Vaarwens 1371 op 12-08-2024
Een zonovergoten dag
Schipper Rochus is al vroeg uit de veren. Vandaag heeft hij een Vaarwensdag en hij wil zeker niet te laat aan boord zijn. En Amsterdam is filegevoelig in verband met werkzaamheden aan de Zeeburgertunnel. Na het centrum van Amsterdam van dichtbij te hebben gezien is hij al om 8:15 uur aan boord. Lekker vroeg!
De Vaarwens wordt klaargemaakt voor de tocht. Ada komt om 9:50 uur met de broodjes en de soesjes van de HEMA. De altijd aardige “fijne dag hè” wens van de HEMA medewerkers wordt dankbaar in ontvangst genomen. We beginnen met een kopje koffie. En daarna nog één. Een goed begin van de dag!
Om 10:50 uur gaat de telefoon. De chauffeur van de Veluwse Wensambulance/Wensambulance Gelderland belt dat ze in de file staan en daardoor wat later zijn. Gelukkig valt de vertraging mee en om 11:15 uur komt het gezelschap vanuit Hoevelaken aan: Onze gast Monique (geb. 1975), haar moeder Nellie, haar vriend Peter én (dat was in de voorbereidingsmail niet aangekondigd) haar zoon Jimi (inderdaad vernoemd naar …), hoe fijn en gezellig is dat! Een warm (letterlijk en figuurlijk) welkom volgt.
Nadat Monique onze wc heeft bezocht, waarbij ze in 5 minuten aan boord al kennisgemaakt heeft met 2 liften, starten we snel de motor en overleggen we het reisdoel. Monique wil graag naar de Zaanse Schans: door Zaandam en daarna molens kijken. Al varend geniet de familie van koffie en thee en de overheerlijke soesjes worden soldaat gemaakt.
Ze genieten van het uitzicht op het Noordzeekanaal. Nellie maakt veel foto’s van haar geliefden en van de omgeving. Ze zitten op het achterdek in de schaduw.
Dan draaien we de Zaan op, richting de molens. De sluis wordt vlot bediend en de bruggen draaien voorspoedig. Hoe fijn is de medewerking van deze sluis en brugwachters!
Ada staat intussen de lunch klaar te maken. Al varend eten we lekker ontspannen een broodje en genieten we van de schilderachtige huisjes aan de Zaan. En dan zijn daar de molens. Bijna allemaal draaiend en bezeild. Wat een prachtig gezicht!
Monique vertelt dat deze Vaarwensdag door de thuiszorg is aangevraagd. Allemaal lieve mensen waar Monique een goede band mee heeft. En vooral niet te serieus, maar luchtig. Zo heeft ze voor diverse incontinentiematerialen allemaal andere namen bedacht: surfplank, matras etc. Samen hebben ze veel plezier en de thuiszorg komt graag bij haar. Monique moppert niet en neemt het leven zoals het komt.
Monique, nog maar 48 jaar, vertelt dat ze een veelbewogen leven heeft gehad. Dertien keer verhuisd, niet altijd om de prettigste redenen. 6 jaar geleden diende zich haar ziekte aan: longkanker. Veel behandelingen gehad met gunstig resultaat. Totdat er uitzaaiingen waren, onder andere in haar hoofd. Ze heeft 3 keer een operatie aan haar hoofd gehad, naast de chemo’s en bestralingen. Bij iedere operatie aan haar hoofd kwam ze er niet beter vanaf. Aan de laatste operatie geeft ze ook epileptische aanvallen overgehouden. Na iedere epileptische aanval is ze motorisch terug bij af. Inmiddels weet ze dat er geen genezing meer mogelijk is. Haar hoop is gevestigd op een nieuwe chemo, die levensverlengend kan gaan werken. Fingers crossed! Met tranen in haar ogen geeft ze aan dat ze er nog niet toe te is om afscheid te nemen van haar dierbaren: haar zoon, haar moeder, haar vriend. Én ze vertelt dat het zo’n verdriet geeft om dingen te moeten regelen die je niet wilt regelen, zoals de uitvaart.
Ondertussen zit ze nog vol met plannen. Monique wil dolgraag nog een ballonvaart maken, maar dat is niet te doen vanwege de druk die dat gaat opleveren op haar hoofd. Vorige week is ze in Friesland nog naar de Friese paardenstallen geweest. En eigenlijk was ze daar een soort van proefkonijn. De stallen zijn nieuw en willen rolstoel en rollator toegankelijk zijn. Dus Monique heeft dat uitgetest en de stallen hebben de test glansrijk doorstaan.
Monique wil ook nog naar Avifauna, dat gaat er vast van komen, want Monique is een doorzetter!
Intussen, als Monique verdrietig is, zie ik een hand die haar hoofd streelt: de hand van haar zoon Jimi. Hoewel hij sinds december niet meer bij zijn moeder woont, maar bij een vriend, zie je op een dag als vandaag hoeveel liefde er is tussen hen. En ook met haar moeder, die zo met haar dochter begaan is. Ze woont doordeweeks bij Monique, omdat ze nog geen traplift heeft. En haar vriend Peter, ze kennen elkaar nu anderhalf jaar. Toen was Monique nog “up and running”. Hij woont in Friesland, da’s niet om de hoek za’k maar zeggen. Monique vertelt dat ze in het begin tegen Peter heeft gezegd dat er nog moeilijke tijden met haar gezondheid aankomen. Hij is niet weggelopen, sterker nog, ieder weekend is hij nu bij haar. En nu ook op deze Vaarwensdag, want hij heeft vakantie.
Na een indringend gesprek over de voors en tegens van een Hospice, waar Monique t.z.t. misschien wel naar toe wil, varen we terug naar het Noordzeekanaal. En op het Noordzeekanaal varen we naar het Kissing Couple en proberen we nog wat liefdevolle plaatjes te schieten.
Op ons gemakje kachelen we terug naar de haven, waar de laatste foto’s gemaakt worden en er volgt een emotioneel en liefdevol afscheid. Monique wordt door de lieve vrijwilligers Frank en Ans van de wensambulance weer in de ambulance gereden, waarna de ambulance wegrijdt.
Lieve, dappere Monique, wat was het fijn je aan boord te hebben, samen met jouw geliefden. Wat hebben we mooie gesprekken gehad. Ja confronterend, maar je gaat het aan! Knap! Hou je taai!!!
Auteur Vaarwens / Ada
