijkheid nog een dag te kunnen gaan varen. Dat was niet tegen dovemans oren gezegd en Asila vult samen met hem de intake in.
Op deze prachtige volle zomerdag gaat Ronald met zijn naasten het water op…

Dagschipper Frouk en boots Carla zijn al lekker vroeg in de weer op de Vaarwens. Alles wordt nagezien, klaargezet en voorbereid voor de vaardag van Ronald, die met de SAW gebracht wordt, want hij kan nagenoeg niets meer…

Wanneer hij 24 lange jaren als ZZP’er gebuffeld hebt op de steigers in de bouw, was daar ineens een dag dat hij niet meer van die steiger af durfde en kon komen…
Het overkwam Ronald - man van Bianca en vader van Jayden en Darnell - vier jaar geleden.
Met heel veel moeite is hij die dag toch nog veilig beneden gekomen, maar het was duidelijk, zo kon het niet meer. Als ZZP’er is er niet vanzelfsprekend een ‘vangnet’ maar het was al snel duidelijk - hoe graag Ronald ook wilde - dat werken geen mogelijkheid meer was. Toen de eerste verschijnselen zich aankondigden, schoolde deze rechtshandige zich om naar linkshandige om nog maar te kunnen schilderen, maar de bovenomschreven dag kwam keihard aan…

Ronald kwam met een prachtige auto van de Stichting Wens Ambulance, gechauffeerd door Jaap en verpleegkundige Marja. Ook de SAW ‘werkt’ met vrijwilligers en vandaag ging vrijwilliger en chauffeur in spe Joost mee. De SAW kwam in de relatieve ochtendkoelte uit Rotterdam aan in Velp, de woonplaats van Ronald. Onderweg was het druk en door oponthoud t.g.v. een ongeval, arriveerde de ambu en de auto met daarin de ‘boys’ pas tegen elven.

Een ‘warm’ welkom, dus maar gauw in de schaduw van de nieuwbouw kennismaken en even babbelen, de vaarmogelijkheden besproken en toen snel richting de boot, groepsfoto, en ja toen was er koffie met wat lekkers. Ronald - gekluisterd aan de brancard - heeft alles ingeleverd en zich volledig overgegeven aan de lieve handen die hem verzorgen. Niets kan hij meer zelfstandig bewegen en moet bij alles geholpen worden, van de normale menselijke dingen tot eten en drinken en het roken van een sigaretje.
Gelukkig kan hij praten en zijn humor is hij ook niet verloren!

We gaan richting de Zaanse Schans. Ronald werkte 24 jaar in de bouw, hout skeletbouw, schilderwerk etc. dus hout en houtzaagmolen klonken als muziek in de oren. Op naar de Wilhelminasluis, waar wij allen puften van de warmte en eenieder de schaduw opzocht, genoot Ronald van de zon en werd liefdevol tegen teveel UV ingesmeerd door Bianca. De sluis voer snel uit aan de zuidzijde, waardoor we spoedig konden schutten. Een ‘prio 1melding’ voor een brug belette ons gelukkig niet het ‘Zaanse spoortje’ te halen en zo lagen we al snel bij houtzaagmolen ‘Het Jonge Schaap’ langszij.

Carla toverde met assistentie van Marja de heerlijke lunch - verzorgd door de HEMA - maar met liefde en aandacht verder door hen aangekleed. Iedereen liet zich alles goed smaken en ook Ronald genoot volop van de speciaal voor hem, zachte broodjes. Al gauw kwam één van de molenaars een kijkje nemen en snel was duidelijk dat eenieder die wilde de molen in mocht en de molenaar zelf kwam met een model aan boord en vertelde van de Noord-Hollandse watermolens. Een ‘ontwerp’ van Cornelis van Uitgeest, waarin je kon wonen, van oliemolens (waarin je niet kunt wonen maar waar de molenaar direct naast de molen zijn woning had) graan molens, pigment (verf molens) en papiermolens. Ook de zoons waren dusdanig geïnteresseerd dat ze van deze uitleg geen woord wilden missen en pas later aan hun rondje op de molen begonnen.

Op mijn vraag naar Ronalds bezigheden overdag antwoordde hij dat hij alle series al had gezien, veel naar muziek luisterde en dat de jongens muziek maken, spelen drummen componeren etc. en dat hij daar erg van geniet. “Dat muziekbloed in de aderen hebben ze van mij,” vertelde hij trots. Bianca plooit zich in 1000 bochten om alle zorg te kunnen bieden die Ronald nodig heeft, en dat naast haar baan in de gehandicapten zorg! Een diepe buiging voor haar. Je zult er maar voor komen te staan en geen keus hebben. Ze ziet uit naar een PGB en hoopt hiermee weer een klein beetje lucht te krijgen. Het is een mooi lief en warm gezin, waarin ook de beide jongens hun steentje bijdragen aan de zorg voor hun vader!

Op de terugtocht zat alles ook weer super mee en na een ‘selfie’ in de donkere ramen op de hoek tegenover ‘de nootjes’ en een momentje van rust bij het prachtige ‘goedjaarseind’ vlak voor de spoordraaibrug, lagen we alweer spoedig in de sluis. Belangstelling was er ook voor de invloed van het brakke water op erven en gewassen en voor de waterhuishouding van Noord-Holland. Gelukkig kan ik over al deze materie vertellen!

Eenmaal weer op de Voorzaan heeft Joost het roer maar eens overgenomen en dat was toch wel even iets anders dan een auto met zwaailicht besturen. Joost deed het prima en is wat ons betreft een aanwinst voor de SAW en van harte welkom bij ons aan boord! Carla heeft ons onophoudelijk voorzien van drinken op deze warme dag en ook een hartig plakje worst ging er best in, evenals wat dropjes.
Uiteindelijk kwamen we weer in de Marina aan onze steiger naast Loetje, het terras zat er al vol.
Het onvermijdelijke moment van terugkeren naar de harde werkelijkheid was daar, en we liepen gezamenlijk terug naar de Ambulance.
Alle deuren en ramen open en nog ruim 37 graden was het daar op de kade in de ambu. We namen afscheid van deze vrolijke Ronald en zijn fantastische gezin en realiseren ons wederom terdege hoe hard het leven kan zijn…

Vaarwel Ronald

Auteur Vaarwens / Frouk