Vaarwens 1135 op 18-02-2023

Op deze onstuimige zaterdag varen we met Marianne (geb. 1946). De laatste periode van haar leven is ook best onstuimig te noemen, want ze is getroffen door een hersentumor die onbehandelbaar is. Marianne heeft altijd gevaren en wil nog heel graag één keer het water op met haar gezin. Zoon Mark vult de intake in en er blijkt heel veel spoed, want Marianne gaat hard achteruit. We hebben dus niet de keuze om de overtrekkende depressies te ontwijken en plannen deze winderige zaterdag in…

In Amsterdam maken dagschipper Klaas en boots Anneke het schip gereed voor de vaardag. Het schip ligt – evenals gisteren – nog altijd aan lagerwal, dus er wordt weer een beroep gedaan op de vaarkunsten van de schipper, maar dat is Zeeloods Klaas wel toevertrouwd. Binnen is het gezellig en warm terwijl de koffie geurt en een zacht muziekje op de achtergrond draait. Nu maar wachten op de WensenAmbulance die Marianne uit Hoofddorp moet halen…

Een mooie impressie van de dag door boots Anneke:

Na wat vertraging door afsluiting van de A9 zien we de ambulance aankomen. En dan verwelkomen we Marianne en familie. De wind rukt nog wat aan onze jassen maar bij binnenkomst is het al snel behaaglijk. Marianne zit op de brancard op fijne hoogte om naar buiten te kunnen kijken en ook met haar kinderen samen te kunnen zijn. De boot wordt bewonderd: veel ruimer dan gedacht en zo fijn alles aangepast. De koffie smaakt en schipper Klaas stelt voor richting de Zaanse schans te varen. Voor richting open water - hoewel de familie de deining niet schuwt - is het wat te onstuimig. Marianne heeft met haar gezin heel veel gevaren en gezeild met sloepen en met steeds grotere schepen vele vakanties gevierd. Zo zijn de kinderen ook met het water groot geworden en verheugen zij zich er vandaag op om samen nog een dag op het water te beleven.

Wanneer we uitvaren, staat Mark dan ook meteen in het gangboord klaar om mee te helpen: de trossen los en de fenders binnenboord.
Onderweg zien we de transformatie van veel oude fabrieksgebouwen naar mooie wooncomplexen, afgewisseld met nog bestaande ondernemingen en havens. We varen voorbij het enorme cruiseschip dat dienst doet als opvang voor vluchtelingen. Dit ligt vrij geïsoleerd temidden van vele bedrijven.
Zo komt het gesprek ook op de eigen roots: Marianne komt oorspronkelijk uit Bergen op Zoom, de carnavalsstad, waar nu ook het carnavalsfeest weer losbarst. De kinderen hebben veel voorjaarsvakanties daar bij opa en oma doorgebracht en dan samen de optochten gezien en het feest meegemaakt. Dierbare herinneringen.

Dan gaan we stuurboord uit de Zaan op en varen onder bruggen door en door de sluis. Links en rechts worden de mooie Zaanse huizen bewonderd. Het ‘goedjaarsend’ is niet voor iedereen bekend en zo genieten we allemaal van de mooie route. Inmiddels dommelt Marianne even weg. Even bijtanken van de vermoeiende heenreis. Mark, Brenda, Manon en Hans vertellen ons hoe snel het ziekteproces gaat. Het is vanaf december een onstuimige rollercoaster wat zij samen meemaken. Het lijkt nu heel snel te gaan. Het praten met Marianne wordt steeds moeilijker. Maar de lichaamstaal verstaan de kinderen goed en zij zijn er steeds op gericht te begrijpen wat Marianne nodig heeft.

Dan ziet Klaas strepen blauwe lucht en ja, daar komt zelfs een zonnetje door. We zijn allemaal blij verrast, wie had dat gedacht, toch nog mooi weer! Wanneer Marianne wakker is, wil zij wel in een andere houding. Zo helpen Ineke en Rob van de WensAmbulance haar vanaf de brancard in de rolstoel. Dan ziet de wereld er ook weer even anders uit. We passeren het huis waar Monet geschilderd heeft en meerdere mooie Zaanse molens en huissies. Dan komt de molen van de Zaanse schans in zicht waar we gaan afmeren. Daar worden we hartelijk begroet door één van de vrijwilligers van de molen: “Welkom aan wal, wat leuk dat jullie er weer zijn!” roept de vriendelijke vrijwilliger van de molen.

Maar voordat we van boord gaan, genieten we eerst van een heerlijke lunch. Dan gaat een deel van de familie de molen bekijken. Brenda en Manon blijven aan boord. We hebben even tijd om wat nader kennis te maken. Brenda vertelt hoe zij en Mark - en daarmee ook de familie - een heftige periode meemaakten. Mark is nog herstellende van een ingrijpende operatie, die gelukkig goed is afgelopen. En dit speelde zich af vlak voordat Marianne haar verdrietige diagnose kreeg. Dat bij elkaar maakt wel hoe zij zich bewust zijn van de kostbaarheid van elkaars nabijheid. Manon gaat even kijken of er misschien chocomelk te krijgen is in de molen. Dat zou Marianne lekker vinden. En ja hoor! Zij komt met een mooie warme beker choco terug, blij verrast.

Dan wordt het tijd om weer verder te varen, mooie foto’s te maken en dan ook beurtelings het roer even over te nemen. Mark en Hans blijken goeie stuurmannen. De spoorbrug wordt gehaald - altijd een tijdsdingetje - en bij de sluis troont Klaas de mannen even mee om de oude sluis en wachtershuis te bekijken. Voor Marianne is het vermoeiend. Zij slaapt regelmatig even. Niettemin genieten de kinderen erg van dit bijzondere samenzijn.

Wij naderen de Marinahaven en dan is onze vaardag al bijna ten einde. Met behulp van Mark en Hans meert Klaas de MS Vaarwens strak aan. We nemen hartelijk afscheid van elkaar en wensen Marianne en haar lieve familie veel sterkte en een heel goeie tijd nog met elkaar. Het was ook voor Klaas en mij heel mooi om de liefde en zorgzaamheid in deze mooie familie mee te mogen maken.