Vaarwens 1366 op 01-08-2024

De MS Vaarwens is onderweg naar de Sneekweek ter promotie en de Meander V neemt (als back-up schip) deze week de wensen over. Er komt een aanvraag binnen van onze gast zijn dochter met de volgende mededeling: “Mijn vader heeft drie weken geleden te horen gekregen dat hij MDS heeft… Zijn levensverwachting was toen van een paar weken tot een paar maanden… “

MDS (Myelodysplastie) staat voor een groep van beenmergstoornissen waarbij de productie van bloedcellen ernstig is verstoord. MDS is een zeldzame ziekte, die jaarlijks bij ongeveer 5 op de 100.000 mensen wordt vastgesteld!  Henk (geb. 1942) heeft het en hij heeft niet lang meer, want de ziekte heeft haast. Verder staat er: “Een hele dag varen is waarschijnlijk te vermoeiend voor hem. Een paar uurtjes zou al heel leuk zijn.” Er wordt hier besloten de wens met de Meander V direct te maken en vandaag is het al zo ver. In Monnickendam bouwen Evert en Inge hun huis weer eens om tot een vaarwensschip. De lift er in, opstapjes en loopplanken klaarleggen, broodjes en andere catering halen, ach… de routine zit er nog gewoon in. Klokslag tien uur arriveert Harrie en samen met Evert nemen ze de lijnen en de ins en outs op het schip door. Even later zijn ze er klaar voor.

De telefoon gaat al op tijd, want we rekenden op een uur of elf, omdat Henk ’s morgens opstartproblemen heeft door de energieslopende ziekte. Harrie en ik begroeten Henk en zijn naasten hartelijk en de bananengrap is alweer een succes, want er staat een flinke wind. Als iedereen op de haven is, scharrelen we met Henk in de rolstoel richting Meander V. Onderweg keuvel ik met Henk en merk dat hij er tegenaan zag en het – bij gebrek aan energie gisteren - wilden laten overgaan. Bij het schip aangekomen, leg ik hem uit dat het ook ons woonhuis is en dat we het openstellen voor hem en zijn naasten. Even is het stil, en dan zegt Henk: “Dit meen je niet! Weer een grap zeker…!”

We gaan aan boord en zodra iedereen een plekje op het achterdek heeft gevonden, doe ik mijn welkomstverhaaltje onder het genot van een kopje koffie, waarbij een stukje geschiedenis van Vaarwens voorbij komt. De familie luistert, lacht en laaft zich aan de anekdotes die tijdens het verhaaltje voorbij komen. Henk lacht het hardst en is inmiddels los van zijn ziekte. Die is op de steiger achtergebleven… Mooi om te zien.

De trossen gaan los en we manoeuvreren de box uit, waarna we even naar het centrum van het stadje varen. Daarna koersen we naar de Gouwzee, waar op de open vlakte nog een flinke wind staat. Ik zit boven aan het roer en klets wat met familieleden die bij me zijn komen zitten. Halverwege Marken krijgt Henk het op z’n heupen en geeft aan dat hij ook boven achter de stuurstand zitten wil. Harrie neemt het roer over en in luttele minuten zet ik de lift in het trapgat, waardoor Henk met rolstoel en al naar boven kan. Na een kleine tour de force zit hij prinsheerlijk naast de stuurstand op de comfortabele bank met een glimlach van oor tot oor… “Knappe jongen die me hier voorlopig weer weg krijgt!” lacht hij.

We scharrelen door de haventjes op de Gouwzee en onderwijl klets ik heerlijk met Henk en zijn naasten Tijdens het varen heeft Harrie beneden in de kombuis de lunch klaargemaakt. Het slingert echter behoorlijk met de doorstaande noordoostenwind en hij komt meermalen even boven met een banaan om lucht te happen… De grap blijft leuk! We zoeken met ieders instemming een oppertje achter de Bukdijk en laten het anker zakken, om in alle rust van de onwijs lekkere lunch te genieten. Chapeau Harrie! Henk eet als een dokwerker en de volle schaal met speciale zachte broodjes, verdwijnt als sneeuw voor de zon.

We delen mooie verhalen, anekdotes, belevenissen, maar ook onze levenservaringen. Die zijn soms ook met veel diepgang en er komen getuigenissen ter tafel, waarbij we zien dat het Henk sterkt. Hij durft met opgeheven hoofd te gaan als het straks zijn tijd is, daar zijn we wel achter…

Dan is het tijd om het anker weer binnen te halen en onze tocht voort te zetten. “Gaat het nog Henk, of is je batterijtje bijna leeg? Dan gaan we terug hoor!” zeg ik tegen onze dappere vaargast die inmiddels blosjes op zijn wangen heeft. “Terug? Niks ervan, ik zit net zo te genieten man!” “Mooi, dan gaan we nog even langs de vuurtoren!” lach ik enthousiast. Buiten de Gouwzee knobbelt het nog steeds, maar de wind neemt al af. Harrie vraagt: “Zouden we Vaarwens nog tegen komen? Een spontane ontmoeting zou leuk zijn.” Ik kijk op de AIS en zie de MS Vaarwens net voorbij Uitdam onze richting op varen. “Gaan we doen jongens, we varen ze even tegemoet. Gaat het nog Henk?” vraag ik onze gast wederom. “Zekers… dit wil ik niet missen! Man de dag kan me niet lang genoeg zijn!” Heerlijk… Henk heeft de vaarwensboost te pakken!

Na een prachtige ontmoeting met de MS Vaarwens - die vrijwilligsters Frouk en Anita naar Sneek zullen varen – maken we foto’s over en weer en gaan daarna ieder zijns weegs. Zij moeten nog een rukje… We maken nog een rondje Volendam en zetten koers naar onze thuishaven. Eenmaal gemeerd, wil het gezelschap mijn boeken kopen, want ze zijn geraakt door de vele anekdotes en Henk… Henk zou willen dat hij aan boord zou kunnen blijven. Helaas is de werkelijkheid snoeihard want hij weet dat zijn lot is bezegeld en dat de ziekte braaf op de steiger op hem staat te wachten. We maken nog een laatste groepsfoto en geven elkaar een dikke hug onder het vallen van hier en daar een traan. Het wordt stil en samen gaan we terug naar de auto’s. Daar nemen we van Henk afscheid voor altijd…

Dit scheiden blijft een ding… en het went nooit!

Vaarwel Henk

Auteur Vaarwens / Evert

Met dank aan: