Vaarwens 1355 op 15-07-2024

Middenin een bewogen leven getroffen worden door de sluipmoordenaar die zich in een zeer belangrijk orgaan in je lichaam nestelt en zich niet laat behandelen, is een wreed lot. Je sterke lichaam verwordt in een dikke maand tijd tot een fragiel blaadje en het einde nadert met rasse schreden. Bram overkomt het. Hij houdt van water, van varen en van weidsheid. Vaak gaat hij met zijn neef Arjan met een prachtige sloep varen en dat is voor hem een fenomenaal rustpunt, maar die tijd is voorbij. Hij wacht nu in het hospice Alkmaar op wat gaat komen, berust in zijn lot en slaapt veel, totdat men een folder van vaarwens ziet liggen. Er wordt koortsachtig overleg gepleegd: “Heeft Bram nog tijd, zou hij nog mee kunnen, is er ruimte in de planning van de stichting?”

De intake wordt ingevuld en binnen enkele uren is er contact met de planning. De agenda voor de Vaarwens staat deze week helemaal volgeboekt, maar nee zeggen is geen optie! De Meander V wordt van stal gehaald en er wordt gekeken hoe snel die inzetbaar is…

 

Zaterdag had de Meander V een as verstrooiing en zondag waren Evert en Inge bezet, dus maandag op z’n vroegst. Zou Bram dat halen? Er zijn twijfels, want hij gaat zoooo snel achteruit… We gaan er voor en maandagmorgen is er weer ouderwetse reuring aan boord van de Meander V. Evert voorziet het schip van alle zelfgemaakte aanpassingen en Inge zorgt voor de boodschappen voor de catering. Vrijwilligsters Anneke en Hanneke arriveren mooi op tijd in Monnickendam en het wachten is op de WensAmbulance.

 

Bram zijn naasten zijn al gearriveerd en dan komt de ambu aan. Hij gaat open en Evert roept; “Dag Bram, fijn dat je er bent. We hebben een primeur voor je… Ik heb een speciaal brancardwagentje gemaakt om de hobbels op de steiger te dempen, anders kom je aan boord met ogen als gekluste eieren, want die steiger is niet bepaald vlak…”

Bram lacht en er volgt een hartelijke begroeting. Even later staat hij met brancard en al op een karretje vastgesjord, waarvan de luchtbandjes zacht zijn en ze gaan de 200 meter steiger te lijf.

Het gaat wonderwel geweldig en Bram zweeft over de hobbelsteiger naar de Meander V. De zon schijnt, het is lekker warm weer en er staat een heerlijk briesje op het water. Bram geniet van wat er op zijn netvlies terecht komt. Water, bootjes, schepen, varen, weidsheid… zijn ogen komen steeds verder open te staan!

Als we de cakewalk overbrugd hebben, staat Bram aan boord, waar zijn naasten hem opwachten. Er is koffie, er is een welkomstverhaaltje van Evert… en er is vergetelheid. De ziekte is op de steiger gebleven want Bram moet lachen om de komische verteltrant van de schipper. We gaan los, eerst een rondje voor de stad, dan de Gouwzee op, vervolgens genieten van met witte zeiltjes bekleedt water, het pittoreske haventje van Marken en de toeristische drukte van Volendam.

 

Toch kiezen we ervoor om achter de Bukdijk het anker te laten vallen en in alle rust daar de heerlijke lunch te verorberen die Anneke en Hanneke met hulp van ambulanceverpleegster Plonie is klaargemaakt. Het is top zomerweer en eenieder geniet van wat hem/haar ten deel valt in deze zo bijzonder onwerkelijke periode…

Na de lunch gaan we weer ankerop en varen een rondje Marken langs de bijzondere vuurtoren ‘Het Paard van Marken’. “Trek je het nog Bram?” vraagt Evert als hij het schip even op de automatische piloot heeft gezet en het roer verlaat. “Het is heerlijk Evert, maar de vermoeidheid van alle indrukken slaat wel toe. Het is goed zo, ik wil wel terug!”

De laatste dagen slaapt Bram continue, maar nu is hij al de hele dag klaarwakker en wil niets missen van wat hem geboden wordt, toch besluiten we de steven te wenden en terug naar Monnickendam te varen…

 

Na een dik uur varen manoeuvreert Evert de Meander V weer vlekkeloos tussen de palen en even later gaat de oprijbrug omlaag om Bram met brancard en al weer op het ‘antischokkarretje’ te rijden en de rit naar de ambulance aan te vangen. Het wordt stil… De ziekte wachtte braaf en het besef dat… is terug. Bram gaat de ambulance weer in en heeft nog even een intiem waardevol gesprek met Evert, waarna ze elkaar vaarwel zeggen. De ambu rijdt weg en Evert loopt peinzend met het karretje terug naar de Meander V, met de schatrijke gedachte; “Oh ja, hier deed ik het weer voor…”