Vaarwens 1137 op 25-02-2023

Onze vaargast is vandaag Abraham (geb. 1948 ) die samen met zijn twee dochter de vaardag komt beleven.
Abraham verblijft sinds deze week in het Hospice Cadenza Rotterdam en gaat hard achteruit want de sluipmoordenaar heeft ook hom op zijn oude dag gevonden. Dochter Romana vindt in het hospice een flyer van Stichting Vaarwens en vult de intake op onze website in met de wens: “Heerlijk varen op het water met mijn vader en zijn twee dochters…!” Gaan we vandaag doen!

In Amsterdam zien we voor het eerst sinds tijden weer wat blauw aan het firmament, omringd door donkere buienluchten. Van alles wat vandaag dus, maar binnen in de MS Vaarwens is het al lekker warm. Dagschipper René en boots Ingrid met het schip klaar en zullen deze dag met liefde voor Abraham varen.

Een prachtig verslag van boots Ingrid:

Als ik onderweg ben naar Marina siert een regenboog het firmament. De regenboog, symbool van hoop en troost.. Hoop op genezing is er niet meer voor Bram. Deze boodschap kreeg hij twee weken geleden te horen. Op dat moment besluiten zijn dochters Romana en Danielle om hem vanuit het revalidatiecentrum in Zutphen over te brengen naar het hospice in Rotterdam, waar de twee zussen met hun kinderen wonen.
Omdat de tijd hen in lijkt te halen was er haast bij het vervullen van de Vaarwens. De conditie van Bram gaat hard achteruit en even leek het er vanmorgen op dat de energie van Bram al tekort schoot voor de tocht vandaag.

Uiteindelijk vertrekken vader en dochters toch met de ambulance van stichting ambulance wens om elf uur uit Rotterdam en even over twaalf uur arriveert het gezelschap in Amsterdam. 'Geen Rotter-dam dan Amster-dam' luidt het gezegde aldus schipper René. Vrijwilligers Ria en Frans kleden Bram warm aan voor ze hem met de brancard aan boord brengen.
“Wat een warme sfeer”, is meteen de reactie Romana. En ook de ogen van Bram - die gisteren niet anders heeft gedaan dan slapen - gaan wijd open. Dat is wat Vaarwens met je doet, zoals Erica - onze office manager van Vaarwens - ook voorspeld had tijdens het voorbereidende telefoongesprek.

Op de vraag of hij koffie wil, knikt Bram enthousiast en ook wil hij wel een paar kleine hapjes slagroom uit een van de soesjes, die we zoals gebruikelijk van de Hema meegekregen hebben. Het lichaam van Bram verdraagt nauwelijks meer voedsel, dus het blijft bij een paar kleine slokjes en hapjes. Dan komt de vraag, waar varen we heen? Dochter Daniëlle zou het liefst naar zee willen, net als haar vader die vroeger als zeeman heel wat zeeën over de hele wereld bevaren heeft. Tijdens deze tochten heeft vader Bram nare dingen meegemaakt, maar ook heerlijk leren koken vertelt Danielle. We besluiten ons vandaag te beperken tot een tochtje over het IJ, door de Oranjesluizen, naar het haventje van Schellingwoude.

Helaas blijkt Bram te zwak om plaats te nemen in de rolstoel, maar als we de brancard op goede hoogte zetten, kan Bram de verrichtingen van schipper René met een kennersoog volgen. Als we langs het Veronica schip varen, weet Frans te vertellen dat recent nog weer een aantal radio uitzendingen vanaf het schip zijn gedaan, met muziek uit de jaren 70. De schommel op het dak van de A'dam toren is voor de zussen ook een echte bezienswaardigheid, maar het ervaren ervan laten ze liever over aan de echte durfallen. Wel zouden ze graag nog een keer winkelen bij de nieuwe winkels aan de IJ-kant van Amsterdam Centraal, maar de eerstkomende tijd zal daar weinig gelegenheid voor zijn. Behalve alles wat er nu op hen af komt met de ziekte van hun vader, hebben ze ook nog de zorg voor hun moeder die ziekte van Alzheimer heeft. Des te meer reden om ze vandaag extra te verwennen.

Ze zijn vol lof over de heerlijke lunch die we ze voorschotelen, nadat we hadden aangemeerd in de haven van WSV de Zuiderzee Schellingwoude. Vooral de broodjes gerookte kip vallen erg in de smaak bij onze gasten. Tijdens het aanmeren blijkt dat de nautische ervaring van boots Ingrid nog enigszins beperkt is, maar geduldig legt schipper René haar het verschil uit tussen trossen en springen en waar je deze dan het beste kunt plaatsen. Voor Bram maken we een kopje bouillon als lunch. Helaas lukt het nuttigen hiervan niet meer, hoe goed Ria hem hierbij ook probeert te ondersteunen. Het lukt Bram ook steeds minder om zijn ogen open te houden en het voornemen om op de terugweg nog zijkanaal K aan te doen, laten we varen.
Frans blijkt een geanimeerd verteller en enthousiast vertelt hij over zijn ervaringen als chauffeur bij de ambulance wens en voor we het weten zijn we terug bij de Marina haven.

Vanwege de koude noorderwind besluiten we de groepsfoto op de steiger over te slaan. We hopen dat de foto's die wel zijn gemaakt vandaag Romana en Danielle in de toekomst troost mogen bieden met de herinnering aan deze dag met hun vader, de zeeman die één dezer dagen zijn laatste tocht gaat maken..