Vaarwens 1103 op 12-10-2022

Onze vaargast voor deze dag is mevrouw Joke (geb.1952) die samen met haar partner, haar zoon en zijn partner de vaardag komen beleven. Joke is bedlegerig en wordt in de hospice ‘getakeld’ in een rolstoel als ze even wil zitten want ze is erg zwak en deels verlamd door de sluipmoordenaar die in haar lichaam huist. Haar zoon Ru schreef op de intake; “Haar laatste wens om te varen dat vindt ze prachtig, ze vindt het heerlijk om op het water te zijn en te genieten en ze zegt tegen iedereen dat ze morgen gaat varen…

Alweer schijnt de zon over Amsterdam als dagschipper Frouk en boots Lyda het schip klaarmaken voor de wens. Vanaf morgen schijnt het mooie weer op te zijn, dus Joke en haar naasten worden vandaag aangenaam verrast met een prachtige vaartocht. Als de koffie pruttelt en de broodjes gehaald zijn, is het wachten op de ambulance die uit Etten-Leur moet komen met Joke en haar naasten…

Een prachtig vaarverslag van schipperse Frouk:

Om klokslag 11 uur verschijnt de gele auto van de Stichting Ambulance Wens. Er is even telefonisch contact en Frouk vertelt ze de slagboom te passeren en voor de volgende slagboom een parkeerplek te zoeken. Vlak achter de Ambulance, volgt de BMW coupé met de naasten. We gaan gauw aan boord, waar eenieder een plaatsje vindt en aan de koffie maken we nader kennis met Joke, onze gaste, Willem haar man, chauffeur Jan, en verpleegkundige Yvonne. Zij komen uit de Ambulance. De volgauto wordt bestuurd door Rudolph, de zoon van Joke en zijn partner Wil zat naast hem.

Na een kort welkomstwoordje bij een heerlijk kopje koffie met een koek of soesjes, wordt snel de motor gestart en kan begonnen worden aan de vaartocht van vandaag, waarbij Joke koos voor het Amsterdamse IJ, met de altijd weer bijzondere aanblik van de IJ-oevers. Ook een potje ‘sluizen’ en lunchen in Durgerdam stonden op het programma. Joke genoot volop en Rudolph - die toen hij zeventien jaar oud was het ouderlijk huis verliet en naar Amsterdam verhuisde - vertelde van alles van wat hij wist en zag vanuit zijn Amsterdamse tijd. Joke was al jong moeder van Rudolph en wij waren deelgenoot van een prachtige warme en liefdevolle band tussen moeder en zoon. Broertjes of zusjes zijn er voor Rudolph nooit geweest.

Joke genoot van deze stralende dag waar ze zo naar uit gekeken heeft en zo werd beloond met droog en zonnig weer! De zonneschermen kwamen goed van pas, de zon staat al laag en kan dan hinderlijk (maar wel heel erg lekker) in de kuip naar binnen schijnen. Het voormalig REM gebouw, het Pont-eiland gebouw met hele dure appartementen, de Silodam, en het Stenen Hoofd. Rudolph zocht het gauw op via google en vertelde ons dat daar in 1905 een steiger is aangelegd. Op deze steiger stond destijds een ijzeren loods en in 1906 werd op de kop nog een stenen kantoorgebouw met een torentje gebouwd, ten behoeve van de Holland-Amerika Lijn.

Vervolgens passeerden we het nieuwe gebouw van Justitie en keken waar onze belasting centen aan waren besteed. De vele fietsen bij het Centraal station en het indrukwekkende Centraal station zelf, de drukte op het IJ en de River Cruise schepen (er lagen er best veel). We constateerden dat het markante silhouet van de De Ruijterkade compleet onvindbaar is geworden door de hoge imposante gebouwen erachter. Via het Muziektheater aan het IJ zetten we koers naar de Oranje sluizen (ook hier werd de historie weer even opgehaald). We schutten soepeltjes via de Noorder sluis naar het buiten IJ en liepen het altijd mooie en pittoreske Durgerdam aan.

Intussen had Lyda de heerlijke broodjes van de Hema voor de lunch voorbereid en aangekleed en toen openbaarde de ‘Vaarwensboost’ zich ditmaal aan tafel. Joke genoot en bleef genieten van de zachte broodjes die Rudolph liefdevol voor haar in stukjes sneed zodat ze die goed baas kon en zo stiekemweg genoot Joke van wel twee broodjes! Ook de met liefde door hem aangereikte stukjes tomaat smaakten haar als Godenspijs. Het was een heerlijk rustig plekje en Joke genoot met haar dierbaren dicht om zich heen zichtbaar. Een klein ‘powernapje’ (al noemde ze dat anders in het Brabants) leek wel wat. We lieten de motor nog even uit en de familie met rust, even geen nieuwe prikkels!

Om half drie maar weer op pad en even de neus op het Markermeer gezet, om te laten zien dat het Vuurtoreneiland geen Pampus is en waar Pampus dan wel ligt. Natuurlijk kwam ook het gezegde ‘voor Pampus liggen’ langs. Na het verkennen van de vuurtoren ‘het Paard van Marken’ (heel ver weg), het lokaliseren van de Almeren’s (de vierkante toren van Ransdorp) en het Muiderslot, konden we de steven wenden en gingen we weer op de sluis aan. Rudolph vertelde Joke veel van waar hij allemaal had gefietst in zijn Amsterdamse tijd en de familie sloot de gelederen weer liefdevol!

Na een vlotte passage in de zuiderkolk van het sluizencomplex samen met de Abel Tasman, een prachtige tweemast schoener (gebouwd in 1913 op de werf van Patje te Waterhuizen) dipten we nog even zijkanaal K in. Met verwondering werd hier weer door eenieder gekeken naar deze parel van Amsterdam. Het sluisje, de woonschepen en hoe de wortels van de bomen zich vast houden in de basalt zetting van de oever. Joke was moe van alles wat ze had gezien en had meegemaakt in dit najaar van haar leven. We keerden terug naar de Marina waar alles wat we daar hadden achtergelaten ons stond op te wachten. We liepen mee naar de ambulance en de BMW coupé. Hen wachtte nog een stevige rit terug naar Etten-Leur, Oisterwijk, Hoek van Holland en voor de ambu Rotterdam.
Het was weer een hele bijzondere dag met deze lieve en warme familie.
Wij wensen hen nog een mooie en warme tijd samen!