Vaarwens 1133 op 11-2-2023

Onze vaargast is Leen (geb. 1943) en hij heeft in het najaar van zijn leven strijd tegen de kanker. Hij wordt naar de Vaarwens gebracht in een ambulance van de SAW, die bestuurd wordt door zijn eigen zoon René. Ter versterking heeft deze een lieve collega meegenomen. Verder is Stien, vrouw van Leen en dus moeder van René mee, de schoondochter van onze gast én een van Leen’s vaste en zeer lieve verpleegkundigen.

Ondertussen maken dagschipper David en boots Esther in Amsterdam de MS Vaarwens klaar voor de dag. De broodjes worden gehaald, de koffie gezet en het schip lekker opgewarmd, want het is nog steeds winter.

Een prachtig verslag van boots Esther:

Stien bracht een lekker stukkie taart mee; ‘gisteren al gehaald, want vandaag moesten we te vroeg op’. Super lief en bovendien altijd een goed begin van de dag! Ondertussen werd Leen met brancard en al naast de schipper gezet, waar hij een prachtig uitzicht had. Daar het gezin altijd in Muiden heeft gewoond en Leen daar werkte op de scheepswerf, kwam het verzoek dan ook of we misschien koers konden zetten naar deze plek vol historie en herinneringen. Zogezegd, zo gedaan. Schipper David stuurde de Vaarwens langs Centraal Station richting de Oranje Sluizen.

Na een snelle en soepele schutting, vatte René het plan op, om zijn vader misschien even in de rolstoel te zetten, zodat hij zelf kon sturen. Dat liet Leen zich geen twee keer zeggen. Al snel zat hij achter het roer en voer het schip opvallend behendig richting de KNZ&RV Muiden. Vlak voor we de haven invoeren, nam David het roer weer over. Het toeval wil, dat havenmeester Paul en Leen elkaar van vroeger goed kennen. Toen we dan ook aanmeerden om tegenover het prachtige Muiderslot van een heerlijke lunch te genieten, kwam Paul gezellig aan boord om het gezin na lange tijd weer eens te zien.

Schoondochter Annette kroop in haar telefoon en voor we het wisten kwamen er nog meer bekenden uit Muiden aan boord om het gezin een knuffel te geven. : “Kijk, hier recht tegenover, daar woonden Leen en ik zo’n vijftig jaar. René is er geboren. Nu woon ik er alleen”. Stien vertelt met trots, weemoed en een traan tegelijk. Het leven kan soms een rare wending nemen. Gelukkig is het gezin positief ingesteld. Dat valt ook te merken aan René; een grote gast, met een klein hartje en een grappige, rappe tong. Dat zorgde voor een luchtige dag, met veel warmte, een grap, een grol en mooie gesprekken.

Aanvankelijk was Stien niet écht enthousiast over het idee om met de Vaarwens te gaan varen, het leek haar te veel gedoe voor Leen. Gelukkig zette René het idee door en dat bleek een schot in de roos. Zelfs de weergoden hielpen mee en zorgden voor een enthousiaste zon en een buitentemperatuur die het toeliet om af en toe eens een lekkere frisse neus te halen op de voorsteven. Haar man in goeden doen te zien, zelf even ontzorgd te worden, de lieve mensen om hen heen en de prachtige uitzichten vanaf de Vaarwens deden al haar twijfels vervagen. Bij het afscheid werden er innige knuffels uitgewisseld en met elkaar gedeeld hoe fijn het is dit te kunnen doen, met én voor elkaar. Een cadeau eigenlijk en wel voor álle opvarenden.

Vaarwel Leen