Vaarwens 1161 op 24-05-2023

Genieten op de Gouwzee

Onze gast van vandaag is Tinie (geb. 1942). Haar dochter Edith heeft de wens ingediend en de datum gepland. Tinie is uitbehandeld en wacht op wat gaat komen. Tinie komt met haar gezin, bestaande uit haar man, zoon en dochter. Ze zouden aanvankelijk met eigen vervoer komen, maar Tinie levert zo hard in, dat een paar dagen later alsnog de WensAmbulance moet worden geregeld.
De MS Vaarwens is nog steeds in reparatie, dus vallen we terug op het schip waarmee het allemaal begon, de Meander V. Al vroeg spuit Evert de vliegen en ander vuil van het schip en Inge haalt de catering in huis. De liftjes, rijplaatjes en alle andere aanpassingen zitten er weer in we zijn er klaar voor…

Een mooi verslag van boots Marjon: 

Ik zal mij even voorstellen. Ik ben Marjon Otto, en woon sinds kort in de haven van Monnickendam. Samen met mijn man André wonen we aan boord van zeiljacht Marije. Vandaag ben ik begonnen als vrijwilliger bij stichting Vaarwens. Met een gevoel van trots loop ik terug naar mijn bootje. Mijn eerste vaarwens zit erop!

Vaarwel Tinie
Auteur Vaarwens / Marjon

Tinie: † 26 mei 2023

Met dank aan:
Schipper Evert en bootsen Marjon en Aleid voor hun inzet
WensenAmbulance Noord-Holland voor het vervoer en de verpleging
Haven Volendam voor de gastvrijheid tijdens de lunch
Marina Monnickendam voor de medewerking
Bakkerij Kees Gutter voor de gedeeltelijke lunch
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...

Hieronder het verslag van dochter Edith:

De Vaarwenstocht was haar laatste wens.

Woensdagochtend 24 mei jl. werd onze zieke moeder opgehaald door de wensambulance. De bestuurder en een verpleegkundige hebben haar op de brancard gelegd en vaardig in de ambulance gezet. De kleurrijke ambulance van de wensambulance Amsterdam is voorzien van stickers aan de binnenzijde van de ruimte waar de patiënten liggen, het is een vrolijk geheel. Mijn moeder ligt er goed bij. We kunnen vertrekken. Mijn vader en mijn broer en ik rijden erachteraan. Van Purmerend-Noord naar Monnickendam is een kort ritje. Maar fijn dat het zo kan, want in de auto dat gaat niet meer, dat is voor mijn moeder veel te vermoeiend. In de haven van Monnickendam is het even zoeken naar de boot, maar daar zien we de boot varen naar de kade. We verbazen ons over de afmeting van de boot, veel groter dan in onze voorstelling.
Mijn moeder wordt met brancard en al op de boot gereden en daar gaat ze in een rolstoel zitten, waarmee ze in rolstoellift mee naar boven gebracht wordt om in de kajuit plaats te nemen. En wat voor een plaats, een riante bank waarop haar benen languit naar voren kunnen liggen en grote ramen rondom voor een goed uitzicht. Wij mogen naast haar op de bank plaatsnemen. Evert, de schipper, steekt van wal. Nee, niet al varend, hij vertelt ons eerst over het schip waar we ons op bevinden. Het is een oude loodsboot uit de havens van Rotterdam die hij heeft omgebouwd naar een woonschip en waar sinds 2007 de vaartochten mee gemaakt worden.
De twee vrijwilligers aanwezig op de boot, voorzien ons van koffie en koek, later op de dag nog een lunch en thee met lekkers. Het kan niet op. Ook maken zij voortdurend foto’s zodat alles vast gelegd wordt. Dit gaat een dag worden om nooit te vergeten, dat weten we nu al.
We varen de haven van Monnickendam uit, maar niet voordat er een klein rondje in de haven zelf is gevaren en Evert ons het een en ander vertelt heeft over de geschiedenis van Monnickendam. Het IJsselmeer is rustig en het weer is helder en zonnig. We kunnen bijna alle plaatsen rondom het IJsselmeer waarnemen. Wij voelen ons gezegend dat het zo’n mooie dag is vandaag.
Mijn moeder kijkt naar buiten en geniet van de verhalen van Evert. Wie veel vaart kan veel vertellen, dat gaat zeker voor hem op. We varen de haven van Volendam binnen en leggen aan bij de dijk. Het is er best druk, veel toeristen. Tijdens deze stop wordt de lunch genuttigd, even een rustmomentje. Nee, we hoeven niet over de dijk te lopen, dat kost mijn moeder teveel energie. Volendam kennen ze wel, daar zijn ze vaak genoeg geweest om lekkere vis te halen. Het is leuk om hier aan te meren en wat van de sfeer van de dijk mee te krijgen.
We kiezen weer voor het ruime sop en Evert vertelt ons van de boten die hij ziet varen op het IJsselmeer, via een radarsysteem kan hij de boten herkennen en ziet wat voor boot het is, hoelang de boot is en ook nog hoeveel ton de boot weegt. Bootmanstaal zullen we maar zeggen.
Mijn vader en moeder hebben in hun jonge jaren met een BM zeilboot gevaren. Later toen mijn broer en ik er al waren hebben we een zeilboot gehad, waarmee we op het Twiske gingen varen. Een boot hebben is veel werk, dus de boot ging weer weg. Het gevoel dat je krijgt als je op het water bent dat kennen we wel en het is heerlijk om dat weer mee te mogen maken. Kortom het is een prachtige dag om nooit te vergeten.
Wat ben ik blij dat Inge de datum van de vaartocht naar voren haalde en deze dag voorstelde als optie. Na enige twijfel aan de kant van mijn moeder, ze lag op dat moment in het ziekenhuis, werd ze er steeds enthousiaster over en wilde heel graag de vaartocht meemaken. Vorig jaar hadden wij zelf voor haar 80e verjaardag een boottocht georganiseerd door de grachten van Amsterdam met de Mr. Gray salonboot. Daar had ze ook enorm van genoten, toen hadden we meer familieleden mee aan boord.
Vandaag zijn we met ons gezin op de boot aanwezig, dat heeft dan weer iets intiems zo samen. Het is letterlijk haar laatste wens geweest. Vrijdag 26 mei heeft onze lieve, dappere moeder euthanasie ondergaan. Haar strijd was gestreden, al wat ons rest zijn de prachtige herinneringen aan haar en deze dag.
Edith van der Wal/Purmerend