Vaarwens 1368 op 05-08-2024

Vissersdochter laaft zich nog éénmaal aan het water…

Terwijl de MS Vaarwens haar taak tijdens de Sneekweek vervult, ligt de Meander V klaar om de spoedwensen in te vullen. Onze vaargaste - met enige spoed - is vandaag Nel (geb.1936) en zij komt samen met haar zoon en dochter met partners en kleinzoon de vaardag beleven. Nel is uitbehandeld wegens beenmerg falen en haar lichaam maakt geen nieuw bloed meer aan. Ze is snel vermoeid en ligt eigenlijk de hele dag in bed, maar wil nog heel graag varen, een kort stukje is al goed… Vissersdochter Nel heeft altijd in Lent aan de Waal gewoond maar ze verblijft nu in Hospice de Goudvlinder en wacht op wat gaat komen.

Op de Meander V is er al vroeg reuring en alles wordt voorbereid voor de vaardag. Inge doet de boodschappen en Evert zet alle aanpassingen weer in het schip, dat eigenlijk niet gebouwd is op rolstoel- en brancardgebruikers, maar met Evert zijn trukendoos toch bruikbaar is geworden voor deze doelgroep. De Monnickendammer vrijwilligers Riet en Henk arriveren ook mooi op tijd en nu is het wachten op de ambulance van de SAW…

Een verslag van schipper Evert:

Na een hartelijke ontvangst op de parkeerplaats, gaat Nel met brancard en al op het wagentje dat door de zachte bandjes soepel over de hobbelige steigers rijdt. Eenmaal aan boord wil Nel van de brancard af en ze nestelt zich lekker in een luie tuinstoel. Ook is er koffie met een versnapering en ik doe het gebruikelijke welkomstverhaaltje. Halverwege mijn betoog roept Nel: “Nou… gaan we nog varen?”

Iedereen barst in lachen uit en ik begrijp de boodschap… Nel wil varen!

We vragen Nel waar ze wil zitten. Er zijn meerdere opties; buiten op het achterdek in de stoel of de brancard, of boven op de heerlijke stuurhutbank. Nel kiest voor de buitenlucht en het ruisen van het schroefwater. Dan maken we een vaarprogramma en gaan de trossen los. Vanaf het eerste moment geniet iedereen, en niet met mate! Ik vertel, Riet en Henk zorgen voor de catering en maken foto’s en de familie… ze beleven de dag met volle teugen.

Na een rondje Marken, zetten we koers naar de beide Volendamse havens terwijl Henk en Riet de lunch voorbereiden. De familie komt uit Bemmel en heeft een flinke reis achter de rug, dus hebben ze best trek. Achter de Bukdijk gaat het anker er uit en genieten we van een overheerlijke lunch. We kletsen, delen en genieten samen van de rust achter de dijk en Nel tracht nog een broodje binnen te krijgen, maar dat gaat niet meer. Ze weegt nog amper 40 kg en haar lichaam is op, moegestreden, leeg… Toch geniet ze van alles om zich heen en laaft zich aan alle dingen in haar laatste dagen onder ons die haar ten deel vallen…

Het anker gaat weer op en we koersen naar de vuurtoren van Marken. Kleinzoon Wouter is bezig met zijn vaarbewijs II en Evert vraagt hem het roer over te nemen, want Nel wil nu wel naar boven, dus is zijn assistentie bij de lift naar de stuurhut nodig. Even later ligt Nel in een zeer comfortabele houding achter de stuurstand en vol trots slaat ze de stuurverrichtingen van haar kleinzoon gade, die de Meander V feilloos tussen de vele jachten door naar de vuurtoren manoeuvreert.

Overal op het schip zijn Nel haar naasten te vinden en iedereen deelt deze bijzondere dag, waarvan ze dachten dat het niet meer zou kunnen… Binnen volgt Nel alles om haar heen en beurtelings wordt ze bezocht door haar man en kinderen. Ze vertelt me dat haar vader visser was met een grote schokker op de Waal. Zo heeft ze haar liefde voor het water meegekregen, waarvan ze vandaag met volle teugen geniet. Kleinzoon Wouter stuurt de Meander V als een volleerd schipper terug naar Monnickendam na de vuurtoren te zijn gepasseerd en als we tegen het einde van de dag Monnickendam zien opdoemen, zegt hij tegen me; ”De rest mag u doen hoor. Het lijkt me niet verstandig dat ik die kolos tussen de palen manoeuvreer…!”

Als we in onze box vastliggen, vraag ik aan mijn gaste; “En… heb je het een beetje naar de zin gehad?”

Nel houdt mijn hand vast en zegt; “Ik ga zo nog een keer met je mee…” en haar ogen glunderen, zo als ik ze vandaag nog niet gezien heb. Ik voel me rijk dat ik dit voor haar en haar naasten heb mogen doen en na de groepsfoto naast het schip, rijden we met gemengde emoties samen terug naar de parkeerplaats. Daar nemen we met een lach en een traan afscheid van de familie en wensen hen alle liefde, licht en kracht toe in deze verdrietige tijd.

Vaarwel lieve Nel
Auteur Vaarwens / Evert

Met dank aan:

Schipper Evert en bootsen Riet en Henk voor hun inzet
Stichting Ambulance Wens Nederland voor het vervoer en de verpleging
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...